Η σεξουαλική ζωή του ενός τοις εκατό

Το φανταστικό θέρετρο White Lotus στη Σικελία φιλοξενεί μια συλλογή από Testa di Moro, όμορφα διακοσμημένα αντικείμενα σε σχήμα ανθρώπινου κεφαλιού, φτιαγμένα από ντόπιους τεχνίτες και πιστά στην παράδοση. Όπως ενημερώνει η ρεσεψιονίστ τους νεοαφιχθέντες επισκέπτες στη δεύτερη σεζόν της σειράς The White Lotus της HBO, τα αντικείμενα αντιπροσωπεύουν ένα τραγικό λαϊκό παραμύθι: Όταν η Σικελία καταλαμβανόταν από τους Μαυριτανούς πριν από αιώνες, ένας νεαρός Μαυριτανός αποπλάνησε μια ντόπια, αλλά όταν εκείνη έμαθε ότι είχε οικογένεια στην πατρίδα του, τον αποκεφάλισε και χρησιμοποίησε το κρανίο του ως βάζο.

Πρόκειται για μια βίαιη, λαογραφική ιστορία για ένα τόσο χαρακτηριστικό έργο τέχνης, το οποίο οι περισσότεροι επισκέπτες προσπερνούν αδιάφορα. «Είναι μια προειδοποίηση για τους συζύγους, μωρό μου» σχολιάζει μια ηλιόλουστη ηρωίδα στον σύζυγό της. «Αν κάνεις βλακείες, θα καταλήξεις στον κήπο!».

• Διαβάστε επίσης: Η αληθινή (;) ιστορία του στοιχειωμένου σπιτιού πίσω από τη νέα σειρά The Watcher

Η ίδια η δράση δεν είναι τόσο γρήγορη για να αγνοήσει κανείς τις κατάμαυρες αλήθειες πίσω από τις πολυτελείς προσόψεις. Δημιουργημένο από τον Μάικ Γουάιτ, το The White Lotus έγινε απροσδόκητη επιτυχία για τον τρόπο με τον οποίο η πρώτη σεζόν του σπιλώνει τους πλουσιότερους των πλουσίων συνδυάζοντας το παράλογο χιούμορ με αιχμηρά σχόλια για την αποικιοκρατία, τη φυλετική πολιτική και την έννοια της τάξης.

Η σειρά ακολουθούσε ένα σύνολο από άτομα του ενός τοις εκατό στο ομώνυμο θέρετρο στη Χαβάη, παρατηρώντας πώς τα προνόμιά τους τους τυφλώνουν στην πραγματικότητα και διαφθείρουν όλους γύρω τους, οδηγώντας σε συγκρούσεις, σκληρότητα και, τελικά, βία. Δεν μπορούν παρά να θέλουν περισσότερα, περισσότερα, περισσότερα – σε τέτοιο βαθμό που ακόμα και το να βρίσκονται στον παράδεισο δεν τους αρκεί.

Δείτε το τρέιλερ

Χάρη στην τεράστια επιτυχία του -συμπεριλαμβανομένων 10 βραβείων Emmy- το White Lotus, που κάποτε χαρακτηριζόταν ως περιορισμένη σειρά, μετατράπηκε σε ανθολογική σειρά. Η 2η σεζόν λαμβάνει χώρα στο εξωτερικό, και με την απομάκρυνση από την Αμερική έρχεται και μια αλλαγή, επίσης, στη θεματική εστίαση. Κάτω εκεί, στη μύτη της μπότας της Ιταλίας, η λαγνεία κρέμεται στον αέρα. Άνδρες περαστικοί κοιτάζουν με καμάρι τις επισκέπτριες που περιφέρονται στους δρόμους γύρω από το ξενοδοχείο. Δύο ντόπιες συνοδοί πολυτελείας, η Λουτσία (την υποδύεται η Simona Tabasco) και η Μία (Beatrice Grannò), περιφέρονται στους χώρους σαν καρχαρίες, αναζητώντας πλούσιους πελάτες για να αποπλανήσουν. Ακόμα και η Τάνια (Τζένιφερ Κούλιτζ), ο μοναδικός πρωταγωνιστής που επέστρεψε από την προηγούμενη σεζόν, είναι σε οίστρο: Παντρεμένη πλέον με τον Γκρεγκ (Τζον Γκρις), τον οποίο γνώρισε στη Χαβάη, αλλά με χαλασμένη σχέση που αυτή προσπαθεί απεγνωσμένα να διατηρήσει. Μέσα στον Λευκό Λωτό, η μοιχεία αφθονεί, τα ζευγάρια επιδίδονται σε παιχνίδια εξουσίας και το φλερτ κυριαρχεί ανάμεσα σε παλιούς φίλους και αγνώστους. Το χρήμα παίζει σταθερό ρόλο: ένας ελέφαντας στην κρεβατοκάμαρα. Οι πλούσιοι έχουν λαγνεία στα μάτια και μύχιες επιθυμίες που τα πορτοφόλια τους μπορούν να ικανοποιήσουν στον μέγιστο βαθμό.

Ως επί το πλείστον, η στροφή από την παρατήρηση της ταξικής και φυλετικής πολιτικής στη σεξουαλική πολιτική λειτουργεί υπέρ του Λευκού Λωτού. Η 2η σεζόν είναι τόσο ζουμερή όσο και η 1η, αλλά δεν είναι τόσο καυστική στην προσέγγισή της. Ο σκηνοθέτης έχει πει ότι ήθελε η νέα δόση να έχει «μια οπερατική αίσθηση» που θα ταίριαζε (ίσως στερεοτυπικά) με την ιταλική τοποθεσία της, και η ιστορία είναι σίγουρα πολύ πιο σαπουνόπερα από πριν. Δεν υπάρχει μόνο ένα πτώμα, αλλά πολλοί καλεσμένοι νεκροί μέχρι το τέλος της εβδομάδας. Οι υπάλληλοι των υπηρεσιών παίζουν ελάχιστο ρόλο αυτή τη φορά, αφήνοντας περισσότερο χρόνο στην οθόνη για τα διεστραμμένα παιχνίδια των τουριστών. Αυτές οι αλλαγές συμβάλλουν σε μια παράσταση που μοιάζει παράξενα οικεία αλλά και βασανιστικά αναζωογονητική.

Άλλωστε, το μεγαλύτερο ατού του σκηνοθέτη, το ταλέντο του να γράφει ζωντανούς χαρακτήρες των οποίων ο επιτελεστικός διάλογος προδίδει τις βαθύτερες ανασφάλειές τους, εξακολουθεί να είναι σε πλήρη ισχύ. Εκτός από την Τάνια και την ταλαιπωρημένη βοηθό της, Πόρσια (Χέιλι Λου Ρίτσαρντσον), το έξοχα διαμορφωμένο σύνολο περιλαμβάνει αρκετά μέρη κομμένα και ραμμένα στα μέτρα της για άβολες καταστάσεις. Υπάρχει η Χάρπερ (Aubrey Plaza) και ο Ίθαν (Will Sharpe), ένα νεόπλουτο ζευγάρι, που χάρη στην start-up επιχείρηση του Ίθαν μόλις αρχίζουν να καταλαβαίνουν τη φορολογική κλίμακα στην οποία μπήκαν πρόσφατα. Ταξιδεύουν με τον Κάμερον (Theo James) και τη χαρούμενη σύζυγό του, Δάφνη (Meghann Fahy), οι οποίοι φαίνεται να ζουν μια τέλεια ζωή στο Instagram, κάνοντας διακοπές και μη διαβάζοντας ειδήσεις. Τέλος, υπάρχει και η οικογένεια Ντι Γκράσο -ο παππούς Μπερτ (F. Murray Abraham), ο μπαμπάς Ντομινίκ (Michael Imperioli) και ο γιος Άλμπι (Adam DiMarco)- που φαινομενικά επισκέπτονται τη μικρή πόλη από την οποία κατάγεται η οικογένειά τους, αλλά ο καθένας από αυτούς αποσπάται από ερωτικά ενδιαφέροντα και σεξουαλικές προοπτικές.

Τα πρώτα επεισόδια χρειάζονται χρόνο για να δημιουργήσουν το νέο σύνολο, αλλά η ιστορία δεν μοιάζει υποτονική. Αντίθετα, κάθε συζήτηση δίνει μια γεύση για το πώς ο κάθε χαρακτήρας είναι δυστυχισμένος με τον δικό του τρόπο. Ο σκηνοθέτης φαίνεται να απολαμβάνει ιδιαίτερα την απεικόνιση της παθητικής επιθετικότητας που ρέει ανάμεσα στα ζευγάρια των παντρεμένων: Ο Κάμερον είναι υπόδειγμα ματσίλας, η Δάφνη είναι η χαζοχαρούμενη νοικοκυρά που μπορεί να ψήφισε ή να μην ψήφισε στις τελευταίες εκλογές, και η Χάρπερ πιστεύει ότι αντιλαμβάνεται τη φάση. Εκείνη και ο Ίθαν είναι, άλλωστε, πολύ πιο κοντά στο τι πραγματικά συμβαίνει στον κόσμο. Δίνουν μεγάλο μέρος της περιουσίας τους σε φιλανθρωπικά ιδρύματα, επειδή, όπως καυχιέται, «δεν είναι υλιστές». Και όμως, ο Κάμερον και η Δάφνη φαίνονται τόσο κομψοί, τόσο ερωτευμένοι. Σίγουρα κάνουν περισσότερο σεξ. Τι έχουν αυτοί που δεν έχουν εκείνη και ο Ίθαν;

Η απάντηση, φυσικά, δεν είναι τόσο απλή όσο η πραγματική, ανόθευτη ευτυχία. Κανείς στο The White Lotus δεν ζει μια τέλεια ζωή, και ο σκηνοθέτης φροντίζει να μην παρουσιάσει κανέναν ως απόλυτο κακό- κάθε χαρακτήρας διαμορφώνεται από τις δομές που του επιτρέπουν να ευημερεί οικονομικά. Η κοινή εύθραυστη αρρενωπότητα των Ντι Γκράσο είναι γενεαλογική, διαμορφωμένη από το δικαίωμα που συνοδεύει τον πλούτο τους. Ακόμα και ο Άλμπι, ο νεότερος και πιο αηδιασμένος από την απροκάλυπτη λαγνεία του πατέρα και του παππού του για νεότερες γυναίκες, πιστεύει ότι σέβεται τις παρτενέρ του, ενώ στην πραγματικότητα εμφανίζεται συγκαταβατικός. Η Τάνια είναι ευάλωτη και άπορη όπως πάντα, καθώς τα χρήματά της αφενός την ταξιδεύουν σε μέρη όπως η Σικελία και αφετέρου την κρατούν εγκλωβισμένη στη συρρικνούμενη ζώνη της βολής της. «Είναι ωραίο συναίσθημα όταν συνειδητοποιείς ότι κάποιος άλλος έχει χρήματα» αναστενάζει στην Πόρσια. «Γιατί τότε δεν χρειάζεται να ανησυχείς μήπως θέλουν τα δικά σου».

Όταν πρόκειται για υποθέσεις της καρδιάς, λοιπόν, οι χαρακτήρες είναι καταδικασμένοι να αμφισβητούν για πάντα το τι είναι αληθινό. Το σεξ είναι συναλλακτικό, όπως υπενθυμίζουν συνεχώς η Λουσία και η Μία. Σταθεροί γάμοι όπως του Ίθαν και της Χάρπερ κλονίζονται όταν ένας σύζυγος βρίσκει χρυσάφι. Οι κοινωνικοί κύκλοι στους οποίους οι πλούσιοι αισθάνονται «ασφαλείς» γίνονται όλο και μικρότεροι, περιορίζοντας τις προοπτικές τους αλλά αυξάνοντας το διακύβευμα κάθε μυστικού, αναγκάζοντάς τους να πληρώνουν για να διατηρούν τα προσχήματα. «Κάνω ό,τι θέλω» εξηγεί ένας χαρακτήρας επειδή ανέχεται τη συνήθεια του συντρόφου του να απατά «για να μην δυσανασχετώ». Στο τέλος, όπως υποδηλώνει η σειρά, όλοι είναι μόνοι τους. Αυτό μπορεί να ακούγεται σαν ένα πολύ συμπαθητικό συμπέρασμα για το The White Lotus, αλλά επεισόδιο με επεισόδιο, ο σκηνοθέτης ανεβάζει τη θερμοκρασία, ώστε κανείς να μην βγει αλώβητος.

*Με στοιχεία από το theatlantic.com