Δημήτρης Μητρόπουλος: Οι τελευταίες στιγμές του σπουδαίου αρχιμουσικού

2 Nοεμβρίου 1960. Ένας σπουδαίος άνθρωπος του πολιτισμού, όχι μόνο για τα ελληνικά αλλά για τα παγκόσμια δεδομένα, φεύγει από τη ζωή. Είναι ο αρχιμουσικός Δημήτρης Μητρόπουλος.

Ο αιφνίδιος θάνατός του συγκλονίζει τους λάτρεις της κλασικής μουσικής, και του ανθρώπους του πνεύματος, παγκοσμίως.

• Διαβάστε επίσης: Η ολική επαναφορά του Δημήτρη Μητρόπουλου

Γράφει «ΤΟ ΒΗΜΑ» της 3ης Νοεμβρίου 1960.

«Ο θάνατος του Δημήτρη Μητρόπουλου αποτελεί μεγάλην απώλειαν όχι μόνον διά την μουσικήν και τον εν γένει κόσμον του πνεύματος και της τέχνης, αλλά και διά την Ελλάδα, την οποίαν, ως γενέτειράν του, ετίμησε παγκοσμίως με την επίδοσιν και την διεθνή φήμην του ο εκλιπών αρχιμουσικός.

»Μορφαί ως εκείνη του Δημήτρη Μητρόπουλου ανήκουν βεβαίως εις ολόκληρον την Ανθρωπότητα, αλλά τούτο δεν σημαίνει και κατάλυσιν των ιδιαιτέρων δεσμών που τας συνδέουν με την γην των πατέρων των, όπου και αυταί είδον το φως»

Oι τελευταίες του στίγμες

«Ο Δημήτρης Μητρόπουλος, ο κορυφαίος Έλλην διευθυντής ορχήστρας, απέθανεν αιφνιδίως σήμερον την πρωΐαν συνεπεία εγκεφαλικής αιμορραγίας την οποίαν υπέστη ενώ διηύθυνεν εις το θέατρον της “Σκάλας” δοκιμήν της 3ης Συμφωνίας του Γκούσταβ Μάλερ.

»Ο θάνατος του διασήμου αρχιμουσικού απήλθε καθ’ οδόν και ενώ μετεφέρετο εις την ενταύθα Πολυκλινικήν.

»Ο διάσημος αρχιμουσικός έφθασεν εις το περίφημον λυρικόν θέατρον της 10.15 πρωινήν, συνοδευόμενος υπό της γραμματέως του κ. Τρούντυ Γκαθ. Εις την είσοδον και προ του καφενείου “Μπίφφι Σκάλα” συνήντησε τον Έλληνα βαρύτονον κ. Ντίνον Εγκολφόπουλον, μετά του οποίου συνεζήτησεν επ’ ολίγον, δηλώσας εις σχετικήν ερώτησιν του τελευταίου ότι αισθάνεται πολύ καλά εις την υγείαν του.

»Παρ’ όλα ταύτα, όταν ο Μητρόπουλος εισήλθεν εις το θέατρον παρεπονέθη διά την κόπωσιν  η οποία τον κατείχε. “Αισθάνομαι, είχεν ειπεί χαρακτηριστικώς, σαν πολύ παλαιό αυτοκίνητον που εξακολουθεί να εργάζεται ακόμη…” Δέκα περίπου λεπτά από την στιγμήν της ενάρξεως της δοκιμής, η μπαγκέττα έπεσεν από το χέρι του, ενώ ο ίδιος, αφού εκλονίσθη ολίγον, εσωριάσθη επί του αναλογίου αναίσθητος.

»Ο ιατρός του θεάτρου ο οποίος έσπευσεν επί τόπου, διέταξε την άμεσον μεταφοράν του εις νοσοκομείον. Αλλά ενώ το αυτοκίνητον που εκλήθη διά να τον παραλάβη κατηυθύνετο με μεγάλην ταχύτητα εις την ενταύθα Πολυκλινικήν, ο μεγάλος μαέστρος εξέπνευσε».

Ο Μιχάλης Κυριακίδης, έγραψε την επομένη του θανάτου του Μητρόπουλου:

«Τετέλεσται…Έως εδώ ήταν. Η καρδιά, η μεγάλη του καρδιά δεν άνθεξε περισσότερο. Τα τελευταία τραύματα την κούρασαν, την βάρυναν και κάποια μοιραία στιγμή την σταμάτησαν για πάντα.

»Πέθανε, που αλλού μπορούσε να πεθάνει αυτός, παρά εις το πόντιουμ, διευθύνοντας έναν απ’ τους αγαπημένους του συνθέτες, τον Μάλερ.

»Οι γιατροί τού είπαν όταν πρωτοχτυπήθηκε στην Αμερική, πως πρέπει να προσέχη. Να μη κουράζεται. Να μη συγκινήται και έτσι θα το βγάλει πέρα. Τι αφέλεια! Λες και μπορούσε αυτό το φαινόμενο, αυτή η ξεχωριστή καλλιτεχνική φύσις να σκέπτεται και να μετρά τους παλμούς της καρδιάς του, τη στιγμή που παραδίδονταν ολόκληρος, πνεύμα και ψυχή, στη μουσική.

»Αυτός που την έκανε βίωμα και που ασιθανόταν το φοβερώτερο κενό, όταν δεν είχε τα μουσικά κείμενα, από τα οποία αντλούσε την πεμπτουσία και ετοίμαζε πνευματικά και ψυχικά της μνημειώδεις εκτελέσεις του.

»Η εφετεινή του τελευταία εξόρμησις ήταν η αποθέωσις του μαέστρου. Φρέσκους, ανανεωμένος, μάς πληροφορούσαν οι κριτικές, ρίχτηκε με πάθος στη δουλειά, αρχίζοντας από τη Νέα Υόρκη, περνώντας στο Σάλτσμπουργκ, στη Βιέννη, στο Μιλάνο, για να μην μπορέση να συνεχίση στην Κολωνία όπου θα διηύθυνες συνέχεια (…)

»Αυτό το Μητρόπουλος ολόκληρο, απαράλλαχτο, τυπωμένο σε χιλιάδες παννώ και προγράμματα σ’ όλο τον κόσμο, ήταν η μεγαλύτερη τιμή για την πατρίδα του. Δημήτρης Μητρόπουλος. Πώς είναι δυνατόν τώρα να σκεφθούμε πως αυτό το όνομα θα ζη μόνο στη μνήμη μας και θα απουσιάζη από τη ζωντανή πραγματικότητα;»