Αργύρης Ξάφης στο in: «Μετά τις αποκαλύψεις του ελληνικού metoo, κόπηκαν οι μαγκιές και οι εξουσιαστικές κινήσεις»

Ο Αργύρης Ξάφης δηλώνει ότι το επάγγελμα του ηθοποιού είναι μια δύσκολη δουλειά. «Και δομή δεν έχει, και ωράρια δεν έχει, και πληρωμή δεν έχει. Και όλα πατάνε στο γεγονός, ότι κανείς δεν σε πιέζει να γίνεις ηθοποιός. Είναι μια καθαρά προσωπική σου επιλογή. Σχεδόν επιλογή ζωής. Φαντάσου πώς είναι να μην μπορείς να ζήσεις από κάτι που αν δεν το κάνεις, δεν θα μπορούσες να ζήσεις;»

Τον συναντήσαμε στις πρόβες της νέας παράστασης που θα ανέβει σε λίγες μέρες στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, μας μίλησε για την καλλιτεχνική φάση που διανύει τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή της διαδρομής του, αν προτιμά τον ρόλο του ηθοποιού ή του σκηνοθέτη, πώς αντιμετωπίζει την κριτική αλλά και πώς επηρρέσαν οι αποκαλύψεις του ελληνικού #metoo τον καλλιτεχνικό κόσμο.

Φέτος θα σας δούμε στις «Εύθυμες Κυράδες» στο ΔΘΠ. Ποιος θα είναι ο ρόλος σας ;

Στην υπέροχη μεταγραφή σε μιούζικαλ του έργου που έχει κάνει ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος σε μουσική του Θέμη Καραμουρατίδη, παίζω τον ρόλο του Φάλσταφ. Είναι ένας ήρωας που εμφανίστηκε ως ένας κωμικός ακόλουθος στην τραγωδία του Σαίξπηρ Ερρίκος ο 4^ος και είχε τόση μεγάλη επιτυχία που η βασίλισσα του ζήτησε να γράψει ένα έργο ειδικά για αυτόν.

Έτσι ο βρετανός συγγραφέας έγγραψε τις Εύθυμες Κυράδες του Ουίνδσορ με κέντρο τον φαφλατά αυτόν ήρωα, με την μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του, έναν αποτυχημένο της ζωής που δεν το ξέρει, έναν τραγικά κωμικό ήρωα φτιαγμένο ειδικά για να παιχτεί στις πλάτες του μια φάρσα για να τον ξεφτιλίσει. Όσο δε ντρέπεσαι για τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρεται τόσο τον συμπαθείς για όσα του στήνουν αυτοί που θεωρητικά είναι οι άριστοι της κοινωνίας.

Διαβάστε επίσης: Ο Έκτορας Λυγίζος στο in: « Ο φόβος του θανάτου σου δίνει μια δύναμη να πας στην αντίθετη κατεύθυνση, όσο μάταιο κι αν είναι»

Σας αρέσει το είδος του μιούζικαλ;

Το μιούζικαλ είναι είναι ένα τεράστιο θεατρικό είδος πάνω στο οποίο ελάχιστη εμπειρία έχουμε σαν ηθοποιοί. Έχουμε εξοικειωθεί φυσικά μέσα στα χρόνια γιατί και περισσότερα μιούζικαλ βλέπουμε και περισσότερα ανεβαίνουν, υπάρχει πια και πρωτότυπη εργασία πάνω σε αυτό. Παρόλα αυτά απαιτεί ύψιστες τεχνικές δυνατότητες από έναν ηθοποιό σε όλα τα επίπεδα.

Και στο τραγούδι και στην κίνηση, στην αντοχή, στην ισορροπία της ψυχολογικής και πιο συμβολικής απόδοσης του ρόλου. Και επίσης έχει ένα εξίσου απαιτητικό κοινό. Αυτή η πρόκληση μου αρέσει.

Πόσο εύκολο είναι να μετά πηδάτε από το ένα θεατρικό είδος στο άλλο;

Οι βασικές δομές και αρχές του θεάτρου δεν αλλάζουν. Μπορείς να βρεις σαν καλλιτέχνης περισσότερες ομοιότητες σε έργα υψηλού επιπέδου, πχ τραγωδία και Μπέκετ και να σου είναι πιο οικείο το πέρασμα από το ένα στο άλλο.

Μεγαλύτερο πρόβλημα αισθάνομαι πως έχω όταν διαβάζω ένα κείμενο που είναι χαμηλού επιπέδου γραφής και δραματουργίας. Για αυτό και τα αποφεύγω, γιατί πραγματικά χάνω τον λόγο ύπαρξής μου σε αυτά. Και έτσι θα μου ήταν δύσκολο και να τα αναδείξω. Άρα δεν δυσκολεύομαι στο πέρασμα μιας και δεν χωρίζονται σε είδη μέσα τα θεατρικά κείμενα μέσα μου –φυσικά και διαφορετικοί συγγραφείς και εποχές απαιτούν άλλου είδους προετοιμασία και εργασία- αλλά δυσκολεύομαι σε διαφορετικές ποιότητες δραματουργίας.

Νιώθετε ότι εξελίσσεστε καλλιτεχνικά και πώς το μεταφέρετε μέσα από τους ρόλους σας;

Δεν ξέρω τι σημαίνει η καλλιτεχνική εξέλιξη. Ξέρω, πως οι απαιτήσεις μου από τον εαυτό μου μεγαλώνουν κάθε φορά. Δεν μπορείς να πας πίσω από αυτό που έκανες πέρσι. Πρέπει να πας παρακάτω, πολλές φορές μην ξέροντας καν πως θα είναι αυτό το παρακάτω. Για το αν τα καταφέρνει κανείς ή όχι περισσότερο οι άλλοι μιλούν και αναλύουν και εντέλει το αποτύπωμα που αφήνεις στο πέρασμά σου.

Γιατί και η επικαιρότητα θολώνει το κριτήριο και θέλει πάντα χρόνο ένα έργο τέχνης, ώστε να βρει ή όχι τον χώρο μέσα σου. Υπάρχουν παραστάσεις που με είχαν ενθουσιάσει, είχαν πάρει 5 αστέρια και δεν θυμάμαι πια καν για ποιο λόγο έγιναν. Και άλλες που παρόλο που μπορεί να τις είχαν δει 20 θεατές την φορά, να μένουν μόνιμα χαραγμένες μέσα μου. Έτσι είναι και σωστά, νομίζω.

Μιλήστε μας για τη φετινή σας σκηνοθεσία του «Αίαντα» και την πρώτη σας επαφή με την Επίδαυρο από τον ρόλο του σκηνοθέτη;

Έχω ήδη μιλήσει αρκετά νομίζω. Και για το τι προσπάθησα και έχουν μιλήσει αρκετά και οι όσοι το είδαν για το τι πέτυχα. Η σκηνοθεσία είναι μια περιοχή που επισκέπτομαι μόνο όταν θέλω να πω κάτι συγκεκριμένο και δεν με ενδιαφέρει, ποτέ δεν με ενδιέφερε να αφοσιωθώ ειδικά σε αυτό.

Αγαπώ τους ηθοποιούς, διαβάζω προσωπικά τα κείμενα, αλλά δεν χρειάζεται πάντα να ανεβάζω εγώ όταν δεν έχω κάτι μοναδικό να πω. Ο «Αίαντας» ήταν μια μοναδική παράσταση, φτιάχτηκε από πρωτότυπα υλικά, μέσα από την καρδιά μας και όσοι την είδαν, σίγουρα δεν είχαν έρθει αντιμέτωποι με κάτι τέτοιο. Όσοι δεν την είδαν καλό είναι να μην μιλούν όσο αυθεντίες και αν νομίζουν ότι είναι. Η εμπειρία δεν μεταβιβάζεται και το θέατρο είναι συμβάν, γεγονός άρα εμπειρία.

Έχετε εντοπίσει συγγραφείς ή κείμενα που θέλετε να σκηνοθετήσετε; Ή ρόλους να ερμηνεύσετε;

Τα πράγματα δεν έρχονται σε μια γραμμική σειρά. Ο χρόνος έρχεται μέσα σου και σου αποκαλύπτει τι θες να κάνεις. Είτε σαν συγκεκριμένο έργο, είτε θεματικά σε κάτι πρωτότυπο.

Στην Ελλάδα υπάρχει υποδομή για κάποιον που έχει ταλέντο;

Όχι. Υπάρχει όμως ακόμα βαθιά αγάπη για την χειρωνακτική τέχνη του θεάτρου που μπορεί να οδηγήσει σε μοναδικά έργα.

Η covid εποχή και το ελληνικό metoo πώς άλλαξε τον καλλιτεχνικό χώρο, μέσα στα τελευταία χρόνια;

Ναι. Κοπήκαν οι μαγκιές και οι εξουσιαστικές κινήσεις. Υπάρχει πια φόβος και ξέρουν όλοι ότι πρέπει να μαζευτούν. Σίγουρα θα βρεθούν ακόμα τέτοια άνθρωποι, αλλά ο χώρος τους έχει στενέψει ουσιαστικά. Και μακάρι και να εξαφανιστεί τελείως.

Ο covid ενώ ανέδειξε τα βαθιά προβλήματα της σύγχρονης τέχνης στην Ελλάδα, έτυχε να πέσει η διαχείριση στα χέρια ανθρώπων που μικρή σχέση έχουν με αυτήν αλλά και δεν τους ενδιαφέρει να μάθουν. Οραματίζονται μια βιομηχανία όταν εμείς κάνουμε χειροτεχνία, απευθύνονται λες και υπάρχουν υποδομές ενώ δεν υπάρχουν ούτε καν επίσημες σχολές (που να ανήκουν σε κάποια εκπαιδευτική βαθμίδα δηλαδή). Αντί να φτιάξουν το χάος περιφέρονται κάνοντας μεγαλόστομες δηλώσεις και φυσικά μένουν δηλώσεις έχοντας κρατήσει και τα πακέτα για να δοθούν σε μουσεία και πανηγύρια. Λυπάμαι πολύ.

Θεωρείτε δύσκολη τη δουλειά του ηθοποιού;

Ναι. Είναι μια δύσκολη δουλειά, σε μια δύσκολη εργασιακή συνθήκη. Και δομή δεν έχει, και ωράρια δεν έχει, και πληρωμή δεν έχει. Και όλα πατάνε στο γεγονός, ότι κανείς δεν σε πιέζει να γίνεις ηθοποιός. Είναι μια καθαρά προσωπική σου επιλογή. Σχεδόν επιλογή ζωής. Φαντάσου πώς είναι να μην μπορείς να ζήσεις από κάτι που αν δεν το κάνεις, δεν θα μπορούσες να ζήσεις;

Ποια είναι τα καλλιτεχνικά σας σχέδια εκτός του θεάτρου; Κινηματογράφος ή τηλεόραση σας ενδιαφέρει;

Το 2022 κλείνει με προβολές της ταινίας «Μπάσταρδα» στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Μια αρκετά πρωτότυπη ταινία του Νίκου Πάστρα. Επίσης παίζονται ακόμα, «η Πόλη και η Πόλη» του Σύλλα Τσουμέρκα και του Χρήστου Πασσαλή. Στο τέλος της χρονιάς θα ξεκινήσει μια μίνι-σειρά στην ΕΡΤ, «Το Βραχιόλι της Φωτιάς», του Γιώργου Γκικαπέππα στο οποίο συμμετέχω. Και ερχόμενο το 2023, θα κυκλοφορήσει μια γερμανική ταινία με τον τίτλο Musik της Angela Schanelec, μια μεταγραφή του μύθου του Οιδίποδα σήμερα.

Φυσικά και με ενδιαφέρει οτιδήποτε με ξεπερνάει και δεν με αφήνει στα ίδια και τα ίδια. Με τραβάνε δηλαδή τα πρωτότυπα πράγματα.

Πληροφορίες παράστασης

Η πιο ζωηρή και τρυφερή κωμωδία του Σαίξπηρ, «Οι εύθυμες κυράδες του Ουίνδσορ», μεταγράφεται σε μιούζικαλ από τον Γεράσιμο Ευαγγελάτο, επενδύεται με μουσική και τραγούδια από τον Θέμη Καραμουρατίδη και, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Λευτέρη Γιοβανίδη, απογειώνεται στο πιο ξέφρενο πάρτι της πόλης.

Πρεμιέρα: 16 Νοεμβρίου 2022, Κεντρική Σκηνή Δημοτικό Θέατρο Πειραιά

Κείμενο-Στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος

Σκηνοθεσία: Λευτέρης Γιοβανίδης

Μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης

Κίνηση-Χορογραφίες: Ζωή Χατζηαντωνίου

Σκηνικά: Πάρις Μέξης

Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη

Φωτισμοί: Σοφία Αλεξιάδου

Επιμέλεια ορχήστρας – Μουσική διδασκαλία: Αντώνης Παλαμάρης

Βοηθός σκηνοθέτη: Κλειώ Λιάβα

Βοηθός σκηνογράφου: Μυρτώ Κοσμοπούλου

Ερμηνεία

Θανάσης Βλαβιανός, Κωνσταντίνος Γιουρνάς, Γιώργος Γλάστρας, Θανάσης Δήμου, Ελένη Κοκκίδου, Θοδωρής Μπουζικάκος, Αργύρης Ξάφης, Κλέαρχος Παπαγεωργίου, Εβελίνα Παπούλια, Αλμπέρτο Φάις, Μαρία Χάνου, Τάνια Τρύπη, Γιώργος Ψυχογιός.

Μουσικοί επί σκηνής

Αντώνης Παλαμάρης (πλήκτρα), Ιάσονας Καφετζής (κιθάρες), Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος (ηλεκτρικό μπάσο),  Αλέξης Σταυρόπουλος (τύμπανα).

Ερμηνεία

Θανάσης Βλαβιανός, Κωνσταντίνος Γιουρνάς, Γιώργος Γλάστρας, Θανάσης Δήμου, Ελένη Κοκκίδου, Θοδωρής Μπουζικάκος, Αργύρης Ξάφης, Κλέαρχος Παπαγεωργίου, Εβελίνα Παπούλια, Αλμπέρτο Φάις, Μαρία Χάνου, Τάνια Τρύπη, Γιώργος Ψυχογιός

Διάρκεια παράστασης  125΄

Ημέρες & ώρες παραστάσεων

Τετάρτη & Κυριακή 7μμ

Πέμπτη & Παρασκευή 9μμ

Σάββατο 6μμ & 9μμ

Τιμές εισιτηρίων

Διακεκριμένη ζώνη 30€ / Μειωμένο: 25€

Α’ ζώνη 25€ / Μειωμένο: 20€

Β’ ζώνη 20€ / Μειωμένο: 15€

Γ’ ζώνη 15€ / Μειωμένο: 10€

Προπώληση

viva.gr – ticketservices.gr – artinfo.gr

& στα ταμεία του Δημοτικού Θεάτρου | 210 4143310

Πληροφορίες: 210 9213310