Χορτάσαμε από επενδυτικά θαύματα, είναι ώρα να δούμε και τους πολίτες

Πριν από μερικές ημέρες η έκθεση του Economist Intelligence Unit είχε μια θετική έκπληξη για την Ελλάδα. Η χώρα μας ήταν πρώτη μεταξύ 82 χωρών ως προς τη βελτίωσης του επιχειρηματικού περιβάλλοντος. Έκανε δε άλμα 16 θέσεων σε σύγκριση με το 2019.

Κι αυτό είναι ασφαλώς σημαντικό. Ακόμη και ο πρωθυπουργός έκανε tweet πανηγυρίζοντας για τη διάκριση αυτή ενώ και ο Άδωνις Γεωργιάδης, εν μέσω καλαθιών και σούπερ μάρκετ, ευχαρίστησε παλιούς και νέους υπουργούς και συνεργάτες του για την «κατάκτηση της πρωτιάς» που όπως είπε «απαίτησε και απαιτεί υπερπροσπάθεια και σκληρή δουλειά, διυπουργικό συντονισμό και προσήλωση στο όραμα της Μεταρρύθμισης για την Απλούστευση και την Ψηφιοποίηση της Αδειοδότησης και Εποπτείας των οικονομικών δραστηριοτήτων, των προϊόντων και της λειτουργίας της αγοράς και των επιχειρήσεων γενικότερα για παραγωγικές επενδύσεις».

Όμορφα όλα αυτά, αν και καμιά κυβέρνηση δεν θα έπρεπε να πανηγυρίζει γιατί απλά έκανε τη δουλειά της. Άλλωστε, το να ξεκινάς από τον πάτο και να ανεβαίνεις σιγά – σιγά είναι σημαντικό, αλλά όσο βρίσκεσαι πιο κοντά στον πάτο κι όχι στην κορυφή, τα εντυπωσιακά άλματα είναι απλά επικοινωνιακό παιχνίδι.

Τι σημαίνει, όμως βελτίωση του επιχειρηματικού κλίματος σε σχέση με το κάκιστο 2019, αλλά κυρίως με μια περίοδο από το 2009 και μετά που απλά η χώρα δεν υπήρχε στον χάρτη;

Σημαίνει ότι δειλά – δειλά μας «βλέπουν» οι ξένοι επενδυτές και βλέπουν ότι υπάρχουν ευκαιρίες για να βάλουν τα χρήματά τους.

Ότι έχουν γίνει σημαντικές μεταρρυθμίσεις και είναι πιο ευνοϊκό το κλίμα, κι αυτό μπορούμε να το χρεώσουμε θετικά στην κυβέρνηση.

Όμως, ας μη γελιόμαστε. Ουσιαστικά μιλάμε για επενδύσεις σε καμένη γη.

Για ακίνητα που αγοράστηκαν κοψοχρονιά μετά από μια 10ετή κρίση και χρεοκοπία της χώρας.

Για δάνεια των τραπεζών και χαρτοφυλάκια με τουριστικά ακίνητα, ξενοδοχεία, σπίτια και «φιλέτα», που αγοράστηκαν κοψοχρονιά, 10 και 15 φορές χαμηλότερα από την πραγματική τους αξία.

Και η αιτία είναι η χρεοκοπία της Ελλάδας και των τραπεζών τα προηγούμενα χρόνια.

Μιλάμε για επενδυτές που επιλέγουν τη χώρα μας λόγω χαμηλού εργατικού κόστους. Με μισθούς δηλαδή των 700 και 1.000 ευρώ, πλην ελαχίστων θέσεων που καλύπτονται από εξειδικευμένο προσωπικό.

Και μη γελιόμαστε, δεν έχουμε καμιά εντυπωσιακή επιστροφή των Ελλήνων που έφυγαν από την πατρίδα για να ζήσουν καλύτερα κάπου αλλού.

Δεν έχουν brain gain, καμιά μεταστροφή του brain drain των περασμένων ετών. «Γιατί να γυρίζω πίσω;», λένε οι 500 χιλιάδες και πλέον επιστήμονες, νέοι και νέες που έφυγαν στο εξωτερικό στα χρόνια της χρεοκοπίας.

Θα πανηγυρίσουμε λοιπόν, όλοι όταν αυτός ο δείκτης θα επιβεβαιώνει ότι τα παιδιά μας επιστρέφουν στην πατρίδα διότι πράγματι υπάρχει το περιβάλλον για να ζήσουν και να μεγαλουργήσουν.

Θα πανηγυρίσουμε όταν θα μιλάμε για αξιοπρεπείς μισθούς, αντάξιους των σπουδών ή των δεξιοτήτων που έχουν εργαζόμενοι.

Κι όχι για αμοιβές πείνας που οδηγούν όλο και περισσότερους στο σύνδρομο της «μεγάλης παραίτησης».

Θα χαρούμε ιδιαίτερα με την οποιαδήποτε κυβέρνηση όταν οι επενδύσεις από ξένους ή Ελληνες επενδυτές δεν γίνονται με όρους Μπανανίας.

Κι όταν αυτές οι επενδύσεις θα αντανακλούν θετικά στην πραγματική οικονομία. Όχι δηλαδή να ευημερούν οι αριθμοί και να πεθαίνουν οι άνθρωποι.

Επενδύσεις που δεν θα «σκοτώνουν» τη μικρή αλλά υγιή επιχειρηματικότητα και που θα συμβάλλουν στην παραγωγική ανασυγκρότηση και τον μετασχηματισμό που χρειάζεται η χώρα.

Διότι αν όλοι επενδύουν στον τουρισμό ή στο πολυτελές real estate μόνο και μόνο για να γίνουν οι ντόπιοι γκαρσόνια και θυρωροί, αυτό δε λέγεται ανάπτυξη.

Ούτε επενδύσεις τύπου… Ανδρέα Πάτση και των άλλων «αεριτζήδων» και «Σαράφηδων» είναι επιτυχία.

Ας κρατήσουν οι χοροί, όταν η πραγματική επένδυση στην Ελλάδα δεν θα είναι μόνο στο « καλύτερο οικόπεδο του κόσμου».

Αλλά και στους Ελληνες, ώστε ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί ως σύνολο να καρπωθούν τα οφέλη της επενδυτικής έκρηξης.