Κάποιο έφυγαν για να σωθούν, άλλοι έμειναν πίσω προσπαθώντας να σώσουν ό,τι έχει απομείνει. Πώς κυλάει η ζωή μέσα σε έναν πόλεμο και πως είναι να μεγαλώνεις τα παιδιά σου χωρίς ρεύμα και νερό, ενώ πλησιάζει ο χειμώνας;

Η Ολένα περιγράφει στον βρετανικό Guardian τον αντίκτυπο της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία στην οικογένειά της, τις καθημερινές αεροπορικές επιδρομές στο Ιρπίν και την φρίκη των εκρήξεων.

«Άλλο ένα πρωινό που ξυπνήσαμε με τις αεροπορικές επιθέσεις. Ο 11χρονος γιος μου ξύπνησε από αυτές στις 7:30. Περιμέναμε μέχρι τις 10 το πρωί για να σημάνει τέλος συναγερμού. Δεν είχαμε ρεύμα σχεδόν όλη μέρα», περιγράφει.

«Πριν από δύο εβδομάδες, ο γιος μου και εγώ ετοιμάσαμε το σακίδιο «πυρηνικής επίθεσης», που μας ζητήθηκε από το σχολείο. Περιέχει εσώρουχα, ένα σετ ρούχων, ένα μικρό παιχνίδι, ένα power bank, νερό και σνακ. Πήγαμε στο μαγαζί και τα διάλεξε μόνος του: καραμέλα, μπισκότα, ξηρούς καρπούς, αποξηραμένα λουκάνικα. Είναι πολύ σοβαρός για το να μην τρώει από το σακίδιο έκτακτης ανάγκης του, λέγοντας ότι πρέπει να το κρατήσει ανέγγιχτο. Είπα ότι το σχολείο έχει προετοιμαστεί, αλλά είπε ότι πρέπει να ετοιμαστεί και να έχει περισσότερο νερό για παν ενδεχόμενο.

»Υπέγραψα συμφωνία για να του χορηγηθεί ιωδιούχο κάλιο αν συμβεί αυτό ενώ είναι στο σχολείο. Τα παιδιά θα πρέπει να μείνουν εκεί σε ένα καταφύγιο έως ότου η κυβέρνηση πει ότι είναι ασφαλές να επιστρέψει το παιδί στο σπίτι. Είναι πολύ λογικό, αλλά [θα ήταν] τρομερά τρομακτικό να μείνεις σπίτι, να κολλάς όλα τα παράθυρα και τον αερισμό, γνωρίζοντας ότι το παιδί σου είναι στο σχολείο και θα χρειαστεί να μείνει εκεί για κάποιο χρονικό διάστημα.

»Τα περισσότερα σχολεία είναι online επειδή δεν έχουν αρκετά καταφύγια και υπάρχουν προβλήματα με το ηλεκτρικό ρεύμα και τη θέρμανση. Είναι πολύ δύσκολο για τα παιδιά [στο σπίτι] όταν δεν υπάρχει διαδίκτυο. Μερικοί γονείς πρέπει να πάνε στη δουλειά και να αφήσουν τα παιδιά τους στο σπίτι χωρίς σύνδεση κινητής τηλεφωνίας. Το σχολείο μας αγόρασε πρόσφατα μια μεγάλη γεννήτρια – δεν έχουν όλα τα σχολεία αυτή την ευκαιρία. Στις τάξεις τα παράθυρα είναι γεμάτα με σάκους άμμου, οπότε δεν υπάρχει αρκετός φωτισμός εάν δεν υπάρχει ηλεκτρικό ρεύμα.

»Ο γιος μου ήταν πολύ αναστατωμένος την Τρίτη όταν γύρισε από το σχολείο γύρω στις 5 το απόγευμα και είδε ότι ήταν σκοτάδι. Άρχισε να κλαίει, εν μέρει επειδή πεινούσε. Ανησυχούσε για το πώς να κάνει τα μαθήματά του, οπότε τον τάισα πρώτα για να τον κάνω να νιώσει καλύτερα και μετά άρχισε να κάνει τα μαθήματά του. Πήγε για ύπνο πριν επανέλθει το ρεύμα.

»Είμαι μεταφράστρια και πρέπει να εργαστώ online. Ο σύζυγός μου είναι δικηγόρος και δεν έχει σχεδόν καθόλου δουλειά [αυτή τη στιγμή]. Πρέπει πραγματικά να κρατήσω αυτή τη δουλειά και αυτό είναι δύσκολο όταν νιώθω αδύναμη το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας, αφού δεν έχουμε ρεύμα, δεν έχουμε θέρμανση. Κάνει αρκετή ζέστη αυτή τη στιγμή – πάνω από 10 βαθμούς, αλλά μπορεί να φτάσει και κάτω από το μηδέν. Η κυβέρνησή μας αναμένει ότι θα συνεχίσουμε να δεχόμαστε μαζικές επιθέσεις. Αν θέλετε να αγοράσετε κάτι σαν power bank είναι πραγματικά δύσκολο γιατί όλα έχουν εξαντληθεί. Έχουμε ένα ηλιακό πάνελ και έναν συσσωρευτή ισχύος που μπορεί να τροφοδοτήσει κάτι μικρό, όπως ένα φορητό υπολογιστή.

»Αφήσαμε το Ιρπίν στην αρχή του πολέμου. Είχαμε ρομαντικές ιδέες πολέμου – πιστεύαμε ότι θα είχαμε αρκετά εφόδια και θα μπορούσαμε να βοηθήσουμε άλλους [αλλά] ήταν πολύ δύσκολο από την αρχή. Οι εκρήξεις ήταν πολύ δυνατές. Τα αεροπλάνα πετούσαν τόσο χαμηλά που μπορούσαμε να δούμε το πρόσωπο του πιλότου. Φύγαμε χωρίς να μαζέψουμε τα πράγματα, παίρνοντας ό,τι μπορούσαμε. Εγώ και ο γιος μου μείναμε στη Σουηδία για σχεδόν πέντε μήνες. Ο σύζυγός μου επέστρεψε για να βοηθήσει με ανθρωπιστική βοήθεια. Μόνο δύο από τους γείτονές μας έμειναν πίσω.

»Ο γιος μου λαχταρούσε πολύ να επιστρέψει στον πατέρα του και στους φίλους του – επιστρέψαμε στα μέσα Ιουλίου με την πρώτη ευκαιρία. Για τα μικρά παιδιά είναι πιο εύκολο να μάθουν μια ξένη γλώσσα, αλλά δεν μπορούσε – ήταν πολύ δύσκολο να πάει σχολείο εκεί. Ένιωθε μεγάλη θλίψη. Το Ιρπίν είναι τώρα, κυρίως, κατεστραμμένα κτίρια. Σκέφτηκα ότι θα ήταν πολύ δύσκολο να το δούμε αυτό, αλλά επειδή πρέπει διανοητικά να προσαρμοστούμε και να επιβιώσουμε, δεν μπορούμε να το αντιληφθούμε ως πραγματικότητα.

»Η ζωή του γιου μου είναι όπως συνήθως – προσπαθούμε σκληρά να κάνουμε τα παιδιά μας να συνεχίσουν όλα τα μαθήματα, όπως ο αθλητισμός και η μουσική. Προσπαθώ να συγκεντρώνομαι στα καθήκοντά μου και να μην σκέφτομαι το μέλλον. Αλλά όταν διαβάζω το βιβλίο μου και σκέφτομαι ότι κάπου πετάνε βόμβες, είναι πραγματικά πολύ σουρεαλιστικό. Πηγαίνω σε ένα στούντιο χορού και υπάρχουν όλες αυτές οι γυναίκες που χορεύουν, λέγοντας ότι πρέπει ακόμα να διατηρούμαστε σε φόρμα. Είναι πραγματικά εντυπωσιακό.

»Ανάμεσα σε όλα αυτά τα συναισθήματα που νιώθουμε, πρέπει ακόμα να ζούμε τις ζωές μας, οι οποίες είναι απλές και πολύ παρόμοιες με τη δική σας: δουλειά, ψώνια, μαγείρεμα, αγκαλιά, φιλιά, και να διδάσκουμε στα παιδιά μας» καταλήγει ο Ολένα.

Headlines