Η πόρτα είχε τη δική της ιστορία

Μία από τις πιο ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις, σε μία τυχαία βόλτα με τα πόδια, είναι οι είσοδοι των σπιτιών.

Έτσι όπως είναι σειριακά τοποθετημένες η μία δίπλα στην άλλη ενώ απέχουν αισθητικά έτη φωτός μεταξύ τους διαμορφώνοντας το εκτυφλωτικό, αρχιτεκτονικό μωσαϊκό της πόλης, ειδικά των νοτίων προαστίων, υπό το όραμα του εργολάβου ή στην καλύτερη του πολιτικού μηχανικού με μπόλικη από την καλολογική παρέμβαση του εκάστοτε ιδιοκτήτη ανάλογα με τα κέφια της στιγμής, σε συνδυασμό τις πραγματικές του ανάγκες αλλά και με το που φυσάει ο άνεμος.

Είναι πολύ πιθανό δίπλα σε μία περίτεχνη, σιδερένια πόρτα του ΄60 που κουβαλάει μνήμες, ιστορία, πολλές αλλαγές κλειδαριάς και απανωτά στρώματα λαδομπογιάς να στέκεται, αδιάφορη, μία μεταγενέστερη αλουμινένια σε αυτή την ακαθόριστη καφελαδί απόχρωση, κάπως υπερυψωμένη παράλογα από το πεζοδρόμιο, με τρία άνισα μεταξύ τους σκαλοπάτια και πιο δίπλα μία ξύλινη, μίνιμαλ, ευρύχωρη, ψηλή και ανοιχτόχρωμη πύλη, η οποία υπονοεί με κάθε τρόπο ότι ασφαλίζει έναν κόσμο όπου το περιττό έχει απομακρυνθεί για να δώσει τη θέση του στον «καρτεσιανό» ενθουσιασμό του Λε Κορμπιζιέ, ενώ παρακεί βρίσκεται μια πιλοτή, μεγαλοπρεπής και σχετικά φιλόξενη, που αγκαλιάζει μια υπέρδιπλη τζαμένια είσοδο με κολλημένη την Α4 ένδειξη «απαγορεύεται η ρίψη διαφημιστικών εντύπων» από printer.

Άλλοτε νεραντζιές σε ρόλο πορτιέρη, άλλοτε λεύκες, καμιά φορά τίποτα, που και που ένας αφρικανικός φοίνικας. Αυτή η υπέροχη ανομοιομορφία μοιάζει ταυτόσημη με την απόλυτη ελευθερία έκφρασης.

Η πολεοδομική αρχή μπορεί να επεμβαίνει στον συντελεστή δόμησης αλλά για παράδειγμα, δεκάρα ευτυχώς δε δίνει εάν θέλει κάποιος να κοσμήσει με δύο αντικριστά ιπτάμενα δελφίνια τον τοίχο της βεράντας του για να τιμήσει τον τόπο καταγωγής του -ένα χωριό κοντά στην Κνωσό-, ή να φορτώσει την πρόσοψη του δυόροφου με πλακάκια όπως τα πορτογαλικά Azulejos, να αφήσει τον ρελιέφ τοίχο να σαπίσει από την υγρασία ή να προσθέσει ακροκέραμα με γρύπες στο πανωσήκωμα -αυτό που οι Γάλλοι αποκαλούν grecism.

Τον αλφαδιασμένο φράκτη ενός νεόδμητου, πράσινης ενέργειας, φουτουριστικού κτηρίου ακουμπάει με αυτοπεποίθηση ένας κήπος άναρχος, σαν μικρή ζούγκλα, χωρίς σχεδιασμό και ευθυγραμμισμένα παρτέρια, γεμάτος χρώματα και αρώματα που τον χωρίζει από το διπλανό άχτιστο χωράφι μια ασπρισμένη μάντρα από τσιμεντόλιθους σκεπασμένη από αγριάδες, η οποία με τη σειρά της συνορεύει από την πίσω πλευρά με τη μεσοτοιχία ενός ψιλικατζίδικου.

Η ασορτί γειτνίαση του επαναλαμβανόμενου, ανακουφιστικού μοτίβου των εισόδων του Νότινγκ Χιλ, του Μπουράνο, των Κυκλάδων όπου η ομοιομορφία κυριαρχεί χωρίς να κουράζει, δεν μένει στα νότια προάστια.

Εδώ μπορεί να μην αγαλλιάζει η ψυχή αλλά σίγουρα δεν παύει να εκπλήσσεται. Άλλοτε ευχάριστα κι άλλοτε όχι τόσο.