«Τοπογραφία θανάτου ή Ας μην ξεχάσουμε»: ‘Ενας περίπατος σε δρόμους που ποτίστηκαν με αίμα νέων ανθρώπων

Έμπνευση και κεντρικό θέμα οι δολοφονίες στον δημόσιο χώρο, με θύματα νέους και νέες που οραματίζονταν έναν πιο δίκαιο κόσμο. Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος, Ζακ Κωστόπουλος, Παύλος Φύσσας είναι ορισμένα από τα πρόσωπα στα οποία γίνονται αναφορές. Πρόσωπα εμβληματικά πια. Πρόσωπα που οι δολοφονίες τους έχουν τραυματίσει το κοινωνικό σώμα, αφήνοντας ανεξίτηλα σημάδια σε μια ολόκληρη γενιά.

Διαβάστε επίσης: «Φύλο και σεξουαλικότητα: Η ΛΟΑΤΚΙ+ορατότητα και οι διεκδικήσεις σήμερα», ανοιχτή συζήτηση στο Εθνικό Θέατρο

Η σκηνοθέτρια Μπρικένα Γκίστο, εστιάζοντας στο πολιτικό θέατρο του σήμερα, καλεί τους θεατές σε μια άλλου τύπου χαρτογράφηση της πόλης, μακριά από τα αναμενόμενα τουριστικά αξιοθέατα.

Αντλεί υλικό από συνεντεύξεις, από αρχεία, αλλά και από τα αποτυπώματα που χαράχτηκαν στους δρόμους της πόλης: τις ονομασίες των οδών, τα συνθήματα στους τοίχους, τα αυτοσχέδια μνημεία και άλλες παρεμβάσεις.

Μια έρευνα στα ίχνη που έχουν αφήσει τραυματικά γεγονότα στον αστικό ιστό και στη συνείδηση των κατοίκων

Οι ηθοποιοί υιοθετούν διαφορετικές οπτικές γωνίες για να μεταφέρουν τα γεγονότα μέσα από μια πολυφωνική αφήγηση. Η παράσταση ερευνά τα ίχνη που έχουν αφήσει τραυματικά γεγονότα στον αστικό ιστό και στη συνείδηση των κατοίκων και των περιπατητών/τριών, επιχειρώντας ταυτόχρονα να επαναοικειοποιηθεί τον δημόσιο χώρο. Κυρίως, όμως, μας καλεί να δούμε αυτή την περιδιάβαση στην Ιστορία ως ένα σπινθήρα ελπίδας για να μη σβήσει η λαχτάρα για αλλαγή.

Συναντήσαμε του συντελεστές της παράστασης και μας προσδίορισαν τι είναι για εκείνους «η Τοπογραφία Θανάτου ή Ας μην ξεχάσουμε;»

Ιωάννα Λιούτσια (δραματουργική σύνθεση – βοηθός σκηνοθέτρια)

Είναι ένας τρόπος να έρθουν οι ιστορίες αυτών των ανθρώπων στο προσκήνιο, μέσω της τέχνης, και να λάβουν «νομιμοποίηση» και θέση στον δημόσιο χώρο, πλάι στα καθιερωμένα μνημεία και στις επίσημες αφηγήσεις της ιστορίας. Είναι μία παράδοξη «διόρθωση» του τρόπου με τον οποίο τα πρόσωπα και τα γεγονότα καταγράφηκαν από πολλά ΜΜΕ και πέρασαν στη συνείδηση μέρους της κοινωνίας. Παράδοξη, γιατί περιμένει κανείς από το θέατρο να πει ψέματα, μα εμείς θα πούμε μόνο την αλήθεια.

Γιάννης Βαρβαρέσος (καλλιτεχνικός σύμβουλος περιπατητικής & σκηνικών χώρων)

Η Τοπογραφία Θανάτου ή Ας μην ξεχάσουμε, αποτελεί μια απόπειρα καλλιτεχνικής πρακτικής για την μεταμόρφωση του Δημοσίου Χώρου ως Χώρου Μνήμης των Νεκρών: Αλέξης, Ζακ Zackie Οh, Μιχάλης Κ., Μιχάλης Μ., Παύλος Φ. και άλλοι τόσοι – μακάρι να μην ήταν τόσοι. Είναι ένας φόρος τιμής γι αυτούς.

Αφροδίτη Σόβολου (ηθοποιός)

Η «Τοπογραφία Θανάτου»  είναι ένας περίπατος σε δρόμους που ποτίστηκαν με αίμα νέων ανθρώπων που οραματίστηκαν έναν κόσμο πιο δίκαιο και πιο όμορφο,  είναι όλα αυτά τα λόγια και οι σιωπές που θα θέλαμε να τους αφιερώσουμε, είναι όλες αυτές οι κορνίζες με τις φωτογραφίες τους που στέκουν τώρα σε ένα τραπέζι ή σε κάποιο σύνθετο στο σπίτι των οικογενειών τους, είναι ένα ταξίδι στην Ιστορία και στη Μνήμη, ταξίδι ατομικό και συλλογικό.

Γιάννης Σαμψαλάκης (ηθοποιός)

Είναι μια υπενθύμιση ότι η κοινωνία δεν υπήρξε πάντα ικανή να προστατέψει όλα τα μέλη της αλλά παράλληλα ένα μεγάλο κομμάτι της ήταν, είναι και θα είναι πάντα εκεί να αντιδράσει, να μην ξεχάσει, να υπενθυμίζει. Και ενώ από την μία τα γεγονότα μου δημιουργούν πολλά αρνητικά συναισθήματα οπως φοβο, ανασφάλεια, οργή, αδικία από την άλλη η στάση μεγάλου μέρους της κοινωνίας μου δίνει δύναμη.

Νατάσα-Φαίη Κοσμίδου (στίχοι, σύνθεση ρυθμικής απαγγελίας)

Στους δρόμους της πόλης μου υπάρχει αίμα, υπάρχει θάνατος, υπάρχει ζωή, υπάρχει ομορφιά, υπάρχει ποίηση. Κι έτσι θα ήθελα να σας απαντήσω «πειράζοντας» λίγο κάποιους στίχους του αγαπημένου μου Τίτου Πατρίκιου.

Από το χέρι που χτύπησε , από το σώμα που βίασε, από το μαχαίρι και την σφαίρα που σκότωσαν εγώ μπορεί να γλίτωσα. Όμως αυτά δεν χάθηκαν. Βρήκαν ένα άλλο σώμα – κάποιου αδερφού, κάποιας αδερφή μου – που βρέθηκε τυχαία στην θέση μου εκείνη την στιγμή. Άρα ο χρόνος ζωής που μου απομένει μοιάζει να είναι δώρο αυτών των αγαπημένων νεκρών. Για αυτό, εγώ για τους νεκρούς μου θα σας ιστορώ.

Και στον θάνατο αυτό θα αντιστεκόμαστε και θα απαντάμε με το φως μας , με τους αγώνες μας, με αγάπη και αλληλεγγύη , με την τέχνη μας.

Μέχρι οι δρόμοι αυτής της πόλης να γίνουν τοπογραφία Ελευθερίας και Χαράς.

Γκαλ Ρομπίσα (ηθοποιός)

Μια ελπίδα πως και οι πλέον δύσπιστοι / εθελότυφλοι θα σταματήσουν να κατηγορούν το θύμα και αυτούς που αγωνίζονται για την ελευθερία και τη δικαίωση και θα αποδεχθούν πως ο θύτης στις περιπτώσεις αυτές είναι το κράτος και τα όργανα του.

Τάσος Ροδοβίτης (ηθοποιός)

«Τοπογραφία θανάτου» για μένα είναι, μια υπενθύμιση της σκληρής και ωμής πραγματικότητας. Και ο νοών νοείτω.

Μπρικένα Γκίστο (σύλληψη-σκηνοθεσία)

Η Τοπογραφία θανάτου ή Ας μην ξεχάσουμε είναι για μένα ο φόρος τιμής που αποδίδουμε στα θύματα, στους ανθρώπους τους που κουβαλούν το βάρος της απώλειάς τους και το μεταβολίζουν πια σε συλλογική δύναμη και φόρος τιμής εξίσου σε εκείνο το μέρος της κοινωνίας που εξακολουθεί να αντιστέκεται στη βαρβαρότητα.

Είναι φυσικά και μία υπενθύμιση πως ο αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη είναι συνεχής, συλλογικός και αδιαπραγμάτευτος.

Αλέξανδρος Γιαγκούσης (ηθοποιός)

Για εμένα η «τοπογραφία θανάτου ή Ας μην ξεχάσουμε» λειτούργησε κάπως σαν ένα ταρακούνημα συνειδητοποίησης για το πώς λειτουργούν ορισμένα πράγματα στην ελληνική κοινωνία και κυρίως τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Στην πρώτη μας επαφή με το υλικό της παράστασης ήρθα αντιμέτωπος με γεγονότα (όχι απόψεις) που δεν μπορούσα να διανοηθώ είτε ότι δεν τα γνώριζα ή ότι στα δικά μου αυτιά, έχοντας μεγαλώσει στην επαρχία, είχαν φτάσει εντελώς διαστρεβλωμένα. Μακάρι η παράσταση αυτή να μπορέσει να πυροδοτήσει έστω και λίγους συνανθρώπους μας να αναζητάνε από εδώ και στο εξής τη συνολική αλήθεια των πραγμάτων που ζούμε και όχι απλώς τη βολική οπτική γωνία τους που συνήθως προβάλλεται για να «κοιμόμαστε ήσυχοι».

Ερατώ Καραθανάση (ηθοποιός)

Ζούμε στην εποχή της λήθης. Η Τοπογραφία Θανάτου για εμένα είναι, όπως λέμε και στην παράσταση, μια απόπειρα να ξυπνήσουμε τη μνήμη.Χωρίς τη συλλογική μνήμη κάθε λαός είναι καταδικασμένος να κάνει τα ίδια λάθη.

Ταυτότητα παράστασης

Σύλληψη-Σκηνοθεσία: Μπρικένα Γκίστο

Δραματουργική σύνθεση-Βοηθός σκηνοθέτρια: Ιωάννα Λιούτσια

Μουσική: Γιάννης Ταυλάς

Καλλιτεχνικός σύμβουλος περιπατητικής και σκηνικών χώρων: Γιάννης Βαρβαρέσος

Στίχοι-Σύνθεση ρυθμικής απαγγελίας: Νατάσσα-Φαίη Κοσμίδου

Δραματολόγος παράστασης: Ασπασία-Μαρία Αλεξίου

Διανομή (με αλφαβητική σειρά):

Αλέξανδρος Γιαγκούσης, Ερατώ Καραθανάση, Τάσος Ροδοβίτης, Γκαλ Ρομπίσα, Γιάννης Σαμψαλάκης, Αφροδίτη Σόβολου

Πληροφορίες

Προπώληση ticketservices.gr