Ομολογώ πως η αποκάλυψη σκανδάλισε ακόμη κι εμένα που, σχεδόν δύο μήνες πριν κλείσω τα εξήντα τρία μου χρόνια, δεν σκανδαλίζομαι πια τόσο εύκολα. Φυσικά και γνώριζα ότι στο Αγιο Ορος υπάρχουν ανεκτίμητοι θησαυροί, άλλοι αυθεντικής καταγωγής και άλλοι επινοημένης, μα ποτέ δεν φανταζόμουν ότι μπορεί να βρίσκονται εκεί… τα Δώρα των Μάγων. Ποιων Μάγων; Των Τριών Μάγων, καλέ – Γκασπάρ, Μελχιόρ και Μπαλτάζαρ – που υποτίθεται ότι έφεραν χρυσό, λίβανο και σμύρνα στον νεογέννητο «Βασιλέα των Ιουδαίων» και, μολονότι η ύπαρξή τους (όχι όμως ο αριθμός τους, ούτε τα ονόματά τους) αναφέρονται μονάχα σε ένα από τα τέσσερα Ευαγγέλια, το Κατά Ματθαίον, δεν υφίσταται στοιχειωδώς σοβαρός θεολόγος, πόσω μάλλον αρχαιολόγος ή ιστορικός, που να μην πιστεύει ότι είναι απλώς ένα γοητευτικό παραμύθι για να νανουρίζουμε τα μικρά μας παιδιά και να μην σημειώνουν αναδουλειές τα κοσμηματοπωλεία τα Χριστούγεννα.

Κούνια που με κούναγε. Υστερα από υπόδειξη του φίλου δημοσιογράφου κι ερευνητή Μηνά Παπαγεωργίου πληροφορήθηκα ότι τα Δώρα των Μάγων, όχι μονάχα είναι πιο αληθινά από τον Πίτερ Παν και την Τίνκερμπελ, αλλά – όπως μας ενημερώνει το πάντα έγκυρο «Βήμα της Ορθοδοξίας» –  «φυλάσσονται με ιδιαίτερη επιμέλεια στο σκευοφυλάκιο της Ιεράς Μονής Αγίου Παύλου. Για λόγους ασφαλείας είναι κατανεμημένα σε διαφορετικές λειψανοθήκες και μόνο μικρό μέρος των τίθεται σε προσκύνημα των επισκεπτών της Ιεράς Μονής ή μεταφέρεται προς αγιασμό εκτός Αγίου Ορους (…)  Ο χρυσός βρίσκεται σε μορφή είκοσι οκτώ (28) επιμελώς σκαλισμένων επίπεδων πλακιδίων σε ποικιλία σχημάτων (παραλληλόγραμμων, τραπεζοειδών, πολυγώνων κ.λπ.) και διαστάσεων περίπου 5 Χ 7 εκ.

Κάθε πλακίδιο έχει διαφορετικό καλλιτεχνικό σχέδιο. Ο λίβανος και η σμύρνα διατηρούνται ως μείγμα με τη μορφή εβδομήντα (70) περίπου σφαιρικών χανδρών μεγέθους μικρής ελιάς».

Για τους άπιστους Θωμάδες παρατίθενται και φωτογραφικά τεκμήρια των Δώρων, ενώ επισυνάπτεται κι ένα πλήρες «ιστορικό» γύρω από το πώς κατέληξαν τα Δώρα από την κατοχή της Θεοτόκου τον πρώτο μετά Χριστόν αιώνα στο Αγιο Ορος, δεκατέσσερις αιώνες αργότερα, μαζί με τα υπόλοιπα ιερά κειμήλια της Παναγίας, τουτέστιν: «τα Αγια Σπάργανα του Χριστού, την Τίμια Εσθήτα και την Αγία Ζώνη της». Δεν γνωρίζουμε ποιος συνέταξε αυτό το «ιστορικό», αλλά σίγουρα η πένα του δεν υπολείπεται ευρηματικότητας ενός Χανς Κρίστιαν Αντερσεν, ενός Κάρλο Κολόντι και άλλων κορυφαίων παραμυθάδων.

Ενα λεπτό. Είναι εύκολο να χλευάζουμε την «αληθοφάνεια» των θρησκευτικών παραμυθιών, αλλά καλώς ή κακώς -καλώς για εμάς, κακώς για τους παραμυθάδες – ζούμε στον εικοστό πρώτο μετά Χριστόν αιώνα κι έχουμε πλέον στη διάθεσή μας αδιαμφισβήτητα επιστημονικά εργαλεία προκειμένου να ελέγξουμε εάν υφίσταται έστω και υπόνοια βάσης για να αποσπάσουμε τα παραμύθια από τη σφαίρα του μύθου.

Η μέθοδος ονομάζεται «ραδιοχρονολόγηση». Αποδέχτηκε την εφαρμογή της ήδη η Καθολική Εκκλησία για να αποδείξει την αυθεντικότητα της Σινδόνης του Ιησού (το περίφημο σεντόνι που υποτίθεται ότι τύλιξε το νεκρό σώμα του Ναζωραίου κι έφερε ανεξίτηλο το αποτύπωμά του), ανεξαρτήτως εάν κατόπιν χτυπούσε το κεφάλι της στον τοίχο: η ραδιοχρονολόγηση απέδειξε ότι η Σινδόνη υφάνθηκε ανάμεσα στα τέλη του δέκατου τρίτου και του δέκατου τέταρτου μετά Χριστόν αιώνα, με αποτέλεσμα να τη φάει έκτοτε το μαύρο επικοινωνιακό σκοτάδι.
Γιατί δεν εφαρμόζουμε την ίδια μέθοδο και στα δικά μας «ιερά κειμήλια» – την Αγία Ζώνη της Θεοτόκου, τα Δώρα των Μάγων, για να μην επεκταθώ σε διάφορα λείψανα ὧν οὐκ ἒστιν ἀριθμός – ώστε να μην περιφέρουμε ανά τις μητροπόλεις ό,τι αυθαίρετα «βάφτισε» ο καθένας και να μη διαιωνίζουμε την παραπλάνηση των πιστών; Ψύχραιμα ρωτάω.

Headlines