Το σκάνδαλο των παράνομων παρακολουθήσεων αφορά μόνο το Ν. Ανδρουλάκη

Η Βελγίδα συγγραφέας Chantal Mouffe είχε διατυπώσει από καιρό μια κρίσιμη κοινωνιολογική  παρατήρηση. Δηλαδή, ότι σε πολλές χώρες της Δυτικής Ευρώπης κυοφορείται ένας ηθικιστικός  δημόσιος λόγος που εμμένει ακατανόητα στις αποκαλύψεις σκανδάλων των πολίτικών αντιπάλων, άλλοτε υπαρκτών και άλλοτε φανταστικών ή «κατασκευασμένων» .

Αυτό είχαν κάνει και οι συντηρητικοί  Ρεπουμπλικάνοι στην Αμερική μετατοπίζοντας απαράδεκτα τις πολιτικές διαιρέσεις σε αυτή τη χώρα στον άξονα του «καλού και του κακού» .

Κάνω αυτή την αναφορά , γιατί η χώρα μας βαδίζει ολοταχώς σε μια τέτοια  δηλητηριώδη «μεταπολιτική ατμόσφαιρα» σκανδάλων!

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο θα ήθελα να παρατηρήσω , ότι το πραγματικό σκάνδαλο των παρανόμων παρακολουθήσεων είναι μόνο ένα και αφορά τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ- ΚΙΝΑΛ, τον κ.  Ανδρουλάκη.

Και η υπόθεση τούτη δεν έχει καμία σχέση «συνάφειας» με τη γενικευμένη και αόριστη καταγγελία που έκανε την προηγούμενη εβδομάδα ένας δημοσιογράφος (σύμφωνα με την οποία ένα «αόρατο κέντρο γύρω από τον πρωθυπουργό» παρακολουθούσε παράνομα πολλούς Υπουργούς,  επιχειρηματίες, κλπ).΄

Και θα είναι εντελώς εσφαλμένο να συσχετιστούν οι δύο υποθέσεις ( και να εξεταστούν από δικονομική άποψη μαζί)!

Τι εννοώ; Η  παρακολούθηση του κινητού τηλεφώνου του κ. Ανδρουλάκη έχει γίνει αποδεκτή και από τον ίδιο τον Πρωθυπουργό και αφορούσε άρση του τηλεφωνικού απορρήτου για «λόγους εθνικής ασφάλειας» , όπως προβλέπει το άρθρο 19 του Συντάγματος και ο σχετικός νόμος 2225/1994.

Μάλιστα είχε εκδοθεί και η απαιτούμενη Εισαγγελική Διάταξη .

Βεβαίως ο πρωθυπουργός ισχυρίζεται  , ότι η παρακολούθηση του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ- ΚΙΝΑΛ ήταν «νόμιμη».

Ωστόσο, η παρακολούθηση του κ. Ανδρουλάκη μπορεί σίγουρα να ήταν και παράνομη, εάν η ανωτέρω Εισαγγελική Διάταξη δεν ήταν αιτιολογημένη και δεν οριοθετούσε (με πραγματικά γεγονότα και αποδεικτικά στοιχεία) τους ακριβείς λόγους εθνικής ασφάλειας ένεκα των οποίων είχε  καταλυθεί ένα θεμελιώδες συνταγματικό δικαίωμα του αρχηγού του τρίτου σε δύναμη κοινοβουλευτικού κόμματος .

Και η κυβέρνηση θέλησε σίγουρα να συγκαλύψει αδέξια αυτή τη σκοτεινή υπόθεση, εφόσον στην εκφυλισμένη διαδικασία της εξεταστικής επιτροπής στη Βουλή με την ψήφο της κυβερνητικής πλειοψηφίας δεν κλήθηκαν για να εξεταστούν « κομβικά πρόσωπα» , όπως ο κ. Δημητριάδης , ο οποίος εκπροσωπούσε την κυβέρνηση στις σχέσεις της με τις Μυστικές Υπηρεσίες!

Και έτσι δεν θα μάθουμε ποτέ  ποια ήταν ακριβώς η ανάμειξη του πρωθυπουργού σε αυτήν την απεχθή ιστορία!

Ωστόσο, τα ανωτέρω ποιοτικά χαρακτηριστικά δεν τα διαθέτει ουδόλως η άλλη καταγγελία η οποία έγινε την προηγούμενη βδομάδα από δημοσιογράφο για μαζικές παράνομες παρακολουθήσεις που αφορούσαν Υπουργούς (τις γυναίκες τους), επιχειρηματίες κλπ από ένα «αδιευκρίνιστο κέντρο» γύρω από το Πρωθυπουργό !

Με άλλα λόγια δεν υπάρχει άρση του απορρήτου, δεν υπάρχει Εισαγγελική Διάταξη και δεν υπάρχει το σχετικό αποδεικτικό υλικό το οποίο να στηρίζει αυτή την καταγγελία.

Μάλιστα ο μαξιμαλιστικός της χαρακτήρας (δηλαδή ότι το «μάτι του Πρωθυπουργού») παρακολουθούσε σχεδόν όλη τη χώρα , την αποδυναμώνει ( από άποψη σοβαρότητας)!

Ας ελεγχθεί από τη Δικαιοσύνη, αλλά ας μην μπερδεύουμε μια ομολογημένη αντισυνταγματική πρακτική παρακολούθησης που αφορούσε τον κ. Ανδρουλάκη και μια αόριστη καταγγελία την οποία θα μπορούσε να έχει κάνει οποιοσδήποτε!

Το συμπέρασμα; Ο πρωθυπουργός έχει μια τεράστια ευθύνη για την παρακολούθηση του κ. Ανδρουλάκη, αλλά θα ήταν επίσης λάθος να οδηγηθούμε σε μια πολιτική αποσταθεροποίηση με εντελώς αόριστες και ηθικιστικές καταγγελίες  !

Υ.Γ Αφότου είχε γραφτεί αυτό το άρθρο , έγινε γνωστό ότι μέσα σε ένα κλίμα δηλητηριώδους ατμόσφαιρας σκανδάλων, η κυβερνητική πλειοψηφία αποφάσισε τελικά να καλέσει για να καταθέσουν ως μάρτυρες τον κ. Δημητριάδη και άλλους!

Γρηγόρης Καλφέλης – Καθηγητής  της  Νομικής  Σχολής  στο ΑΠ  kalfelis@law.auth.gr

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΝΕΑ