Πολιτισμικά, αξιώνουμε τον παγκόσμιο σεβασμό για όσα πελώρια πύργωσαν οι πρόγονοί μας – και τον αξιώνουμε γκρεμίζοντας ανελέητα ό,τι δικό τους απόμεινε όρθιο στους αιώνες. Αρχίζοντας απ’ την πανέμορφη και πανέμνοστη γλώσσα τους, που είναι κι η δική μας γλώσσα – αλλά εμείς αρνιόμαστε την πρώτη κι εκπορνεύουμε τη δεύτερη. Και τελειώνοντας στα μνημεία και τα μουσεία με τα κατάλοιπά τους, που τα παραδίνουμε έρμαιο στους αρχαιοκάπηλους – «εμπάτε συλητές κι αρπάξτε και φυλάκους μη φοβάστε, αφού φύλακες δεν υπάρχουν καν»…

Γαυριούμε για τις «ρίζες» και την «ταυτότητά» μας – και το κοινωνικο-πολιτιστικό όραμά μας είναι πώς θα γίνουμε εικόνα και ομοίωση όχι καν της άξιας πραμάτειας των ξένων, αλλά των σκυβάλων και των εκκριμάτων τους. Μιλάμε κάποια σπαράγματα ελληνικών, ματίζοντάς τα με ξένες στραβομαθημένες λέξεις και στρεβλώνοντάς τα ακόμα πιο πολύ με ξενικές σνόμπικες προφορές… Τραγουδάμε και χορεύουμε σε καφρο-σκυλάδικους ρυθμούς, που προσφέρουν την υψηλή ηδονή του αφιονιού και του αμόκ… Ντυνόμαστε με ρούχα-επιγραφές ξενόγλωσσες – σαν τους παλιούς εκείνους «ανθρώπους-σάντουιτς», που γύριζαν στα πεζοδρόμια με δύο πινακίδες μπρος και πίσω, διαφημίζοντας φαγάδικα ή μπουλούκια…

Το χειρότερο – και η «αρχή στην πάσα συμφορά»: η Παιδεία μας έχει καταντήσει μια «δημόσια», που εκδίδεται στα σοκάκια και εκδίδει άχρηστα χαρτοδιπλώματα, που ασκεί τους πελάτες της στην αποχαύνωση της μηχανικής εκμάθησης και τους μεταδίδει άσβεστη αποστροφή για την πραγματική μάθηση και γνώση. Προαγωγός ισόβιας ραστώνης, έχει κάνει αποκλειστικό στόχο των πιστών της την εισβολή στην κρατική στάνη και το όσο γίνεται πιο άκοπο κούρσεμά της, που εξασφαλίζει και των εισβολέων το αραλίκι και της στάνης το μασκαριλίκι…

Του Μάριου Πλωρίτη και πάλι τα ανωτέρω νάματα σοφίας, από ένα κείμενό του που είχε δημοσιευτεί στην εφημερίδα «Το Βήμα» το καλοκαίρι του 1990.

Διάκονος της εθνικής αυτογνωσίας, υπηρέτης της ιστορικής αλήθειας, ο Πλωρίτης θίγει –όπως πάντα με παρρησία– τα κακώς κείμενα του δημόσιου και του ιδιωτικού βίου στον τόπο μας.

Παιδαριώδεις αντιφάσεις στους τομείς της εσωτερικής πολιτικής, της οικονομίας και των διεθνών σχέσεων είναι εκείνες –ισχυρίζεται– που κρατούν τη χώρα μας καθηλωμένη στην καθυστέρηση και την εξάρτηση, στο έμπα της τελευταίας δεκαετίας του περασμένου αιώνα.

Και στο πεδίο του πολιτισμού; Και εδώ, τονίζει ο Πλωρίτης, χτυπητές αντιθέσεις, ανεπίτρεπτες ανακολουθίες.

Αξίωση για παγκόσμιο σεβασμό της πνευματικής κληρονομιάς των προγόνων μας, αλλά στην πράξη ανηλεές σφυροκόπημα της άυλης πολιτιστικής κληρονομιάς μας από εμάς τους ίδιους, αρχής γενομένης από την ίδια μας τη γλώσσα.

Καμάρι (δήθεν) για την εθνική μας ταυτότητα, για την ιδιοπροσωπία του πολιτισμού μας, αλλά στην πράξη μιμητισμός του τρόπου ζωής των ξένων, παθητική αντιγραφή της υποκουλτούρας τους.

Φροντίδα ιδιαίτερη (υποτίθεται) για την περίφημη Παιδεία μας, αλλά στην πράξη επιβράβευση της άκριτης αποστήθισης, αδιαφορία για την αληθινή –βαθιά και πλατιά– μόρφωση, προαγωγή της ιδέας τής διά βίου πνευματικής νωθρότητας.

Δυστυχώς, τριάντα δύο χρόνια μετά, εξακολουθούμε –καταπώς τα λέει ο Πλωρίτης– «να παραδέρνουμε ξυλάρμενοι στα πέλαγα των αντιφάσεων και της ανημπόριας, όπου δεν υπάρχει αραξοβόλι και πόδισμα κανένα».

Headlines