Ο τελευταίος πειρασμός

Οι επόμενες εκλογές θα διεξαχθούν σε συνθήκες σκληρής πόλωσης αλλά, πλέον, και πλήρους αβεβαιότητας αποτελέσματος. Η κυβέρνηση θα πρέπει να ξεχάσει πια όχι απλώς την έννοια της αυτοδυναμίας, αλλά, όπως βαδίζει, με τους πάτσηδες και τις παρακολουθήσεις και με τους χειρισμούς που κάνει επ’ αυτών και τις μεγάλες διαφορές, αν υπάρξουν καν τέτοιες… Ας μην γκρινιάζει ο πρωθυπουργός και ας μην του φταίνε άλλοι: στο γραφείο του έγιναν οι υποκλοπές.

Βουλευτής του ήταν ο Πάτσης. Το δικό του Μέγαρο Μαξίμου υπέκυψε στους πιο σκοτεινούς πειρασμούς της εξουσίας. Ομως τώρα, στην ύστατη ώρα μιας δυσμενούς πολιτικής μάχης, φαίνεται να του μένει ένας ακόμα. Ο πιο επικίνδυνος απ’ όλους: να συνδεθεί η όποια προσπάθεια ανάκαμψης με τα ελληνοτουρκικά. Κάτι αδιανόητο να συμβεί.

Αυτή την απολύτως εύλογη ανησυχία γεννά η επίσης απόλυτη χρονική ταύτιση της κορύφωσης του σκανδάλου των υποκλοπών με την ξαφνική έναρξη των σεισμικών ερευνών νοτιοδυτικά της Πελοποννήσου και της Κρήτης. Μιλώντας στον ΑΝΤ1 όπου άπαντες περίμεναν να πληροφορηθούν τι θα κάνει με το ζήτημα των υποκλοπών και όχι με τα σεισμικά, ο πρωθυπουργός, είπε: «Ισως εδώ να αιφνιδιάσουμε εμείς αυτή τη φορά. Είμαστε σε θέση να σας πω ότι σεισμικές έρευνες για τη διερεύνηση κοιτασμάτων φυσικού αερίου θα ξεκινήσουν άμεσα.

Οταν λέω άμεσα, εννοώ τις επόμενες ημέρες, στα δύο οικόπεδα τα οποία βρίσκονται νοτιοδυτικά της Πελοποννήσου και της Κρήτης, από την ExxonMobil». Λίγο μετά, δεσμεύθηκε επ’ αόριστον η σχετική θαλάσσια περιοχή. Και, αμέσως μετά, οι έρευνες αναφέρεται ότι ξεκινούσαν. Παράλληλα, σε μία άλλη εξέλιξη, έπαυαν οι διαδικασίες πώλησης του λιμανιού της Αλεξανδρούπολης, για το οποίο αμερικανικές εταιρείες είχαν δείξει ενδιαφέρον και που, λόγω της γνωστής σε όλους εξαιρετικά αναβαθμισμένης στρατηγικής σημασίας του, έχει προκαλέσει ερωτήματα.

Με τις έρευνες είναι λίαν πιθανό να απαιτηθεί η Ελλάδα να αλλάξει και άρδην πολιτική έναντι του τουρκικού επεκτατισμού. Το 2020, παρά τα λόγια, έμεινε απλώς στην παρακολούθηση των ακραίων τουρκικών προκλήσεων. Επίσης, καθημερινά κατ’ ουσίαν αντιδρά παθητικά στις ατελείωτες, όλο και πιο οξυμένες, παραβιάσεις. Οχι σήμερα. Επί δεκαετίες.

Τέλος, ακόμα και τώρα, παρακαλεί για διάλογο. Οπως έγινε με τον πιο αξιοθρήνητο τρόπο στην Πράγα, όπου ουσιαστικά ζητήθηκε δημόσια πρόσκληση από την Τουρκία σε επίπεδο πρωθυπουργού, κάτι που βέβαια η Τουρκία ουδέποτε έπραξε. Επίσης είναι λάθος να μιλάει ο πρωθυπουργός για «αιφνιδιασμό»: δεν είναι εκεί το θέμα, ποιος θα αιφνιδιάσει ποιον στις έρευνες. Αλλά ποιος δεν θα το πάθει αυτό σε περίπτωση κλιμάκωσης. Και η κλιμάκωση καθίσταται πλέον πιο πιθανή. Και αυτό είναι εντελώς ανεξάρτητο από το αν μιλάμε ή όχι για τις συντεταγμένες του τουρκολιβυκού συμφώνου.

Δεν θα σταματήσουν εκεί οι Τούρκοι, ειδικά όταν και αυτοί πηγαίνουν στις πιο δυσμενείς για τον Ερντογάν εκλογές στην 20ετή εξουσία του, όταν παίζεται η παραμονή του ή όχι σε αυτήν. Το έχουν πει άλλωστε πολλές φορές. Μπορεί λ.χ. την ίδια ώρα να προχωρήσουν εκείνοι αλλού, ως «αντίμετρο». Τότε τι θα κάνει ο πρωθυπουργός; Είναι έτοιμος; Αν απειληθεί η χώρα με τρύπημα στα χωρικά της ύδατα στο Ανατολικό Αιγαίο θα αντιδράσει; Ή θα κάνει εκ νέου πίσω; Εχει αποφασίσει; Ή κινείται, όπως έντονα δείχνει η στιγμή που επέλεξε, με τη σκέψη αλλού;

Αναμφίβολα, η Ελλάδα πρέπει να ασκήσει πολύ δυναμικότερη και αποφασιστική πολιτική έναντι της Τουρκίας. Αναμφίβολα, πρέπει να ενεργήσει προς χάρη των συμφερόντων της. Ομως, όλα αυτά, πάνω στους στρατιωτικούς και διπλωματικούς σχεδιασμούς της. Οχι με το βλέμμα στα εσωτερικά. Αλλο το ένα και άλλο το άλλο. Η κυβέρνηση οφείλει να το αντιλαμβάνεται. Για να μη φέρει καταστροφή. Και επειδή η κυβέρνηση ήδη κάνει χοντρά και εξόφθαλμα λάθη πανικού, εδώ ας προσέξει. Πάρα πολύ. Γιατί πρέπει να είναι έτοιμη για αντίδραση. Και όχι αναγκαστικά στην περιοχή που έχει δεσμεύσει. Ούτε με τον τρόπο που την περιμένει. Πρέπει να θεωρεί ότι με ένα τρόπο πετάει το γάντι στην Αγκυρα. Και καλά κάνει. Αλλά πρέπει να ξέρει τι κάνει. Και πώς. Και γιατί.