Γιώργος Μαρκάκης: «Όπως και να το κάνουμε η διαφορετικότητα δεν βολεύει κάποιους»

Η Αλίκη κατεβαίνει με φόρα στην λαγότρυπα μαζί με τα πλάσματα της νύχτας ή αλλιώς πώς η εξτραβαγκάντζα περσόνα της πρωταγωνίστριας, Diana Kleimenova μας καθοδηγεί στα άδυτα της ιεροτελεστίας του clubbing όπου ο θάλαμος της τουαλέτας μεταμορφώνεται σε εξομολογητήριο, όπου η διαφορετικότητα και η συμπερίληψη είναι η νέα κανονικότητα με τους χαρακτήρες της ταινίας να υποδύονται τον εαυτό τους και να ξεδιπλώνουν τις πιο μύχιες σκέψεις τους διαμορφώνοντας το σενάριο αυτής της fiction-documentary ταινίας.

Είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του Γιώργου Μαρκάκη και παρουσιάζεται κάθε Τετάρτη στην Ταινιοθήκη της Ελλάδας, στον αριθμό 48 της Ιεράς Οδού, μέχρι τις 30 Νοεμβρίου. Έκανε πρεμιέρα αρχές του μήνα και κάθε προβολή είναι ένα μοναδικό sold out event.

Μιλήσαμε με τον σκηνοθέτη γιατί η αλήθεια της ταινίας είναι ανατριχιαστικά εντυπωσιακή. Γυρισμένη σχεδόν εξ ολοκλήρου στις τουαλέτες ενός underground dance club του Βερολίνου, η κάμερα του σκηνοθέτη εστιάζει με closeups στις βαθύτερες σκέψεις, τα συναισθήματα και τους λόγους που οι χαρακτήρες έλκονται από τον συγκεκριμένο τρόπο ζωής.

• Διαβάστε ακόμα: Η ταινία-γροθιά στο στομάχι που απαγορεύτηκε για 25 χρόνια

-Ποια σκηνή ξεχωρίζετε εσείς από την ταινία σας;

Αυτή με τον μονόλογο της πρωταγωνίστριας λίγο πριν το φινάλε της ταινίας. Όταν λέει για την απόρριψη και την επιλογή́ της να ζει την ζωή της ελεύθερη χωρίς ταμπού, διακρίσεις και στερεότυπα. Σε αυτή την σκηνή μπορείς να καταλάβεις τον λόγο για τον οποίο έγινε αυτή η ταινία.

-Υπάρχει στην ταινία κάποιο σχόλιο για τη ζωή στις δυτικές κοινωνίες;

Η ταινία κριτικάρει, εμμέσως πλην σαφώς, το life style στο οποίο μας εξαναγκάζουν οι δυτικές κοινωνίες. Πολλοί άνθρωποι μπορεί να μην συνειδητοποιούν πόσο καταπιέζονται και κατά συνέπεια τούς είναι πιο εύκολο να κριτικάρουν το «διαφορετικό». Για μένα το διαφορετικό είναι ζητούμενο και έτσι θα έπρεπε να είναι για όλους μας. Να μπορούν όλοι να εκφράζονται με όποιον τρόπο θέλουν χωρίς φυσικά να καταπιέζουν τους άλλους. Είναι τόσο απλό. Αλλά, όπως και να το κάνουμε η διαφορετικότητα δεν βολεύει κάποιους.

-Πόσο καιρό κράτησαν τα γυρίσματα; Ποιο ήταν το πιο «ζόρικο» κομμάτι;

Τα γυρίσματα μαζί με την όλη προετοιμασία διήρκησαν περίπου ένα χρόνο. Το πιο ζόρικο κομμάτι ήταν να καταφέρουμε να βρεθούμε όλοι μαζί στο κατάλληλο mood για το γύρισμα καθώς η ταινία περιέχει μεγάλα κομμάτια αυτοσχεδιασμού. Στόχος ήταν οι πρωταγωνιστές να μπορέσουν να εκφράσουν αυτό που πραγματικά είναι με το σενάριο να δίνει την κατεύθυνση αλλά όχι τα απόλυτα κείμενα. Έτσι, το σενάριο συνυπογράφουν όλοι οι συμμετέχοντες, οι περισσότεροι από τους οποίους δεν είναι ηθοποιοί αλλά άνθρωποι που υποδύονται τον εαυτό τους. Γι΄ αυτό και οι συνθήκες δεν μπορούσαν να είναι άκρως επαγγελματικές όπως σε ένα κανονικό γύρισμα με κανονικό σενάριο. Έπρεπε να βρεθεί το σωστό timing για να μπορέσουμε όλοι μαζί να εκφράσουμε αυτό που πραγματικά θέλαμε να βγει και στην οθόνη. Φυσικά, υπήρχε η πρόβα αλλά και η συζήτηση μεταξύ μας κατά τη διάρκεια των περίφημων chicken soups dinner parties που διοργανώναμε, ώστε όλοι μαζί να βρεθούμε σαν οικογένεια, να εμπιστευτούμε ο ένας τον άλλον και να εκφράσουμε τα θέματα που μας απασχολούν και που θέλουμε να προβληθούν στην ταινία.

-Στην ταινία παρουσιάζονται σκηνές τις οποίες πολλοί γνωρίζουν αλλά λίγο τολμούν να αποκαλύψουν.

Αυτός είναι και ο λόγος που η ταινία αποπνέει μία αίσθηση αυθεντικότητας. Γιατί στην ουσία είναι αληθινή, δεν πασπαλίζουμε την αλήθεια με χρυσόσκονη, τη λέμε όπως ακριβώς είναι και όπως συμβαίνει, χωρίς να φοβόμαστε. Πολλοί την χαρακτηρίζουν ωμή, αλλά αν η αλήθεια είναι ωμή τότε, ναι, είναι και η ταινία ωμή με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Αλλά για μένα δεν είναι ωμή ούτε η αλήθεια ούτε η ταινία. Όλο αυτό έχει να κάνει με την διαφορετικότητα που λέγαμε προηγουμένως, μας σοκάρει ότι είναι έξω από τη νόρμα ή έξω από τις δικές μας πεποιθήσεις.

-Αν σας ζητούσα να μου περιγράψετε με λίγα λόγια κάποιες φιγούρες από την ταινία τι θα λέγατε;

Θα έλεγα ότι όλες οι φιγούρες είναι τόσο ξεχωριστές και μοναδικές που δεν μπορώ να ξεχωρίσω καμία. Είναι άνθρωποι που έχουν βιώσει έντονα την απόρριψη είτε από την οικογένεια είτε από την κοινωνία κάτι που τους έκανε ακόμα πιο δυναμικές προσωπικότητες. Με τα ταλέντα, τις ιδιαιτερότητες, τις αδυναμίες τους όπως όλοι μας, αλλά με κυρίαρχο στοιχείο τον σεβασμό, την αποδοχή και την αλληλεγγύη για τον συνάνθρωπο. Ήταν δε πολύ σημαντικό ότι όλοι ήταν συντονισμένοι τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή της ζωής τους και αυτά που δηλώνουν στην ταινία ήταν αυτά που αισθανόντουσαν πραγματικά τη δεδομένη στιγμή.

-Υπάρχουν οι άνθρωποι που έχουν κάνει κλάμπινγκ και οι άλλοι;

Υπάρχουμε όλοι μαζί, ασχέτως αν έχεις κάνει κλάμπινγκ ή  όχι. Αυτό που λείπει είναι ο σεβασμός στην προσωπικότητα του άλλου και ας μην συμφωνούμε. Μόνο τότε όλα θα λειτουργήσουν με αρμονία. Δεν υπάρχει λόγος να πείσουμε κανέναν για τίποτα.

-Έχει την ίδια «χάρη» το underground με αυτή που είχε;

Φυσικά. Γι’ αυτό και το Βερολίνο ζει και κρατάει γερά και ας υπάρχει μια παγκοσμιοποίηση όλων. Εδώ η φλέβα είναι γεμάτη χρώματα και θα συνεχίσει να υπάρχει. Το βλέπω και στην Αθήνα τηρουμένων των αναλογιών. Οι άνθρωποι πάντα θα βρίσκουν δίοδο να δρουν και να δημιουργούν πέρα από τις όποιες επιταγές που καθορίζει το όποιο σύστημα.

-Πιστεύετε ότι έχει τελειώσει η εποχή της τρελής διασκέδασης σε κλαμπ; Τώρα που ακούστηκε ότι κλείνει και το Berghain.

Θα ανοίξει κάτι άλλο. Οι άνθρωποι θα συνεχίζουν να εκφράζονται και να επικοινωνούν μέσα από τη διασκέδαση. Το έκαναν και μέσα στο lockdown, είναι στη φύση μας να συνυπάρχουμε, να αντιδρούμε, να εξελισσόμαστε, να διασκεδάζουμε.

-Υπάρχει κλάμπινγκ χωρίς χρήση ναρκωτικών ουσιών;

Φυσικά και υπάρχει. Η μουσική και η αυθεντική επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων είναι η καλύτερη ουσία.

-Στα 90s λέγαμε «peace, love, unity». Σήμερα τι λέμε;

Just love.

Δείτε το τρέιλερ της ταινίας: 

EX _ A film By George Markakis _Official Trailer from Loïc Magneron on Vimeo.