Έγινα ηθοποιός μετά τα 60 και δεν έχω βγάλει ποτέ τόσα πολλά χρήματα

Η Anabel Graetz εργαζόταν πάντα στον καλλιτεχνικό τομέα, αλλά κέρδισε τον πρώτο της ρόλο στην οθόνη όταν ήταν 62 ετών – σε μια ταινία μικρού μήκους για την πυρασφάλεια με τον Tom Bosley, γνωστό από τον ρόλο του Χάουαρντ Κάνινγκχαμ στην τηλεοπτική σειρά Ευτυχισμένες Μέρες, η οποία είχε αγαπηθεί αρκετά στη χώρα μας.

Έκτοτε οι κινηματογραφικές δουλειές έπεσαν βροχή. Αυτό το καλοκαίρι, σε ηλικία 80 ετών, η Graetz ξεχρέωσε τα χρέη της για πρώτη φορά στη ζωή της. «Κερδίζω περισσότερα χρήματα από ποτέ» λέει. «Αισθάνομαι σαν να ζω σε έναν εντελώς νέο κόσμο».

Όταν άλλαξαν όλα

Η στροφή στην πορεία της Graetz ήρθε όταν μπήκε στα αρχεία μιας εταιρείας casting στη Βοστώνη που βοηθάει τα στούντιο και τις εταιρείες παραγωγής να προσλαμβάνουν ηθοποιούς. «Άρχισαν να με καλούν για οντισιόν, και το σοκ ήρθε όταν την τρίτη φορά που έκανα οντισιόν, μου έδωσαν ρόλο». Παρόλα αυτά, λέει, «δεν πίστευα ότι είχα σπουδαίο μέλλον σε αυτό». Αλλά συνέχισε να ανταποκρίνεται στις κλήσεις για οντισιόν. «Και συνέχισαν να με επιλέγουν».

Το 2019, η Graetz πήρε τον ρόλο της Cat Lady στην ταινία Free Guy, με πρωταγωνιστή τον Ράιαν Ρέινολντς. Ήταν ο πρώτος της ρόλος σε μεγάλη κινηματογραφική ταινία. «Και αποδείχθηκε ότι ήταν μια επιτυχία». Η ταινία συγκέντρωσε περισσότερα από 330 εκατομμύρια δολάρια.

• Διαβάστε επίσης: Έγινα μητέρα στα 62 μου – Τη μέρα που ο γιος μου χτύπησε την πόρτα

Το πρόσωπο που διαφέρει

«Έχω το είδος του προσώπου που αρέσει πολύ στους σκηνοθέτες» λέει η ίδια. «Έχω ένα ενδιαφέρον πρόσωπο. Δεν μοιάζει με όλους τους άλλους. Επίσης, είναι πολύ εκφραστικό».

Ένιωθε πάντα έτσι; «Μεγαλώνοντας, έκανα εξάσκηση όλη την ώρα. Ήξερα τι ήθελα να γίνω – προς μεγάλη απογοήτευση των γονιών μου. Πρέπει να βγήκα από τη μήτρα γνωρίζοντας ότι αυτό που ήθελα να κάνω ήταν να τραγουδάω και να παίζω».

Η Graetz γεννήθηκε το 1942, «ακριβώς όταν οι ΗΠΑ έμπαιναν στον πόλεμο». Οι γονείς της «διατηρούσαν ένα σπίτι με εβραϊκές παραδόσεις και προσκαλούσαν ανθρώπους από την κοντινή αεροπορική βάση που έψαχναν για kosher φαγητό να τους κάνουν παρέα στις γιορτές». Η Graetz τραγουδούσε και χόρευε.

«Τι απέγινε αυτό το μικρό τρίχρονο κορίτσι;»

Δεκαετίες αργότερα, άκουσε ότι ένας από αυτούς τους καλεσμένους είχε ρωτήσει έναν κοινό φίλο: «Τι απέγινε αυτό το μικρό τρίχρονο κορίτσι που μας διασκέδαζε τόσο όμορφα; Διασκεδάζει τον κόσμο ακόμα;». Ναι, λέει τώρα η Graetz, «αυτό κάνω».

Μετά το σχολείο, όπου δυσκολευόταν να ξεχωρίσει το αριστερό από το δεξί, η Graetz είχε «έναν τεράστιο καυγά» με τους γονείς της. «Ήθελα να πάω στο New York Actors Studio. Καταλήξαμε σε συμβιβασμό και πήγα στο Πανεπιστήμιο της Βοστώνης και σπούδασα υποκριτική. Θα ήθελα κάπως να ήταν εδώ» λέει, «για να μπορούσαν να δουν ότι στην πραγματικότητα απέδωσε τα μέγιστα».

Τον Αύγουστο, χάρη στην ταινία Free Guy, η Graetz εξόφλησε τις πιστωτικές της κάρτες. Προηγουμένως, ήταν πάντα δύσκολο να τα βγάλει πέρα. Μετά την αποφοίτησή της, εργάστηκε ως σερβιτόρα για μερικά χρόνια και στη συνέχεια τραγούδησε επαγγελματικά σε μια σειρά από σύνολα, από a cappella μέχρι ένα συγκρότημα τραγουδιού με δύο γυναίκες, τους Proper Ladies, ενώ παράλληλα δίδασκε τραγούδι.

Μακριά από το άγχος

Πάντα ήταν «ένα άτομο που δεν απέφευγε πολύ το ρίσκο», «πάντα εκτός χρόνου», αλλά αυτές τις μέρες η Graetz έχει παρατηρήσει ότι «υπάρχει πολύ λιγότερο άγχος στη ζωή μου».

Και όμως, τίποτα από όλα αυτά δεν θα ήταν δυνατό, αν η Graetz δεν είχε κάνει μια προσωπική ανακάλυψη στα τέλη της δεκαετίας του ’50, αφού η καλύτερη φίλη της, η Mary Lee, πέθανε από καρκίνο των ωοθηκών. «Ήταν απλά καταστροφικό» λέει. «Στο μυαλό μου έρχονταν ξανά και ξανά πράγματα που δεν μπορούσα να διώξω. Επανέρχονταν οι τελευταίες μέρες της Mary Lee. Η εμπειρία ήταν τόσο τραυματική, που έφεραν στο επίκεντρο και τις λειτουργίες του δικού μου μυαλού.

»Άρχισα να κάνω κάποια έρευνα» λέει, και συνειδητοποίησε ότι πάσχει από διαταραχή ελλειμματικής προσοχής. Κανόνισε συνεδρίες νευροανάδρασης, οι οποίες περιλάμβαναν τη χρήση ενός ακουστικού για τη μέτρηση των εγκεφαλικών κυμάτων και την παροχή ανατροφοδότησης σε πραγματικό χρόνο σχετικά με τις εγκεφαλικές λειτουργίες. «Και μετά την πρώτη θεραπεία, οι εμμονικές σκέψεις εξαφανίστηκαν». Το αποτέλεσμα «ήταν σχεδόν σαν θεραπεία προσωπικότητας».

Στις επάλξεις μέχρι τα 90

Χωρίς να έχω καταφέρει να θεραπευτώ από αυτό, λέει, «πιθανώς να μην είχα καταφέρει να ασχοληθώ με αυτή την ταινία». Οι περισπασμοί και οι πιέσεις στα γυρίσματα, η ανάγκη για ακρίβεια, η συναισθηματική ένταση, όλα αυτά θα ήταν πάρα πολλά για μένα.

Η Graetz ελπίζει να εργαστεί μέχρι τα 90 της χρόνια. «Δεν υπάρχουν πολλοί ρόλοι για ανθρώπους σαν εμένα» λέει. «Από την άλλη, δεν υπάρχουν και πολλοί άνθρωποι σαν εμένα που τους διεκδικούν».

Όταν κοιτάζει πίσω στη δουλειά της, αισθάνεται περήφανη. Και όμως «θα ήθελα μεγαλύτερους ρόλους; Ναι. Θα ήθελα έναν πρωταγωνιστικό ρόλο; Ναι. Υπάρχει ακόμα χρόνος. Οπωσδήποτε. Σίγουρα υπάρχει».

*Με στοιχεία από theguardian.com