Είναι ήδη αργά για να στολίσoυμε νωρίς για Χριστούγεννα

«Σταματήστε τους ανώριμους στολισμούς» γράφουν εναγωνίως κάποια memes που παραμονεύουν στην γωνία να χλευάσουν την όποια αναποδιά των καιρών. «Οι άλλοι στόλισαν κι εγώ ακόμα δεν έχω στρώσει τα χαλιά» σχολιάζει σαρκαστικά μια φίλη σε στόρι της στο ίνσταγκραμ για να προσθέσει το χάσταγκ «αισθάνομαι ανολοκλήρωτη #not». Την ίδια ώρα που αναρτώνται με περηφάνια τα παραπάνω μαζεύοντας τα λάικ που τους αναλογούν, πολλά χριστουγεννιάτικα δέντρα φωτίζονται μεμιάς πίσω από ανοιγμένες κουρτίνες και κάμποσες σειρές από λαμπιόνια κρέμονται καρτερικά σε λόμπι κεντρικών ξενοδοχείων της πόλης.

Ήταν τέλη Σεπτεμβρίου, το μαγιό μόλις είχε στεγνώσει από το τριήμερο στην Ύδρα, όταν σε μια πέτρινη μονοκατοικία του Αλίμου το πρώτο εορταστικό στεφάνι με καμπάνες και αγγελάκια ακουμπούσε στην ξύλινη εξώπορτα να ξαποστάσει και να ξεμείνει εκεί, κοντράροντας στα ίσια τον όχι-τόσο-εύηχο-νεολογισμό του «αποκαλόκαιρου», σε έναν αγώνα παράταιρης επικράτησης -ποιος θα διαρκέσει περισσότερο, το ξεχειλωμένο θέρος ή η πρόβα τζενεράλε της χειμωνιάτικης φιέστας;

Σαν μια διελκυστίνδα χαράς που όποιος και να κερδίσει είναι το ίδιο.

Υπάρχει, βέβαια, αυτός ο άτυπος κανόνας των σαράντα ημερών πριν το ημερολόγιο δείξει 25 Δεκεμβρίου, τότε που θεωρητικά, αρχίσει η επίσημη περίοδος κόσμησης όπως λένε αυτοί που ξέρουν. Τι κι αν είμαστε ακόμα κάμποσες μέρες μακριά; Τα δελτία ειδήσεων αφιερώνουν ρεπορτάζ στο όνομα των οικονομικών στολιδιών ενώ οι δρόμοι και οι βιτρίνες αρχίζουν και μοιάζουν με μινιατούρες του Λας Βέγκας -ό,τι μπορεί ο καθένας ανάβει, άλλωστε ενεργειακή κρίση έχουμε.

Η υπέροχη παραδοξότητα όλου αυτού είναι ότι τα σπίτια και τα καταστήματα φωτίστηκαν πριν ακόμα τα εποχικά καταστήματα αραδιάσουν την πραμάτεια τους δημιουργώντας οφθαλμαπάτες οροσειρών από έλατα στο πεζοδρόμιο και στις αλάνες, πριν οι φούρνοι ψήσουν τα πρώτα μελομακάρονα, πριν τα τιραντάκια αντικατασταθούν με μακρυμάνικα, πριν το μαύρισμα στους ώμους ξεθωριάσει.

«Και του χρόνου» λέω στα παιδιά της φρουτεμπορικής στη γειτονιά μου την ώρα που οι στραφταλιζέ γιρλάντες πλαισίωναν τους πάγκους με τα ακτινίδια και οι αγιοβασίληδες καρφώνονταν πάνω στα ξύλινα τοιχώματα ελέγχοντας τη φάση. «Νωρίς φέτος, ε;» ρωτάω για να πάρω την απάντηση: «Ε, να το ευχαριστηθούμε, να μείνει πάνω από ενάμιση μήνα».

Ο Manuel Vilas στο βιβλίο του, Ορδέσα, μοιράζεται μία ανάμνηση δική του και δική μας: «Όταν ήμουν πέντε ή έξι χρονών, μπορεί και πιο μικρός, ο πατέρας μου αγόρασε μια φάτνη. Δεν ξέρω πόσο. Την αγόρασε από ένα χαρτοπωλείο του Μπαρμπάστρο που οι ιδιοκτήτριές του έχουν πεθάνει πια, κι εγώ είμαι ο μοναδικός ζων μάρτυρας εκείνης της αγοράς. Ήταν περήφανος για τη φάτνη του. Είχε ξοδέψει λεφτά. Πρέπει να ΄ταν το 1966. Θυμάμαι με πόση τρυφερότητα τοποθετούσε τις φιγούρες. Είχαν έναν αέρα από Μπαρόκ του Βαγιαδολίδ. Δεν ήταν μικρές φιγούρες. Θα ΄χαν ύψος μια παλάμη τουλάχιστον, μπορεί και λίγο παραπάνω από παλάμη. Εμένα μ΄ ενθουσίαζαν το βόδι και το μουλάρι».

Άλλοτε η προσμονή του στολισμού ήταν αντιστρόφως ανάλογη της πληθώρας των στολιδιών και συνοδευόταν από οικογενειακές φωτογραφίες υπερηφάνειας γύρω από το κατάφωτο δέντρο με χαμόγελα χαράς και ικανοποίησης σαν τους ορειβάτες που πάτησαν μια ψηλή κορφή. Στη συνέχεια αυτή η ιεροτελεστική διαδικασία άλλαξε και ο καθένας τράβηξε τον δρόμο του σε ένα ιδιοσυγκρασιακό παιγνίδι αισθητικής και απόρριψης ή αποδοχής της παράδοσης παραμένοντας, όμως, το ίδιο ηλεκτρισμένη.

Θυμάμαι κάποτε να προσθέτω το αστέρι στην κορυφή του δέντρου και να πατάω το on στα φωτάκια στις 23 Δεκεμβρίου. Και αυτό να είναι οκέι.

Πλέον, τα φωτάκια είναι μονίμως αναμμένα. Και αυτό είναι, επίσης, οκέι.