Η σιδηρά κυρία του Κρεμλίνου

Αμαρτία εξομολογημένη, δεν είναι αμαρτία. Ετσι τουλάχιστον έλεγαν παλιά κάποιοι παπάδες. Δεν ξέρω αν το λένε ακόμα, αν και φαντάζομαι ότι ναι, τόσο χρήσιμο που είναι. Εμένα λοιπόν η αμαρτία μου είναι ότι μου λείπει εκείνη. Η μία και μοναδική. Η υπέροχη, η ανεπανάληπτη Μαρία Ζαχάροβα. Μου λείπει αυτή η γενναία ψυχή, αυτή η μαχήτρια του δικαίου, αυτή η αγωνίστρια της τιμής, που δεν την έσκιαξε καμιά μάχη. Και που από το γραφείο της, στην πρώτη γραμμή του αγώνα για τη μεγάλη, αυτοκρατορική Ρωσία του 21ου αιώνα (καλά, εντάξει, όταν λέμε στην πρώτη γραμμή, είναι συμβολικό, κάπως ποιητική αδεία, στο υπερφρούριο του Κρεμλίνου είναι το γραφείο…) έδωσε τη μητέρα των μαχών απέναντι στους προδότες του Κιέβου, που τόλμησαν να σηκώσουν σαν το φίδι το κεφάλι να δαγκώσουν τον αστράγαλο του Πούτιν και της Μόσχας.

Σε αυτή τη μάχη, η Ζαχάροβα, δεν έλειψε ούτε λεπτό απ’ το μετερίζι της – εντάξει, κάποια στιγμή είχε πάει σε κάτι αλπικά μέρη, δεν θυμάμαι πού και ανέβαζε φωτογραφίες με σαμπάνιες και πολύ βαθιά ντεκολτέ, αλλά τι να κάνει κι αυτή η αγωνίστρια, να μην εκτονωθεί και λίγο;… Οταν ο πόλεμος βρισκόταν στην αρχή του, πριν ακόμα τα ρωσικά κομβόι άρχισαν να καθηλώνονται στις λάσπες έξω από την πρωτεύουσα της Ουκρανίας, πριν η Μαύρη Θάλασσα καταπιεί τη ρωσική ναυαρχίδα «Μόσχα», πριν τα τανκς του πάλαι ποτέ κόκκινου στρατού τιναχτούν το ένα μετά το άλλο κατά εκατοντάδες σαν να ήταν ποπ κορν που έσκαγαν στον ουκρανικό φούρνο μικροκυμάτων, εκείνες τις πρώτες ημέρες της ισχύος και της προέλασης, η Μαρία ήταν εκεί. Πρώτη πρώτη. Στην τρομοκράτηση και την προπαγάνδα, ε, συγγνώμη, στην ενημέρωση. Στην ειρωνεία του ισχυρού που περιγελά τον εικαζόμενο ανίσχυρο αντίπαλο και τον περιφρονεί. Στην απειλή που εκτοξευόταν ανελέητη απ’ το κατά τα λοιπά γλυκό στοματάκι της στο όμορφο προσωπάκι της – ε, μη μου πει κανείς τίποτα περί σεξιστικών χαρακτηρισμών: μιλάμε τώρα για την εκπρόσωπο μιας χώρας που απαγορεύει δια νόμου με βαριές ποινές κάθε σεξουαλικότητα που δεν αρέσει στη μάτσο πλευρά της εξουσίας της. Μόλις προχθές πέρασαν τον νέο, ακόμα πιο άγριο νόμο απ’ τους προηγούμενους.

Η Μαρία λοιπόν, ήταν πάντα εκεί. Με αυτό το λεπτό χιούμορ της, να απειλεί ότι θα γεμίσει τον κόσμο πτώματα άμα δεν προσκυνήσουν όλοι τον τσάρο. Φαντάζομαι ότι τώρα είναι πια έτοιμη για να ακολουθήσει τη νέα της καριέρα: ξεκάθαρα μπορεί να γίνει η κορυφαία μαντάμ σαδιστικού οίκου στον κόσμο, δεν υπάρχει περίπτωση να σταθεί μπροστά της ανταγωνισμός… Γιατί τα έχει όλα. Είναι γλυκιά και αυταρχική, έχει χιούμορ, είναι ετοιμόλογη, είναι μία οπτασία για τα μάτια, το βλέμμα της υπόσχεται κάθε λαγνεία που μπορεί να βάλει με το διεστραμμένο μυαλό του ακόμα και ο πιο ανώμαλος, αλλά, την ίδια στιγμή, κουνιέται κιόλας… Δεν υπάρχει αυτή η γυναίκα. Αφού λες ας τη βλέπουμε, ακόμα κι αν είναι να μας απειλεί και να μας βρίζει…

Ομως, δυστυχώς, τη βλέπουμε όλο και λιγότερο. Φαίνεται ότι με όλα αυτά που γίνονται, της έχει πέσει κάπως η λίμπιντο. Ε, δεν την κατηγορώ. Ποιος μπορεί; Η λίμπιντο της Μαρίας Ζαχάροβα που απογειωνόταν με τις δολοφονίες των άμαχων Ουκρανών και με τους μαζικούς τάφους τους, τώρα έχει πια πνιγεί κι αυτή στις λάσπες που αφήνουν πίσω τους οι αρβύλες των ρώσων στρατιωτών που τρέχουν να φύγουν να γλιτώσουν. Δεν πειράζει Μαρία. Κάνε κουράγιο. Μην απελπίζεσαι. Θα ‘ρθει η ημέρα που θ’ αλλάξουν τα πράγματα. Και, μέχρι τότε, στείλε μας καμιά καινούργια ωραία φωτογραφία, ε… Γιατί όσο να ‘ναι, μεγαλώνεις κιόλας…