Ηθο-ποιοί

Στην εποχή τού φαίνεσθαι, της υπερπροβολής της ευτυχίας, του φίλτρου και της φωναχτής επιτυχίας στα media ξεχωρίζουν σαν φάροι κάποιοι καλλιτέχνες που βάδισαν μοναχικά και έγιναν γνωστοί μόνο μέσα από την τέχνη τους. Ισως γι’ αυτό ο θάνατός τους προκαλεί θλίψη ακόμα και σε όσους δεν τους γνώριζαν.

Το καλοκαίρι η Ντίνα Κώνστα, που λατρεύτηκε από το ευρύ κοινό ως Ντένη Μαρκορά, και πριν από λίγες μέρες η Μίνα Αδαμάκη, η αγαπημένη ηρωίδα Ειρήνη Χαρίτου. «Ηθο-ποιοί» με την κυριολεκτική έννοια των δύο συνθετικών της λέξης, με διαδρομές ζωής που δεν πουλήθηκαν σε ιλουστρασιόν σελίδες περιοδικών. Λίγες συνεντεύξεις, λακωνικές δηλώσεις, λόγια που πάντα απέπνεαν σεμνότητα για παραστάσεις, ταινίες ή τηλεοπτικές σειρές που άφησαν εποχή. Αλλωστε, με έναν περίεργο τρόπο το μέγεθος της επιτυχίας σχεδόν πάντα είναι αντιστρόφως ανάλογο με την ένταση της περιγραφής του.

Γιατί η πραγματική αξία δεν χρειάζεται να κάνει θόρυβο. Τον προκαλεί. Μπορείς πού και πού να χαμηλώνεις το ανάστημα όταν ξέρεις ότι είσαι ψηλός. Για τις προσωπικές τους ζωές γνωρίζαμε ελάχιστα. Από επιλογή τους. Και σε άβολες ερωτήσεις δημοσιογράφων οι απαντήσεις ήταν κοφτές. «Δεν μετάνιωσα που δεν έκανα οικογένεια. Ηταν επιλογή μου» είχε πει η Μίνα Αδαμάκη, ενώ η Ντίνα Κώνστα στο ίδιο αδιάκριτο ερώτημα είχε απαντήσει «δεν ήθελα να παντρευτώ γιατί δεν μου άρεσε η δέσμευση. Δεν αντέχω τη φθορά στις σχέσεις. Ο έρωτας, ξέρετε, είναι μία σπουδαία ιστορία με πολύ ωραίες στιγμές και πολλή δυστυχία».

Οσο αθόρυβα έζησαν, το ίδιο αθόρυβα έφυγαν με λίγους μήνες διαφορά. Και άφησαν πίσω τους δουλειές αγαπημένες μέσα από τις οποίες θα ζουν πάντα. Ισως άλλωστε γι’ αυτό χωρίς να τους γνωρίζουμε προσωπικά, μας θλίβει η απώλειά τους. Διότι έχουμε συνδέσει έντονα στιγμές της δικής μας ζωής με το καλλιτεχνικό τους έργο. Και η ανάμνησή του φέρνει στο μυαλό παλιές ξεχασμένες στιγμές που κάπως, κάπου, κάποτε μας έκαναν να γελάσουμε με την ψυχή μας, να συγκινηθούμε, να περάσουμε όμορφα. «Τρεις Χάριτες», «Δύο ξένοι» και τόσες άλλες σειρές που λατρεύτηκαν από όλες τις ηλικίες, που προβλήθηκαν ξανά και ξανά σε επανάληψη, που ακόμα θυμόμαστε τους διαλόγους τους απ’ έξω. Γιατί δεν εκβίαζαν το γέλιο, δεν βωμολοχούσαν στην ατάκα και σίγουρα δεν στόχευσαν στον εύκολο εντυπωσιασμό. Γι’ αυτό κέρδισαν τις εντυπώσεις.