Σκιές στον ορίζοντα

Σαν να έχουν μπει όλα στον αυτόματο. Τρέχουν πάνω σε έτοιμες, προκάτ πορείες και ακόμη και οι εκπλήξεις μοιάζουν ελεγχόμενες. Θεατές μιας αλλόκοτης πραγματικότητας που μας κλέβει  ζωτικό χώρο, θέτει σε εκκρεμότητα του τρόμου το άμεσο μέλλον μας και έχει σαν ιατρικό ανακοινωθέν σταθεροποιήσει την αντίδρασή μας σε καθεστώς συγκρατημένης αισιοδοξίας. Οπου το όριο της αισιοδοξίας είναι απλά να ανοίξουμε τα μάτια μας και να επανέλθουν οι φυσιολογικοί σφυγμοί, όχι τίποτα θαύματα.

Απλά δεν πιστεύουμε πια. Αν πιστεύαμε θα πραγματώναμε την αντίδραση σε κάτι πιο σωματικό πέρα από τα οργισμένα post. Ο ορίζοντας του ιδεατού έχει στενέψει και βαθιά μέσα μας έχουμε αποδεχθεί πως δεν αντέχει τίποτα πέρα από την ωμή πραγματικότητα. Ξέρουμε πολύ καλά τι δεν θέλουμε αλλά έχουμε ξεχάσει όλους τους τρόπους να ορίσουμε και να διεκδικήσουμε αυτό που θέλουμε.

Εχουμε στήσει τα πιόνια μας για μια παρτίδα σκάκι και κάποιος μας πετάει δύο ζάρια και λέει άλλαξαν οι κανόνες, θα παίξετε με αυτά. Πώς να παίξεις; Και υπάρχει κάτι χειρότερο που ντρεπόμαστε να το παραδεχθούμε αλλά είναι πια μέρος της αλήθειας μας. Πως σε έναν κόσμο και μία εποχή που επιβάλλουν τη συμμετοχή μας, εμείς όποτε αποφασίσαμε να αποτραβηχτούμε στα δικά μας, στον μικρόκοσμό μας, στους πέντε δικούς μας ανθρώπους, στις δύο δημιουργικές ασχολίες μας, νιώσαμε πολύ όμορφα, πιο γαλήνιοι και όσο κι αν ακούγεται οξύμωρο πιο ενεργοί. Δεν αντέχεται τόσο σκόρπισμα, χρειάζεσαι τα κέντρα σου.

Μια άλλη αλήθεια που οφείλουμε να παραδεχθούμε είναι πως ζητάμε πολλά από ανθρώπους που δεν εκτιμούμε. Ξέρουμε καλά πια πως κανένας ιδιαίτερα σοβαρός και δημιουργικός άνθρωπος δεν θα αποφάσιζε να ασχοληθεί ενεργά με την πολιτική μέσω θεσμικών θέσεων και ρόλων, κι όμως εμείς εγκαλούμε τους πολιτικούς όταν δεν πράττουν σωστά. Είναι λίγο υποκριτικό. Οι όποιες εξαιρέσεις είναι παραιτημένοι σε αναστολή, δεν το ξέρουν ακόμα.

Και πού καταλήγουμε; Δεν ξέρω. Ισως σε άλλες μορφές αυτοοργάνωσης, κάποιους άλλους πυρήνες, ένα άλλο μοίρασμα της εξουσίας προς τα κάτω, δεν νιώθω επαρκής να προτείνω τρόπους.

Η επάρκειά μου φτάνει μέχρι τη σιγουριά μου για το πού και με ποιους αισθάνομαι άνετα και ζωντανός και πού και με ποιους πνίγομαι.

Ολα αυτά όμως ίσως να είναι πολυτελείς προβληματισμοί άνευ ουσίας όταν ακούς από τον Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ στη διάσκεψη κορυφής για το κλίμα στην Αίγυπτο πως «βρισκόμαστε σε έναν δρόμο με κατεύθυνση την κλιματική κόλαση και έχουμε το πόδι μας στο γκάζι». Κάποιος άλλος είπε (κυνικά αλλά δίκαια) πως ο δυτικός κόσμος θα πάρει σοβαρά την απειλή όταν αρχίσουν να πεθαίνουν οι πρώτες χιλιάδες πολιτών του λόγω της κλιματικής αλλαγής.

Ισως δεν υπάρχει περιθώριο για προσωπικές «μελαγχολίες». Ο πλανήτης θα καταστρέφεται όσο εμείς θα παίρνουμε τους μοναχικούς μας δρόμους σαν ήρωες ταινίας και θα χανόμαστε στο ηλιοβασίλεμα μέχρι να γίνουμε αχνές σκιές στον ορίζοντα. Ωραία εικόνα.