Φοιτητικές εκλογές: Ποιοι και γιατί τρομάζουν για το ενιαίο ψηφοδέλτιο

Ανήκω μαζί με κάποιες χιλιάδες συνομηλίκους μου στις θρυλικές γενιές του  1-1-4 και στο κίνημα του Μπέρτραντ Ράσελ για την Ειρήνη. Τότε, παρά τις έντονες αντιπαραθέσεις στις εκλογές της ΔΕΣΠΑ (Διοικούσα Επιτροπή Συλλόγων Πανεπιστημίου Αθηνών) και στην ΕΦΕΕ (Εθνική Φοιτητική Ένωση Ελλάδος), τα κόμματα δεν τολμούσαν να καταδυναστεύουν τη φοιτητική ζωή στα πανεπιστήμια. Κανείς μα κανείς επίσημος κομματικός παράγων δεν διάβαινε την πόρτα των ΑΕΙ. Και αυτό, γιατί το φοιτητικό κίνημα, έστω και μέσα από τα χωριστά χαρακώματα του κοινωνικοπολιτικού λόγου και αντιλόγου, τηρούσε τους κανόνες του σεβασμού στην βιοθεωρία και βιοαντίληψη του άλλου.

Μοναδική εξαίρεση η μετά τις βουλευτικές εκλογές βίας και νοθείας του 1961, ίδρυση της ΕΚΟΦ (Εθνική Κοινωνική Οργάνωση Φοιτητών), μια ψευδεπίγραφη οργάνωση-προέκταση της Καραμανλικής ΕΡΕΝ (Εθνική Ριζοσπαστική Ένωση Νέων), που γρήγορα εξελίχθηκε σε τρομοκρατική οργάνωση, που προκαλούσε αιματηρά επεισόδια στον σπουδαστικό κόσμο. Ήταν η εποχή  που το αστυνομικό κράτος της Δεξιάς είχε εισχωρήσει διαλυτικά στον φοιτητικό βίο της Ελλάδας. Ήταν η εποχή της δολοφονίας του Σωτήρη Πέτρουλα: Εποχή τρομοκρατικής αμφισβήτησης της παλλαϊκής στροφής προς την άρνηση της κοινοβουλευτικής δικτατορίας των «νικητών» του Εμφυλίου Πολέμου 1946-1949. Εποχή του 1958, που ανέδειξε την ΕΔΑ (Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά) σε αξιωματική αντιπολίτευση με πυρήνες διακεκριμένων στελεχών του ελληνικού δημοκρατικού προοδευτικού κινήματος, της Πολιτικής, της Τέχνης και της Διανόησης. Αμφισβήτηση μιας αντικοινοβουλευτικής ανατρεπτικής κίνησης που οδήγησε στο βασιλικό πραξικόπημα του 1965 και στο πολιτικοφανές μόρφωμα των «Αποστατών» της Ένωσης Κέντρου, που ήταν και ο αδιαμφισβήτητος προπομπός της χούντας των Συνταγματαρχών του 1967.

Ωστόσο, την ίδια αυτή εποχή της πολιτιστικής άνοιξης του ’60, η αυτονομία του προοδευτικού φοιτητικού κινήματος άφησε την ανεξίτηλη σφραγίδα του συνθήματος «έξω τα κόμματα από τα Πανεπιστήμια»! Ήταν η εποχή του ενιαίου ψηφοδέλτιου στις φοιτητικές αρχαιρεσίες. Χωρίς τούτο να σημαίνει, ότι οι ενδοπανεπιστημιακοί φοιτητικοί πυρήνες που εξέφραζαν συντηρητικές ή προοδευτικές και ριζοσπαστικές θέσεις, δεν σχημάτιζαν προεκλογικά κάποιες συσπειρώσεις που έδιναν «γραμμή» για υπερψήφιση των «ημετέρων». Συνήθως, η «γραμμή» αυτή ναυάγιζε, διότι στη συνείδηση του μέσου φοιτητή και φοιτήτριας κυριαρχούσε τελικά η αντίληψη «Όλοι είναι σάρκα από τη σάρκα μας. Εσύ διάλεξε όποιους κρίνεις ως χρησιμότερους».

Τότε και τώρα …

Ίσως φανεί παράξενο αυτό, που καταμαρτυρώ στο σημερινό μου σημείωμα: Το ότι συχνά διασταυρώνομαι καθώς πορεύομαι στο κέντρο της Αθήνας με παλιούς συμφοιτητές μου, σήμερα δικηγόρους, δικαστικούς ή επιχειρηματίες, με τους οποίους δεν ταυτιζόμουν πολιτικά. Και όμως, με αυτούς είχα και διατηρώ τις καλύτερες ίσως σχέσεις. Γιατί;  Διότι και εκείνοι και η αφεντιά μου νοιώθαμε εκείνο που έστω και αντινομικά, μας ένωνε: Η χρήσιμη συνήθως γνώμη του άλλου, που θεμελίωνε το δόγμα της Διαλεκτικής: Τεκμηριωμένη Θέση-Αντίθεση=Σύνθεση! Αυτά τα συναπαντήματα  πάντα τελείωναν, με το αμοιβαίο χαμόγελο της αλληλοκατανόησης.

Δεν πειράζει, που μακρυγόρησα, για να καταλήξω στο συμπέρασμα, ότι το ενιαίο ψηφοδέλτιο τελικά ενώνει αντί να διαλύει. Αυτό επιβεβαιώνεται περίτρανα και στον δικό μας επαγγελματικό-κοινωνικό χώρο της Δημοσιογραφίας, όπου οι πρώτες συνδικαλιστικές αρχαιρεσίες της Μεταπολίτευσης διεξάγονταν με κοινό ψηφοδέλτιο, σε υποδειγματική ατμόσφαιρα αναζήτησης ενός καλύτερου αύριο, μέσα από τη διαλεκτική συναδέλφωση. Δεξιοί, κεντροδεξιοί, σοσιαλδημοκράτες, ακροαριστεροί, τροτσκιστές, σε μια υπό κλίμακα Εκκλησία του Δήμου. Ο ένας δάνειζε ό,τι έλειπε στον άλλο.

Και τώρα τι γίνεται;

Υ.Γ. Αφορμή για τη σύνταξη του σημερινού μου κειμένου η αντίδραση ορισμένων φοιτητικο-εξωφοιτητικών συσπειρώσεων, που δεν εννοούν να εγκαταλείψουν την εμμονή τους για τη διατήρηση του εκλογικού γιουσουρούμ στα πανεπιστήμια με τις αφισοκολλήσεις και το κάθε λογής λαϊκίστικο σκουπιδαριό… Προσωπική μου πρόγνωση: Μπόρα είναι που περνά…