Το σκοτεινό μέλλον

Η αυθόρμητη αντίδραση των περισσοτέρων, του γράφοντος μη εξαιρουμένου, στις περιπτώσεις «βεβήλωσης» (συμβολικής περισσότερο παρά υλικής) έργων τέχνης από ακτιβιστές και ακτιβίστριες που διαμαρτύρονται για τη συνεχιζόμενη χρήση των ορυκτών καυσίμων είναι να μιλήσουμε για ανθρώπους που δεν αντιλαμβάνονται ότι η τέχνη αποτελεί έκφραση ενός πολιτισμού που πρέπει να μείνει έξω από κάθε αντιπαράθεση.

Ωστόσο, μικρή σημασία αποδίδουμε στο «γιατί» τέτοιων κινήσεων και τέτοιων φαινομενικά «ακραίων» πρακτικών. Δηλαδή παραβλέπουμε το γεγονός ότι οι άνθρωποι που σήμερα είναι 15-25 ετών είναι πάρα πολύ πιθανό στην ηλικία των 50 να έχουν να αντιμετωπίσουν έναν πλανήτη όπου μεγάλες εκτάσεις θα είναι κυριολεκτικά αβίωτες. Είτε γιατί οι ανώτερες θερμοκρασίες θα είναι τέτοιες που θα τις καθιστούν επικίνδυνες για τη ζωή. Είτε γιατί, πολύ απλά, θα βρίσκονται πια κάτω από την επιφάνεια του νερού. Γιατί αυτή είναι η πραγματική και τραγική αντίφαση που αντιμετωπίζουμε. Θα εκφράσουμε πολύ πιο εύκολα αγανάκτηση ή ακόμη και βδελυγμία για τη βεβήλωση ενός πίνακα του Κλιμτ και όχι για την τρομακτική στον πυρήνα της αποτυχία των κυβερνήσεων, πρώτα και κύρια του ανεπτυγμένου κόσμου, έστω και να πλησιάσουν τους στόχους που έθεσαν για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής.

Η COP27 απλώς επιβεβαίωσε ότι ο στόχος να διατηρηθεί η αύξηση της μέσης θερμοκρασίας του πλανήτη στον 1,5° C και σε κάθε περίπτωση κάτω από τους 2° C μέχρι το τέλος του αιώνα είναι πλέον άπιαστος και το μόνο ερώτημα είναι πόσο μεγάλη θα είναι η απόκλιση. Την ίδια ώρα εξακολουθούμε να βλέπουμε όχι την απεξάρτηση από τα ορυκτά καύσιμα, αλλά έναν αγώνα δρόμου για νέες εξορύξεις, συνδυασμένου με φαραωνικά σχέδια ιδίως ηλιακής γεωμηχανικής που είναι πιθανό να δημιουργήσουν ακόμη περισσότερα προβλήματα. Κοντολογίς μια συνεχιζόμενη πλανητική απρονοησία και αδυναμία αναμέτρησης με ένα πρόβλημα που όταν ξεδιπλωθεί πλήρως τις επόμενες δεκαετίες θα κάνει τη «βεβήλωση» ενός σημαντικού έργου τέχνης να φαντάζει μάλλον δευτερεύον ζήτημα.