Ο Άντονι Χόπκινς παραμένει «αστέρι» στα 84 του: «Οι αναμνήσεις μοιάζουν με λίστα αγορών»

Είναι μεσημέρι στο Λος Άντζελες και ο Άντονι Χόπκινς ζαλίζεται. «Είμαι ξαπλωμένος στο κρεβάτι» λέει στην τηλεφωνική συνέντευξη με τον Ryan Gilbey για την Guardian. «Κοιτάζω τον ήλιο που λάμπει στον Ειρηνικό Ωκεανό» συνεχίζει.

Η φωνή του είναι καταπραϋντική, η εκφορά του λόγου του σε περίεργη επιτάχυνση κάθε φορά που οι αναμνήσεις αρχίζουν να ρέουν. Αδιάψευστο είναι εκείνο το μείγμα της φθίνουσας θλίψης και της προκλητικής αποφασιστικότητας που μας είναι οικείο από τις ερμηνείες του για περισσότερα από 50 χρόνια, αλλά κυρίως από την εκπληκτική ερμηνεία του στα «Απομεινάρια μιας Μέρας».

Ο Χόπκινς είναι μια πιο ζεστή παρουσία, ελάχιστα καταβεβλημένη, αν και κύματα μελαγχολίας εξακολουθούν να σφυρίζουν μέσα και έξω από τη συζήτησή του. Συνηθίζει να τα διαλύει με κάποια στωική δήλωση. «Απλά συνέχισε» λέει στον εαυτό του σε κάποια φάση, «σταμάτα να κλαψουρίζεις».

• Διαβάστε επίσης: Ο Άντονι Χόπκινς ανέβασε βίντεο που χορεύει Ζορμπά – Ετοιμάζει βαλίτσες για Ελλάδα;

«Η μνήμη σε κοροϊδεύει»

Γίνεται 85 ετών τον επόμενο μήνα και ζει στις ΗΠΑ από τα μέσα της δεκαετίας του 1970. «Θεέ μου, τι μέρος! Οι αναμνήσεις είναι ικανές να μοιάζουν τόσο με ονειροπόληση όσο και με λίστα αγορών. Ο Κένεντι δολοφονήθηκε. Ο Όσβαλντ δολοφονήθηκε λίγες μέρες αργότερα. Πριν από αυτό, η αντιπαράθεση μεταξύ Κένεντι και Χρουστσόφ. Ήμουν ηθοποιός σε επαρχιακό θέατρο. Ο πατέρας μου έλεγε: “Αν πέσει η βόμβα, δε θα καταλάβεις τίποτα. Εμείς είμαστε αυτοί που θα υποστούμε τις επιπτώσεις, εδώ στην Ουαλία”. Λίγες εβδομάδες αργότερα πήγα να τον δω. Μου είπε: «Δεν ήταν τίποτα, έτσι; Το 1939, όταν εσύ ήσουν μωρό, ο Νέβιλ Τσάμπερλεν κήρυξε τον πόλεμο εναντίον της ισχυρότερης στρατιωτικής μηχανής που υπήρξε ποτέ. Έξι χρόνια αργότερα, ο Χίτλερ του τίναξε τα μυαλά στον αέρα’».

Δείτε το τρέιλερ από τα «Απομεινάρια μιας Μέρας»

Τι ήθελε να πει; «Επιβιώνουμε»

Το θέμα είναι σχετικό με την ταινία που αποτέλεσε αφορμή για τη σημερινή μας συζήτηση, γράφει ο Ryan Gilbey. «Armageddon Time», το φθινοπωρινό, αυτοβιογραφικό δράμα του Τζέιμς Γκρέι για μια εβραϊκή οικογένεια στο Μπρούκλιν στην αυγή της δεκαετίας του 1980. Ο Χόπκινς υποδύεται τον Άαρον Ραμπίνοβιτς, παππού από τη μητέρα του 11χρονου Πολ (Μπανκς Ρεπέτα).

Το σενάριο γράφτηκε αρχικά για τον παππού του Γκρέι ενώ ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο ήταν σε συζητήσεις για να παίξει τον ρόλο. Όταν αυτό το σχέδιο ναυάγησε, ο Γκρέι αναδιαμόρφωσε τον ρόλο με βάση την εικόνα του άλλου παππού του, και ο Χόπκινς ήρθε αμέσως στο μυαλό του. Ο τίτλος παραπέμπει στην αποκαλυπτική διάθεση του επερχόμενου προέδρου, Ρόναλντ Ρίγκαν, καθώς και στο τραγούδι των Clash, «Armagideon Time», αλλά προϊδεάζει επίσης για τον υπαρξιακό τρόμο που διακατείχε το μεγαλύτερο μέρος εκείνης της δεκαετίας και τελευταία επέστρεψε κατά κόρον. Αρκετά μέλη της οικογένειας Τραμπ, τα οποία υποδύονται ηθοποιοί όπως η Τζέσικα Τσαστέιν, κάνουν την εμφάνισή τους.

Δεδομένης της κατάστασης του κόσμου σήμερα, θεωρεί ο Χόπκινς ότι η ταινία είναι επίκαιρη; «Η Αμερική έχει περάσει τόσες πολλές αλλαγές που χάνουμε την αίσθησή τους. Η μνήμη σε κοροϊδεύει. Δεν είναι ποτέ ακριβής και δεν είναι ποτέ ψευδής. Έχεις μόνο ένα είδος ονειρικής ακολουθίας. Αλλά εγώ έχω πολύ καλή μνήμη». Πώς αισθάνθηκε όταν ο Ρίγκαν έγινε πρόεδρος; «Ω, δεν μπορώ να το θυμηθώ αυτό. Έχει περάσει πολύς καιρός».

Ήταν επίσης πολύ απασχολημένος, όπως πάντα. Ένα από τα έργα για τα οποία προετοιμαζόταν εκείνη την εποχή ήταν ο πρωταγωνιστικός ρόλος στην παραγωγή του BBC το 1981 του Οθέλλου, σε σκηνοθεσία του Τζόναθαν Μίλερ. Ο Μπομπ Χόσκινς ήταν ο Ιάγος του. «Υπέροχος Μπομπ! Όταν ήρθε, η προφορά του ακουγόταν πολύ εντυπωσιακή. Μετά έγινε σαφές ότι δεν είχε διαβάσει ολόκληρο το σενάριο».

«Μπορείς να κάνεις τον Χίτλερ λιγότερο ανθρώπινο;»

Όταν σκέφτεται την άφιξή του στις ΗΠΑ στις αρχές της δεκαετίας του 1970, είναι το σκάνδαλο Γουότεργκεϊτ που ξεπροβάλλει πιο καθαρά στο μυαλό του. Εκείνη την εποχή βρισκόταν στο Λονδίνο και ετοιμαζόταν να πάει στη Νέα Υόρκη για να εμφανιστεί στη σκηνή στο Equus. «Άκουγα όλες αυτές τις ειδήσεις από την Αμερική και σκέφτηκα: «Θεέ μου, θα είμαι εκεί σύντομα. Όταν έφτασα, τα μαγαζάκια πουλούσαν μάσκες του Νίξον. Έμεινα στο Algonquin. Θυμάμαι να κοιτάζω το φως, τον ουρανό και να σκέφτομαι: «Αυτή είναι η Αμερική!» Δεν ξέρω τι ήταν. Ένα φως ιδιόμορφο. Ένιωσα μια νοσταλγία γι’ αυτό με κάποιο τρόπο. Συχνά μιλάμε για τις παλιές καλές μέρες, αλλά, ω, δεν ξέρω. Οι παλιές καλές μέρες, οι παλιές κακές μέρες, η ζωή συνεχίζεται. Απλά ήρθα εδώ και έμεινα εδώ. Είμαι ένας περιπλανώμενος στην πραγματικότητα».

Μεταξύ των πολυάριθμων πραγματικών προσώπων στην φιλμογραφία του (όπως ο Πικάσο, ο Χίτσκοκ και ο Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ’), έχει υποδυθεί τόσο τον Νίξον (στην ταινία του Όλιβερ Στόουν το 1995) όσο και τον Χίτλερ (στην τηλεοπτική ταινία The Bunker του 1981), κερδίζοντας υποψηφιότητα για Όσκαρ για το πρώτο και βραβείο Emmy για το δεύτερο. «Ένας παραγωγός, νεαρός τύπος, με πλησίασε στο πλατό και μου είπε: «Μπορείς να κάνεις τον Χίτλερ λιγότερο ανθρώπινο;». Είπα: ‘Όχι, γιατί ήταν άνθρωπος’».

Ο Χόπκινς εξεπλάγη όταν του πρότειναν τον Νίξον. «Ο Όλιβερ μου είπε: ‘Έχω διαβάσει συνεντεύξεις σου και νομίζω ότι μπορείς να τον υποδυθείς. Είπα, ‘Τι, εννοείς ότι είμαι τρελός και παρανοϊκός;’ Μου είπε, “Ναι, όλα αυτά”».

Τι ψάχνει σε έναν σκηνοθέτη; «Αυτούς που είναι έξυπνοι και δεν παριστάνουν τον Θεό. Είναι άνθρωποι που εργάζονται όπως όλοι οι άλλοι. Δεν πηγαίνω στο πλατό για να προσπαθήσω να κυριαρχήσω. Ο δικός μου τρόπος είναι να λέω: ‘Μπορώ να το δοκιμάσω αυτό; Αυτό σου ταιριάζει;’».

Θα είναι πάντα ο Χάνιμπαλ Λέκτερ

Η σύζυγός του, Στέλλα, τον σκηνοθέτησε πριν από μερικά χρόνια ως ψυχίατρο στην ταινία της Elyse. «Μου έκανε κουμάντο» γελάει.

Ιδιαίτερη αδυναμία έχει στον αείμνηστο Τζόναθαν Ντέμι, ο οποίος τον επέλεξε για τη «Σιωπή των Αμνών» ως Χάνιμπαλ Λέκτερ, μια ερμηνεία που του χάρισε το πρώτο από τα δύο Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου. «Δεν ξέρω γιατί ο Τζόναθαν με επέλεξε, αλλά με εμπιστεύτηκε. Έπεφτε κάτω από τα γέλια, πίστευε ότι ήμουν εξωφρενικός»».

Ήταν ιδέα του ηθοποιού ο Λέκτερ να βρίσκεται ήδη στο κελί του όταν τον πλησιάζει για πρώτη φορά η εκπαιδευόμενη από το FBI, Κλαρίς Στάρλινγκ (Τζόντι Φόστερ). «Μπορεί να τη μυρίσει, βλέπετε. Το είπα στον Τζόναθαν και εκείνος είπε: ‘Ω, Θεέ μου. Είσαι πραγματικά παράξενος, Χόπκινς!»».

Κάποτε περιέγραψε τον εαυτό του ως «ταραξία» στα γυρίσματα του φανταστικού δράματος Meet Joe Black του 1998, με συμπρωταγωνιστή τον Μπραντ Πιτ. «Ο Μάρτιν Μπρεστ, ο σκηνοθέτης, υπέροχος άνθρωπος, έκανε τη μία λήψη μετά την άλλη. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί. Μια μέρα του είπα: «Δεν έχω πολύ χρόνο ζωής. Μπορούμε να τελειώσουμε τη σκηνή; Ήταν τρελό. Έλεγε: ‘Ένα ακόμα. Κι εγώ του έλεγα: ‘Όχι, πάω σπίτι τώρα, είμαι κουρασμένος’. Ο Μπραντ μπορεί να σκέφτηκε ότι ήμουν λίγο δύσκολος. Αλλά ήμουν πεπεισμένος ότι δεν θα φτάναμε ποτέ στο τέλος». Πολλοί θεατές ένιωθαν το ίδιο. Έτσι δεν είναι;».

Δεν έχει δει ακόμα τη νέα του ταινία, το «Armageddon Time» και δεν βιάζεται να ξαναμπεί σε κάποια κινηματογραφική αίθουσα. «Αυτή η ιστορία με τον κόβιντ έχει επιστρέψει και πάλι. Δεν κρύβομαι, αλλά στην ηλικία μου δεν θέλω να το ρισκάρω».

Κάθε μέρα παίζει πιάνο, «έπαιζα σήμερα το πρωί, λίγο Ραχμάνινοφ» λέει και συχνά ζωγραφίζει στο στούντιό του- η τέχνη του έχει εκτεθεί σε όλο τον κόσμο. «Πιθανότατα θα ζωγραφίσω κάτι σήμερα το απόγευμα» συμπληρώνει με χαρά.

Δείτε το τρέιλερ του Armageddon Time

*Με στοιχεία από theguardian.com