Η Λίντα Ρόμπερτσον έγραψε αρχικά αυτό το δοκίμιο το 2012, τρία χρόνια μετά το θάνατο του γιου της, και το δημοσίευσε στο ιστολόγιό της το 2013. Έκτοτε, η ιστορία της οικογένειάς της έχει διαδοθεί – παρουσιάστηκε στο ντοκιμαντέρ «For They Know Not What They Do» – και η Ρόμπερτσον έχει γίνει υπέρμαχη της ένταξης των ΛΟΑΤΚΙ+ σε χώρους με βάση την πίστη. Ελπίζει να ενώσει τους γονείς και από τις δύο πλευρές του θέματος, γνωρίζοντας ότι όλοι οι γονείς θέλουν απλώς το καλύτερο για τα παιδιά τους.

Η Ρόμπερτσον μοιράζεται ξανά την ιστορία της με το TODAY, δεδομένων των σημερινών προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι ΛΟΑΤΚΙ+ νέοι και με την ελπίδα ότι η ιστορία της θα αγγίξει άλλους γονείς που μπορεί να βρεθούν σε παρόμοια κατάσταση.

Τη νύχτα της 20ης Νοεμβρίου 2001, μια συζήτηση που έγινε μέσω του AOL Instant Messenger άλλαξε τις ζωές μας για πάντα. Ο 12χρονος γιος μας μού έστειλε μήνυμα στο γραφείο μου από τον υπολογιστή στο δωμάτιό του, λέει η Ρόμπερτσον.

Ράιαν: Μπορώ να σου πω κάτι;

Μαμά: Ναι, ακούω.

Ράιαν: Δεν ξέρω πώς να το πω πραγματικά, αλλά, λοιπόν… δεν μπορώ να συνεχίσω να σου λέω ψέματα για τον εαυτό μου. Το έκρυβα αυτό για πολύ καιρό και πρέπει να στο πω τώρα. Μέχρι τώρα μάλλον έχεις μια ιδέα για το τι πρόκειται να σου πω. Είμαι γκέι. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι μόλις σου το είπα.

Μαμά: Αστειεύεσαι;

Ράιαν: Όχι. Νόμιζα ότι θα καταλάβαινες λόγω του θείου Ντον.

Μαμά: Φυσικά και θα καταλάβαινα. Αλλά τι σε κάνει να πιστεύεις ότι είσαι;

Ράιαν: Το ξέρω ότι είμαι. Δεν μου αρέσει η Χάνα. Είναι απλά μια συγκάλυψη.

Μαμά: Αλλά αυτό δεν σε κάνει γκέι…

Ράιαν: Το ξέρω. Αλλά εσύ δεν καταλαβαίνεις. Είμαι γκέι.

Μαμά: Πες μου περισσότερα

Ράιαν: Απλά είμαι έτσι και το ξέρω. Δεν είσαι λεσβία και το ξέρεις αυτό. Είναι το ίδιο πράγμα

Μαμά: Τι εννοείς;

Ράιαν: Είμαι απλά γκέι. Αυτό είμαι

Μαμά: Σ’ αγαπώ ό,τι κι αν είσαι.

Ράιαν: Είμαι λευκός, όχι μαύρος. Το ξέρω. Είμαι αγόρι όχι κορίτσι. Μου αρέσουν τα αγόρια όχι τα κορίτσια. Το ξέρεις αυτό για τον εαυτό σου και το ξέρω κι εγώ.

Μαμά: Και τι σκέφτεται ο Θεός σχετικά με το να ενεργείς σύμφωνα με αυτές τις επιθυμίες;

Ράιαν: Δεν ξέρω.

Μαμά: Σ’ ευχαριστώ που μου το είπες.

Ράιαν: Και είμαι πολύ μπερδεμένος γι’ αυτό αυτή τη στιγμή.

Μαμά: Σε αγαπώ περισσότερο που είσαι ειλικρινής

Ράιαν: Το ξέρω. Ευχαριστώ.

Ο Ράιαν και η Λίντα / Photo: Courtesy Linda Robertson

«Δεν είσαι γκέι, είσαι το παιδί του Θεού»

Ήμασταν εντελώς σοκαρισμένοι. Όχι ότι δεν γνωρίζαμε και δεν αγαπούσαμε τους ομοφυλόφιλους – ο αδελφός μου είχε αποκαλύψει την ταυτότητά του αρκετά χρόνια πριν, και τον λατρεύαμε. Αλλά ο Ράιαν; Δεν φοβόταν τίποτα, ήταν σκληρό καρύδι. Δεν το περιμέναμε αυτό. Το συναίσθημα που μας κατέκλυσε, μας κράτησε ξύπνιους τη νύχτα και, δυστυχώς, επηρέασε όλες μας τις αντιδράσεις τα επόμενα έξι χρόνια, ήταν ο φόβος.

Είπαμε όλα όσα νομίζαμε ότι θα έπρεπε να λένε οι στοργικοί, χριστιανοί γονείς που πιστεύουν στη Βίβλο – το Λόγο του Θεού:

«Σε αγαπάμε. Είμαστε τόσο χαρούμενοι που είσαι ο γιος μας. Αλλά είσαι νέος, και ο σεξουαλικός σου προσανατολισμός εξακολουθεί να αναπτύσσεται. Τα συναισθήματα που είχες για άλλα αγόρια δεν σε κάνουν ομοφυλόφιλο. Γι’ αυτό σε παρακαλώ μην πεις σε κανέναν ότι ΕΙΣΑΙ γκέι. Δεν ξέρεις ακόμα ποιος είσαι. Η ταυτότητά σου δεν είναι ότι είσαι γκέι – είναι ότι είσαι παιδί του Θεού».

Νομίζαμε ότι καταλαβαίναμε το μέγεθος της θυσίας που ζητούσαμε εμείς – και ο Θεός. Και αυτή η θυσία, ξέραμε ότι θα οδηγούσε στην άφθονη ζωή, στην τέλεια ειρήνη και στην αιώνια ανταμοιβή, ακόμη και αν ήταν απίστευτα δύσκολη.

Ο Ράιαν πάντα ένιωθε έντονη έλξη για τα πνευματικά πράγματα. Επιθυμούσε να ευχαριστεί τον Θεό πάνω απ’ όλα. Έτσι, για τα πρώτα έξι χρόνια, προσπάθησε να επιλέξει τον Ιησού. Όπως τόσοι άλλοι πριν από αυτόν, παρακαλούσε τον Θεό να τον βοηθήσει να έλκεται από τα κορίτσια. Αποστήθιζε τις γραφές, συναντιόταν με τον πάστορα της νεολαίας του εβδομαδιαία και πήγαινε σε όλες τις εκδηλώσεις της ομάδας νέων και τις μελέτες της Βίβλου. Επέλεξε να βαπτιστεί και γέμισε τα ημερολόγια με τις προσευχές του. Διάβασε όλα τα χριστιανικά βιβλία που εξηγούσαν από πού προέρχονταν τα γκέι συναισθήματά του και βούτηξε στη συμβουλευτική για να ανακαλύψει περαιτέρω την προέλευση της ανεπιθύμητης έλξης του για άλλα αγόρια. Δούλεψε μέσα από την επίλυση δύσκολων συγκρούσεων με τον σύζυγό μου, τον Ρομπ, και εμένα, και επένδυσε ακόμη πιο βαθιά στις φιλίες του με άλλα (στρέιτ) αγόρια, όπως ακριβώς συμβούλευαν οι ειδικοί της επανορθωτικής θεραπείας.

Αλλά τίποτα δεν άλλαξε. Ο Θεός δεν απάντησε στις προσευχές του Ράιαν – ή στις δικές μας. Όλοι πιστεύαμε ότι ο Θεός του Σύμπαντος – ο Θεός για τον οποίο τίποτα δεν είναι αδύνατο – θα μπορούσε εύκολα να κάνει τον Ράιαν ετεροφυλόφιλο. Αλλά δεν το έκανε.

Η «λάθος» επιλογή

Παρόλο που η καρδιά μας μπορεί να ήταν καλή (πιστεύαμε πραγματικά ότι αυτό που κάναμε ήταν αγάπη), δεν δώσαμε καν την ευκαιρία στον Ράιαν να παλέψει με τον Θεό, να καταλάβει τι πίστευε ότι του έλεγε ο Θεός μέσω των γραφών για τη σεξουαλικότητά του. Είχαμε πιστέψει ακράδαντα ότι έπρεπε να δώσουμε σε κάθε ένα από τα τέσσερα παιδιά μας το περιθώριο να αμφισβητήσουν τον χριστιανισμό, να αποφασίσουν οι ίδιοι αν ήθελαν να ακολουθήσουν τον Ιησού, να αποκτήσουν πραγματικά τη δική τους πίστη. Αλλά φοβόμασταν πάρα πολύ να δώσουμε στον Ράιαν αυτό το περιθώριο όταν επρόκειτο για τη σεξουαλικότητά του, από φόβο μήπως κάνει τη λάθος επιλογή.

Βασικά, είπαμε στο γιο μας ότι έπρεπε να διαλέξει μεταξύ του Ιησού και της σεξουαλικότητάς του. Τον αναγκάσαμε να κάνει μια επιλογή μεταξύ του Θεού και του να είναι ένα σεξουαλικό άτομο.

Ο Ράιαν και ο μπαμπάς του / Photo: Courtesy Linda Robertson

Και τότε ήρθε η διαφυγή των ναρκωτικών

Και έτσι, λίγο πριν από τα 18α γενέθλιά του, ο Ράιαν, καταθλιπτικός, αυτοκτονικός, απογοητευμένος και πεπεισμένος ότι δεν θα μπορούσε ποτέ να αγαπηθεί από τον Θεό, έκανε μια νέα επιλογή. Αποφάσισε να πετάξει ταυτόχρονα τη Βίβλο και την πίστη του και να προσπαθήσει να αναζητήσει αυτό που ήθελε απεγνωσμένα – την ειρήνη – με άλλο τρόπο. Και ο τρόπος που επέλεξε να δοκιμάσει πρώτος ήταν τα ναρκωτικά.

Είχαμε ακούσια μάθει στον Ράιαν να μισεί τη σεξουαλικότητά του. Και επειδή η σεξουαλικότητα δεν μπορεί να διαχωριστεί από τον εαυτό, είχαμε μάθει τον Ράιαν να μισεί τον εαυτό του. Έτσι, καθώς άρχισε να κάνει χρήση ναρκωτικών, το έκανε με απερισκεψία και έλλειψη προσοχής για την ασφάλειά του που ήταν ανησυχητική για όλους όσους τον γνώριζαν.

Ξαφνικά ο φόβος μας ότι ο Ράιαν θα είχε κάποια μέρα φίλο (μια πιθανότητα που ειλικρινά με τρομοκρατούσε) φαινόταν ασήμαντος σε αντίθεση με τον φόβο μας για τον θάνατο του Ράιαν, ειδικά υπό το πρίσμα της πρόσφατης απόρριψης του Χριστιανισμού και του αυξανόμενου θυμού του προς τον Θεό.

Ο Ράιαν ξεκίνησε με χόρτο και μπύρα, αλλά μέσα σε έξι σύντομους μήνες έκανε χρήση κοκαΐνης, κρακ και ηρωίνης. Ήταν εξαρτημένος από την αρχή, και η αυτοαπόρριψη και η οργή του για τον Θεό τροφοδοτούσαν μόνο τον εθισμό του. Λίγο αργότερα, χάσαμε την επαφή μαζί του. Για τον επόμενο ενάμιση χρόνο δεν ξέραμε πού βρισκόταν, ούτε καν αν ήταν νεκρός ή ζωντανός. Και κατά τη διάρκεια εκείνης της φρικτής περιόδου, ο Θεός είχε την πλήρη προσοχή μας. Σταματήσαμε να προσευχόμαστε για να γίνει ο Ράιαν στρέιτ. Αρχίσαμε να προσευχόμαστε να μάθει ότι ο Θεός τον αγαπούσε. Σταματήσαμε να προσευχόμαστε να μην έχει ποτέ φίλο. Αρχίσαμε να προσευχόμαστε ότι κάποια μέρα θα μπορούσαμε πραγματικά να γνωρίσουμε το αγόρι του. Σταματήσαμε ακόμη και να προσευχόμαστε να γυρίσει σπίτι σε εμάς- θέλαμε μόνο να γυρίσει σπίτι στον Θεό.

Photo: Courtesy Linda Robertson

Μετά από 18 μήνες σιωπής

Όταν ο γιος μας μας τηλεφώνησε, μετά από 18 ολόκληρους μήνες σιωπής είχε αλλάξει εντελώς η οπτική μας. Επειδή ο Ράιαν είχε κάνει μερικά πολύ τρομερά πράγματα κάνοντας χρήση ναρκωτικών, το πρώτο πράγμα που με ρώτησε ήταν το εξής:

«Πιστεύεις ότι μπορείς ποτέ να με συγχωρέσεις;». Του είπα ότι φυσικά και είχε ήδη συγχωρεθεί. Πάντα είχε συγχωρεθεί.

«Πιστεύεις ότι μπορείς να με αγαπήσεις ξανά;». Του είπα ότι ποτέ δεν είχαμε σταματήσει να τον αγαπάμε, ούτε για ένα δευτερόλεπτο. Τον αγαπούσαμε τότε περισσότερο από όσο τον είχαμε αγαπήσει ποτέ.

«Πιστεύεις ότι θα μπορούσες ποτέ να με αγαπήσεις με ένα αγόρι;». Κλαίγοντας, του είπα ότι θα μπορούσαμε να τον αγαπήσουμε με 15 αγόρια. Απλά τον θέλαμε πίσω στη ζωή μας. Απλά θέλαμε να έχουμε ξανά μια σχέση μαζί του – και με το αγόρι του.

Και ένα νέο ταξίδι ξεκίνησε. Ένα ταξίδι θεραπείας, αποκατάστασης, ανοιχτής επικοινωνίας και χάρης. Ο Θεός ήταν παρών σε κάθε βήμα, μας οδηγούσε και μας καθοδηγούσε, υπενθυμίζοντάς μας απαλά να αγαπάμε απλώς τον γιο μας και να αφήνουμε τα υπόλοιπα σε Εκείνον.

Τους επόμενους δέκα μήνες μάθαμε να αγαπάμε πραγματικά τον γιο μας. Τελεία και παύλα. Χωρίς αλλά. Χωρίς όρους. Μόνο και μόνο επειδή ανέπνεε. Μάθαμε να αγαπάμε όποιον αγαπούσε ο γιος μας. Και ήταν εύκολο. Αυτό που φοβόμουν τόσο πολύ έγινε ευλογία. Το ταξίδι δεν ήταν χωρίς λάθη, αλλά είχαμε χάρη ο ένας για τον άλλον, και η γλώσσα της συγγνώμης και της συγχώρεσης έγινε φυσικό μέρος της σχέσης μας καθώς ο γιος μας επιδίωκε την ανάρρωση από τον εθισμό στα ναρκωτικά και το αλκοόλ.

Photo: Courtesy Linda Robertson

Το μοιραίο λάθος

Και τότε ο Ράιαν έκανε το κλασικό λάθος ενός απεξαρτημένου που αναρρώνει: ξαναβρέθηκε με τους παλιούς του φίλους – τους φίλους του που έκαναν χρήση. Και ένα βράδυ που υποτίθεται ότι θα ήταν μια απλή βραδιά στον κινηματογράφο κατέληξε να είναι η πρώτη φορά που «σούταρε» μετά από δέκα μήνες – και η τελευταία φορά. Λάβαμε ένα τηλεφώνημα από έναν κοινωνικό λειτουργό του Ιατρικού Κέντρου Harborview στο Σιάτλ που μας ζητούσε να πάμε να αναγνωρίσουμε τον γιο μας. Είχε φτάσει εκεί σε κώμα, σε κρίσιμη κατάσταση. Περάσαμε 17 ημέρες στο Harborview, κατά τη διάρκεια των οποίων όλη η οικογένειά μας μπόρεσε να περιβάλει και να αγαπήσει τον Ράιαν. Ζήσαμε το ένα θαύμα μετά το άλλο κατά τη διάρκεια αυτού του χρόνου, πράγματα για τα οποία κανένας γιατρός δεν είχε καμία ιατρική εξήγηση.

Αν και ο Ράιαν είχε υποστεί τόσο σοβαρή εγκεφαλική βλάβη που είχε σχεδόν πλήρη παράλυση, οι γιατροί μας είπαν ότι θα μπορούσε να ζήσει. Όμως, απροσδόκητα, ο Ράιαν πέθανε στις 16 Ιουλίου 2009. Και χάσαμε την ικανότητα να αγαπάμε τον γκέι γιο μας, επειδή δεν είχαμε πλέον έναν γκέι γιο. Αυτό για το οποίο ευχηθήκαμε, προσευχηθήκαμε και ελπίζαμε -ότι δεν θα είχαμε γκέι γιο- έγινε πραγματικότητα. Αλλά καθόλου με τον τρόπο που είχαμε οραματιστεί.

Τώρα, ανατριχιάζω καθώς συνειδητοποιώ πόσο ανόητη και πόσο φοβισμένη ήμουν. Φοβόμουν όλα τα λάθος πράγματα. Και θλίβομαι, όχι μόνο για τον μεγαλύτερο γιο μου, που θα μου λείπει κάθε μέρα για το υπόλοιπο της ζωής μου, αλλά και για τα λάθη που έκανα. Θλίβομαι για το τι θα μπορούσε να είχε γίνει, αν περπατούσαμε με θάρρος αντί για φόβο. Τώρα, κάθε φορά που ο Ρομπ και εγώ συναντάμε τους ομοφυλόφιλους φίλους μας για ένα βράδυ, σκέφτομαι πόσο θα ήθελα να επισκεφτώ τον Ράιαν και τον σύντροφό του κατά τη διάρκεια του δείπνου. Αλλά αντί γι’ αυτό, επισκεπτόμαστε την ταφόπλακα του Ράιαν.

*Με στοιχεία από today.com

Headlines