Καθρέφτες

Το ημερολόγιο έδειξε πριν από λίγες μέρες 17 Νοεμβρίου. Είναι η ετήσια υπενθύμιση για το ιδεολογικό μπέρδεμα, τη συλλογική ζαλάδα και τις ετερόκλητες συμμαχίες που έχουν διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια. Ανθρωποι εντελώς διαφορετικών καταβολών, ιδεολογικών τοποθετήσεων και στάσης ζωής έχουν στοιχηθεί πίσω από ίδια κόμματα, παρότι τους χωρίζουν χαώδεις διαφορές, που αναδεικνύονται σε τέτοιες επετείους. Ας πούμε, εκσυγχρονιστές ή φιλελεύθεροι ψηφοφόροι που είναι κατά της κρατικίστικης άποψης για την οικονομία και εναντίον των λαϊκίστικων πολιτικών έχουν βρεθεί να ψηφίζουν το ίδιο κόμμα με συντηρητικούς ψηφοφόρους με μόνη συγκολλητική ουσία το αίτημα: να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Την ίδια στιγμή πολιτικοί επίγονοι του Λεωνίδα Κύρκου στριμώχτηκαν στα ίδια υπουργικά έδρανα με βουλευτές των ΑΝΕΛ, απλά και μόνο γιατί ήταν «αντιμνημονιακοί» με συγκολλητική ουσία εν προκειμένω την εξουσία. Με έναν περίεργο τρόπο, η επέτειος του Πολυτεχνείου αναδεικνύει κάθε χρόνο αυτές τις ανορθόδοξες συνυπάρξεις και το ιδεολογικό χάσμα ψηφοφόρων ίδιων παρατάξεων.

Ετσι, φτάνουμε να διαβάζουμε ειρωνικά ακροδεξιά σχόλια για την επέτειο, αμφισβήτηση των νεκρών ή αποπροσανατολιστικές αναλύσεις για τον ακριβή τόπο εκτέλεσής τους από μετριοπαθή κατά τα λοιπά άτομα, που όμως έχουν αναπτύξει ένα μένος προς καθετί αριστερό, εξαιτίας του τρόπου που κυβέρνησε και πολιτεύεται η πρώτη φορά Αριστερά. Το ότι η εξέλιξη ενός κινήματος και η προσωπική πορεία μερικών δεν περιποιεί τιμή στους αγώνες που έκαναν στο παρελθόν, αυτό για κάποιους αποτελεί σταθερή αφορμή για να μηδενίσουν τους ίδιους τους αγώνες, παραχαράσσοντας τελικά την ιστορία. Η κομματική καπηλεία, οι ετήσιοι βανδαλισμοί στην επέτειο του Πολυτεχνείου και η προσπάθεια κάποιων να εκμεταλλευτούν κομματικά με ιδιοκτησιακή λογική τους αγώνες του ’73 έχουν οδηγήσει κάποιους κατά τα άλλα μετριοπαθείς πολίτες σε ιστορική απαξίωση της ημέρας. Προηγήθηκε βέβαια και η καπηλεία του συνθήματος «Ψωμί, παιδεία, ελευθερία» στην εκσυγχρονισμένη και ανιστόρητη βερσιόν «ψωμί, παιδεία, ελευθερία, η χούντα δεν τελείωσε το ’73».

Και έτσι έχουμε φτάσει στο σήμερα, όπου κάποιοι προσπαθούν να μειώσουν τη σημασία και την ένταση των γεγονότων με έναν δεξιό αναθεωρητισμό εξοργιστικό. Το Πολυτεχνείο, σύμφωνα με αυτούς τους ανθρώπους ήταν το φυτώριο των ολετήρων που κατέστρεψαν τη χώρα, εννοώντας την πολυσυζητημένη «γενιά του Πολυτεχνείου». Ξεχνώντας βέβαια ότι ο όρος «γενιά του Πολυτεχνείου» μπορεί να χρησιμοποιηθεί μόνο ως χρονικό ορόσημο, αφού ελάχιστοι πήραν πραγματικά μέρος. Στην αντίπερα όχθη, ακροαριστεροί ντροπιάζουν την επέτειο, προχωρώντας σε βανδαλισμούς και βαφτίζοντας ανιστόρητα χούντα και βία τα δημοκρατικά αντανακλαστικά της ευνομούμενης Πολιτείας απέναντι στην παραβατικότητα και την καταστροφή δημόσιας περιουσίας, βαυκαλιζόμενοι ότι ζουν της γενιάς τους τα Πολυτεχνεία. Ας σκεφτούμε σε κάθε περίπτωση, τι θα συνέβαινε εάν επιχειρούσε σήμερα η Δαμανάκη, ο Ανδρουλάκης (ο Μίμης) ή άλλοι που αγωνίστηκαν τότε στο Πολυτεχνείο να περάσουν την πύλη και αν θα τους το επέτρεπαν κάποιοι όψιμοι τιμητές, αγέννητοι στην πλειονότητά τους εκείνα τα χρόνια.

Στο μεταξύ, με έναν περίεργο τρόπο, όλα αυτά αναδεικνύουν τη χρυσή ευκαιρία που έχει το ΠΑΣΟΚ. Να ανακτήσει το κεντρώο ακροατήριο που παραμένει άστεγο, να επαναπατρίσει μετριοπαθείς ψηφοφόρους και να αποτελέσει φωνή εκσυγχρονισμού, προόδου και λογικής. Προς το παρόν επιμένει να εφαρμόζει τη στρατηγική του καθρέφτη, στον οποίο κάθε δεξαμενή ψηφοφόρων δυνητικά μπορεί να δει τον εαυτό της. Μάλλον έχει έρθει η ώρα να στρέψει τον καθρέφτη προς τη σωστή πλευρά.