Ντροπή να παίρνουν σπίτια για 15.000 όταν τα «κοράκια» δεν αγγίζουν τους μεγαλο-οφειλέτες

Η εντυπωσιοθηρία και η προσπάθεια κομματικοποίησης προς άγραν ψηφοφόρων, περιπτώσεων όπως αυτής της δύστυχης γυναίκας, της Ιωάννας Κολοβού, που είδε τους δικαστικούς επιμελητές να μπουκάρουν στο σπίτι της, δεν με αφορά.

Είναι τόσο αισχρή η επιχείρηση εκμετάλλευσης μια τραγικής στιγμής για έναν άνθρωπο, όσο αισχρό είναι το σύστημα που επιτρέπει στις τράπεζες, στα funds ή όποιου άλλου, να παίρνει τα σπίτια πολιτών για 15 χιλιάδες.

Μου προκαλεί απέχθεια να βλέπω βουλευτές του ελληνικού κοινοβουλίου να… ορθώνουν τα στήθη τους απέναντι στο άδικο, την ίδια στιγμή που κι αυτοί κάποτε ψήφισαν άδικες, απαράδεκτες κι εξευτελιστικές ρυθμίσεις. Και για τους πλειστηριασμούς και για άλλα μέτρα που έπληξαν τους χαμηλόμισθους και χαμηλοσυνταξιούχους.

Μην ξεχνάμε την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ που έκανε μηνύσεις στον Λαφαζάνη γιατί διέκοπτε πλειστηριασμούς. Ας μην έχουμε κοντή μνήμη…

Ας αφήσουμε, όμως, τους πολιτικούς να κάνουν τη… βρόμικη δουλειά, εκλογές έρχονται χρειάζεται η ψηφοθηρία, αντί η ουσία, η πραγματικότητα, η προσπάθεια να λυθούν προβλήματα που χρονίζουν.

Ναι, είμαι κι εγώ θυμωμένος με αυτούς που αποφάσισαν να μπουκάρουν ξημερώματα στο σπίτι μιας ηλικιωμένης και να της λένε: «Πάρε τη γάτα σου και φύγε, δε μας νοιάζει που θα πας».

Και είμαι θυμωμένος και με όποιο άθλιο υποκείμενο – δημόσιο λειτουργό, άπλωσε χέρι στη γιαγιά.

Ακούω κι άλλα νομικά και νομικίστικα: «Γιατί δεν έκανε ανακοπή της απόφασης, γιατί δεν πήγε σε δικηγόρο να σταματήσει τη διαδικασία. Ή μήπως ήθελε να δημιουργήσει θέμα, να γλιτώσει τα χρέη επειδή είναι… δημοσιογράφος; Μήπως το κάνει για να το εκμεταλλευτούν πολιτικά κάποια κόμματα εναντίον της κυβέρνησης;»

Ακούμε πάρα πολλά από το πρωί, όμως, άλλη είναι η ουσία. Όχι ότι τα παραπάνω δεν είναι σημαντικά. Όμως, όλα μένουν στο στάδιο του εντυπωσιασμού, όλα είναι για την εικόνα.

Η ουσία είναι διαφορετική και λέει ότι δεν μπορεί κανένας να χάνει το σπίτι του για 10 ή 15 χιλιάδες ευρώ. Για μια κάρτα που «κοκκίνησε», για έναν διακανονισμό που δεν ολοκληρώθηκε, για μια ανακοπή που δεν έγινε. Ένα σοβαρό κράτος, οι τράπεζες, τα funds, οι κοινωνικές υπηρεσίες οφείλουν να έχουν στοιχειώδη ευαισθησία απέναντι σε τέτοιες καταστάσεις.

Και ξέρετε γιατί; Διότι όλοι οι παραπάνω δεν έχουν δικαίωμα να μιλάνε όταν στο παρελθόν έχουν κάνει αίσχη, κλείνοντας τα μάτια σε χειρότερες περιπτώσεις.

Δεν είδα να μπουκάρουν με πριόνια στο σπίτι μεγαλοεκδότη που μας… ξεβλάχευε επί χρόνια, βγάζοντας εκατομμύρια ευρώ αλλά έχει βάλει «φέσι» εκατομμυρίων στην εφορία, τα ασφαλιστικά ταμεία, τους εργαζόμενους.

Δεν είδα να παίρνουν τη βίλα στο Ψυχικό σε μεγάλη επιχειρηματική οικογένεια που έβαλε «μέσα» καμιά 200αριά εκατομμύρια ευρώ το Δημόσιο κι έστειλε στην ανεργία εκατοντάδες εργαζόμενους.

Δεν είδα να παίρνουν τις βίλες στη Μύκονο μεγαλόσχημων επιχειρηματιών που δεν πλήρωσαν τίποτε, αλλά συνεχίζουν να κάνουν τη Life Style ζωή τους σα να μην τρέχει τίποτε.

Όταν λοιπόν δεν έκαναν όλα αυτά, δεν έχουν δικαίωμα να κάνουν πλειστηριασμό και να πετάνε έξω μια γιαγιά για 15 ψωροχιλιάρικα.

Ακόμη κι αν αυτό γίνεται αντικείμενο πολιτικής εκμετάλλευσης, αδιάφορο. Όταν δεν εισπράττεις τα εκατομμύρια των μεγαλοοφειλετών και δεν κάνεις κατασχέσεις στις περιουσίες τους, δεν τολμάς να φτάσεις στο κατώφλι μιας ηλικιωμένης. Είναι απλό και ξεκάθαρο.

Τέτοιες περιπτώσεις σαν και της Ιωάννας Κολοβού υπάρχουν πολλές. Αυτές μπορούν να λυθούν χωρίς καν να φτάνουμε στα δικαστήρια. Αρκεί να υπάρχει σεβασμός στον άνθρωπο.

Αρκεί να μην είμαστε μισάνθρωποι. Αρκεί απλά να είμαστε άνθρωποι κι όχι νούμερα και «νούμερα».