Οι υποκλοπές δεν είναι μια νέα Novartis

Παρατηρώ μια ορισμένη προσπάθεια «επικοινωνιακής» διαχείρισης της υπόθεσης των υποκλοπών. Σύμφωνα με αυτήν, πρόκειται για μια νέα «υπόθεση Novartis», δηλαδή για μια νέα σκευωρία που θα καταρρεύσει.

Θεωρώ την τακτική αυτή εξαιρετικά προβληματική.

Διαβάστε επίσης – Υποκλοπές: επιχειρηματική-βιομηχανική κατασκοπεία με πολιτικό πέπλο

Καταρχάς χρειάζεται μια προσοχή στην ίδια την αναλογία με την υπόθεση Novartis.

Γιατί η υπόθεση Novartis δεν ήταν μόνο η διάσταση της σκευωρίας.

Υπήρξε ένα πραγματικό σκάνδαλο Novartis, τμήμα ενός διεθνούς προβλήματος, που αφορούσε τον τρόπο που οι πολυεθνικές του φαρμάκου, οι διαβόητες Big Pharma προωθούσαν τα προϊόντα τους, προσπαθούσαν να «δελεάσουν» τους γιατρούς να τα συνταγογραφούν και βεβαίως ενδιαφέρονταν ιδιαίτερα για τις κρατικές πολιτικές σε ζητήματα όπως η τιμολόγηση.

Αυτό που ήταν ιδιαίτερα προβληματικό με την υπόθεση Novartis ήταν ακριβώς ότι υπήρξε από τη μεριά του ΣΥΡΙΖΑ μια προσπάθεια πολιτικής εργαλειοποίησης της υπόθεσης, πολύ πέρα από τις πραγματικές πολιτικές ευθύνες, σε μια προσπάθεια να ποινικοποιηθούν ολόκληροι πολιτικοί χώροι.

Με αποτέλεσμα τελικά να μην διερευνηθεί ποτέ όσο έπρεπε ο πυρήνας της υπόθεσης Novartis.

Στην υπόθεση των υποκλοπών τώρα δεν μπορεί να γράφεται ότι όλα είναι μια σκευωρία.

Είναι προφανές ότι υπάρχει σκάνδαλο υποκλοπών.

Αυτό αφορά τους ιδιώτες που έφεραν στην Ελλάδα το κακόβουλο λογισμικό παρακολούθησης, τους επιχειρηματίες που πιθανώς χρηματοδότησαν την όλη επιχείρηση, τα δίκτυα εντός ΕΥΠ που διευκόλυναν την εγκατάσταση και αξιοποίηση του κακόβουλου λογισμικού, αλλά και το γεγονός ότι ένας από τους πιο στενούς συνεργάτες μέχρι πρότινος του πρωθυπουργού, ο Γρηγόρης Δημητριάδης εμπλέκεται άμεσα στην υπόθεση.

Όλα αυτά αποτελούν αντικειμενικά ένα σκάνδαλο.

Το να διαμορφώνεται ένα κλίμα ότι όλα αυτά είναι «σκευωρία», απλώς προσπερνάει το πρόβλημα και στην πραγματικότητα κάνει την κυβέρνηση να φαίνεται, αντικειμενικά, συνένοχη.

Γιατί η κοινή γνώμη ξέρει ότι υποκλοπές έγιναν, αυτές ξεπέρασαν κάθε «κόκκινη γραμμή», και υπονόμευσαν την εμπιστοσύνη στους θεσμούς.

Γι’ αυτό και η κοινή γνώμη περιμένει ανάληψη ευθύνης, διαλεύκανση και προφανώς πολιτικές πρωτοβουλίες.

Το έγραψα εξαρχής το ξαναγράφω και τώρα: σε ένα θέμα που αφορά τον πυρήνα της λειτουργίας δεν χωρά επικοινωνιακή διαχείριση. Αυτό που χρειάζεται είναι πολιτική τόλμη. Γιατί μόνο αυτή μπορεί να αφήσει πραγματικό ιστορικό χνάρι.