«Η νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου. Στα γαλλικά: Massacre de la Saint-Barthélemy που κατά λέξη στα ελληνικά μεταφράζεται ως η «Σφαγή του Αγίου Βαρθολομαίου», αναφέρεται στη σφαγή των Γάλλων προτεσταντών από τους Καθολικούς στο Παρίσι στις 24 Αυγούστου 1572, ανήμερα του Αγίου Βαρθολομαίου. Η σφαγή αυτή διήρκεσε δύο τουλάχιστον μέρες στην πρωτεύουσα και επεκτάθηκε στην επαρχία.

Το τραγικό αυτό επεισόδιο των Θρησκευτικών Πολέμων της Γαλλίας, ήταν αποτέλεσμα τόσο θρησκευτικών, όσο και πολιτικών και κοινωνικών αιτίων».

Ενόψει εκλογών αλλά και προγραμματισμένων κρίσεων σε διάφορα σώματα, δεν είναι λίγοι αυτοί που χρησιμοποιούν την έκφραση, θέλοντας να δείξουν τις προθέσεις τους.

Οι πολιτικές δυνάμεις που ανταγωνίζονται για την εξουσία, υπόσχονται η μία στην άλλη πως η νύχτα των εκλογών θα είναι για τον αντίπαλο η νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου, θέλοντας να δείξουν πως θα επικρατήσουν σαρωτικά.

Οι διπλωμάτες είναι πιο συγκρατημένοι. Άλλωστε στη δική τους γλώσσα ακρότητες δεν επιτρέπονται, φροντίζουν να εφευρίσκουν άλλους τρόπους.

Η εν λόγω έκφραση έχει αρχίσει να ακούγεται και στους διαδρόμους του Πενταγώνου, ενόψει κρίσεων.

Αλήθεια σε μία χώρα σε παρατεταμένη «κρίση» όπως η Ελλάδα πόσο ωφελούν αυτές οι εκφράσεις; Προειδοποιήσεις, απειλές, απειλές υπό το μανδύα των προειδοποιήσεων και τελικά ένας φαύλος κύκλος εκδικητικότητας. Μακριά από ικανότητες και αντικειμενικότητα.

Με τα εθνικά θέματα να είναι στην πρώτη γραμμή και να αξιοποιούνται. Γιατί ο πειρασμός είναι μεγάλος. Και τα κέρδη στην επικοινωνία προφανή.

Και αν ο πειρασμός είναι μεγάλος σε επίπεδο πολιτικών και κομματικής αντιπαράθεσης, δεν είναι δύσκολο να περάσει και σε επίπεδο ενόπλων δυνάμεων.

Για τους ανθρώπους δε της πρώτης γραμμής, που αντιμετωπίζουν τις απειλές καθημερινά, μία «κουβέντα παραπάνω», θα μπορούσε να θεωρηθεί και δικαιολογημένη. Αυτό δεν σημαίνει ωστόσο ότι αυτό δεν μπορεί να έχει διπλωματικό κόστος.

Είναι ενδεικτικό άλλωστε ότι ειδικά μετά το τελευταίο ΚΥΣΕΑ, το Μέγαρο Μαξίμου έχει δώσει σαφή γραμμή περί αποδραματοποίησης.

Ακόμα και αν δεν το διαφημίζουν τόσο ο ΥΠΕΞ, όσο και ο ΥΕΘΑ φροντίζουν – και σωστά – να διατηρούν την επικοινωνία με την άλλη πλευρά.  Το αποδεικνύουν τα μηνύματα στα κινητά και των δύο τόσο από τον Τσαβούσογλου, όσο και από τον Ακάρ.

Ακόμα και αν η κοινωνία ζητάει αίμα στην αρένα προκειμένου να ισορροπήσει τη ρητορική της Άγκυρας.

Ωστόσο το πάγιο ζητούμενο για την Ελλάδα είναι να πέσουν οι τόνοι και να επανεκκινήσει ο διάλογος. Στο πλαίσιο του διεθνούς δικαίου.

Και όπως είπε ο πρέσβης ε.τ. Παύλος Αποστολίδης – σε πρόσφατη συνέντευξη του στο ΒΗΑ – για να γίνει αυτό πρέπει να σταματήσει η ανταλλαγή εμπρηστικών δηλώσεων. Και κάποιος πρέπει να αποφασίσει ότι θα βγει πρώτος από το παιχνίδι της έντασης.

Προφανώς αυτό δεν απευθύνεται σε όσους επικαλούνται το διεθνές δίκαιο και την ανάγκη για ψυχραιμία σε κάθε αποστροφή του λόγου τους… Ακόμα και αν κινδυνεύουν να φανούν γραφικοί.

Εκτός από αυτούς ωστόσο υπάρχουν και οι άλλοι που ακόμα και εν αγνοία τους ενδέχεται με ηρωικές δηλώσεις, με στόχο την εμψύχωση και τον προσεταιρισμό του ακροατηρίου, που έχει ανάγκη την εθνική ανάταση, να υπονομεύουν κάθε προσπάθεια προσέγγισης με την άλλη πλευρά και αποκλιμάκωσης της έντασης.

Δηλώσεις που ακούγονται ωραίες στα αυτιά, αλλά στην εποχή του googletranslate ταξιδεύουν και μεταφράζονται πιο γρήγορα από ότι φαντάζεται κανείς και ρίχνουν στα βράχια ακόμα και έτοιμες δηλώσεις περί ανάγκης έναρξης συζητήσεων…

Ενισχύοντας την πιθανότητα λάθους και στο πεδίο.

Headlines