Το παλαιστινιακό σινεμά κατεβαίνει πλατεία Αμερικής

Οκτώ ταινίες σε τέσσερις βραδιές… Οκτώ ιστορίες από την Παλαιστίνη, για να πάρουμε μια μυρωδιά του πώς είναι η ζωή εκεί, του πώς είναι οι άνθρωποι. Μικρού μήκους, μεγάλου μήκους, μυθοπλασία, ντοκιμαντέρ, πειραματικό σινεμά.

Το 1ο Φεστιβάλ Παλαιστινιακού Κινηματογράφου είναι γεγονός και τα έχει όλα. Μιλήσαμε με την Carol Sansour, την Παλαιστίνια που το διοργανώνει, και μας είπε πολλά: για τέχνη, για πολιτική, για τη ζωή στην Αθήνα, για την εμπειρία της μετανάστριας. Μετά απ’ αυτή τη συζήτηση, θα πάμε στο Studio Art Cinema με άλλη χαρά, με ανυπομονησία.

• Διαβάστε επίσης: «Οταν τα ψάρια βγήκαν στη στεριά ή κοροναϊός»: Μια όμορφη θεατρική παράσταση

Πες μας λίγα λόγια για το φεστιβάλ.

Η ιδέα του φεστιβάλ προέρχεται από το ότι πιστεύω ότι υπάρχουν κάποιοι Παλαιστίνιοι καλλιτέχνες και κάποιες ταινίες που αξίζει να τις μοιραστούμε με την ελληνική κοινωνία. Σκέφτηκα πως ήταν πολύ καλή ιδέα να το κάνουμε μέσω ενός ετήσιου φεστιβάλ.

Άρα ήταν δική σου η ιδέα;

Η ιδέα ήταν ομαδική. Υπάρχουν παλαιστινιακά φεστιβάλ σε όλο τον κόσμο και δεν υπάρχει κάποιο στην Αθήνα. Εμένα με ενδιαφέρει το σινεμά, αλλά και γενικά η έκφραση μέσω της τέχνης. Οπότε σκέφτηκα, γιατί να μην το φέρουμε όλο αυτό και στην Αθήνα; Εγώ διευθύνω το Φεστιβάλ, αλλά υπάρχει μια ομάδα φίλων και υποστηρικτών, οπότε έχω συμβούλους.

Ζεις στην Αθήνα;

Ναι, μένω στην Αθήνα. Ο σύζυγός μου δουλεύει εδώ κι έτσι αρχίσαμε να μένουμε εδώ λίγο πριν ξεσπάσει η πανδημία.

Τι από την ιστορία σου θα μοιραζόσουν μαζί μας, ως γυναίκα από την Παλαιστίνη;

Ως γυναίκα, οι ιστορίες μου μοιάζουν με τις ιστορίες των περισσότερων γυναικών. Προσπάθεια να φτιάξεις και να χτίσεις πράγματα και να συνεχίζεις τη ζωή σου όσο καλύτερα μπορείς. Για μένα θα έλεγα περισσότερο ότι είναι ενδιαφέρον να

βρίσκομαι αυτή τη στιγμή στην Αθήνα, σ’ ένα μέρος όπου δεν ξέρω τη γλώσσα. Τη μαθαίνω, αλλά είναι δύσκολη. Δεν έχω να πω κάτι συγκεκριμένο ως γυναίκα, αλλά έχω να πω ως μετανάστρια. Είμαι σε ένα μέρος όπου με βλέπουν σαν ξένη, παρότι εγώ θέλω να είμαι μέλος της ομάδας, με την έννοια ότι αισθάνομαι την Ελλάδα σπίτι μου και θέλω να επενδύσω στην Ελλάδα. Εννοώ θέλω να επενδύσω το χρόνο και την ενέργειά μου. Και γι’ αυτό κάνω αυτό που ξέρω να κάνω καλύτερα: προάγω τον πολιτισμό, πολιτιστικές δραστηριότητες και την τέχνη.

Ποιο είναι το επάγγελμά σου;

Είμαι συγγραφέας και ποιήτρια στο επάγγελμα. Αλλά πάντα ασχολούμουν με πολιτιστικά δρώμενα και διοργάνωνα πολιτιστικά events.

Πώς βλέπεις την ελληνική κοινωνία, ως άτομο που προσπαθεί να γίνει μέλος της;

Δεν μπορώ να πω πολλά. Σε αυτή τη φάση μπορώ μόνο να μιλήσω για εντυπώσεις, γιατί είμαι εδώ τέσσερα χρόνια και τα δύο από αυτά ήμασταν σε lockdown. Δεν ήταν μια φυσιολογική κατάσταση, οπότε δεν είχα μια πλήρη εμπειρία από την Ελλάδα και από τις ελληνικές κοινότητες. Μπορώ όμως να πω ότι -και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο λέω πως η Ελλάδα είναι το σπίτι μου- αισθάνομαι ότι έχουμε πάρα πολλά κοινά και πάρα πολλούς τρόπους με τους οποίους μπορούμε να συνδιαλλαγούμε. Έτσι, δεν το βλέπω ως μια μονόπαντη σχέση, νιώθω ενεργό μέλος της κοινότητας. Και ως Παλαιστίνια αισθάνομαι ότι υπάρχουν ιστορικοί δεσμοί ανάμεσα στην Ελλάδα και στην Παλαιστίνη, σε όρους αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό και στον αγώνα για ελευθερία και για Δικαιοσύνη. Ιστορικά βρισκόμαστε σε μια ιδιαίτερη στιγμή, κατά την οποία ο κόσμος αλλάζει και οι προκλήσεις εξαπλώνονται σε όλο τον πλανήτη. Όχι μόνο στην Παλαιστίνη. Επομένως νομίζω ότι τώρα έχουμε περισσότερη ενσυναίσθηση των δυσκολιών που περνάει ο άλλος, γιατί όλη η ανθρωπότητα παλεύει με την οικονομική κατάσταση, με την ανασφάλεια… Νομίζω ότι είμαστε πια παγκόσμιοι πολίτες.

Θα έλεγες ότι χρησιμοποιείς το φεστιβάλ ως εργαλείο για να πεις κάποια πράγματα για την Παλαιστίνη ή για σένα έχει να κάνει αποκλειστικά με την τέχνη;

Είναι ένας συνδυασμός. Δεν νομίζω ότι μπορείς να ξεχωρίσεις την τέχνη από την πολιτική. Είναι κάπως αφελές το να νομίζεις ότι μπορείς. Οι ιστορίες που βγαίνουν σήμερα από την Παλαιστίνη, εκφράζουν την παλαιστινιακή ζωή. Δεν μπορώ να ορίσω εγώ τι είναι η παλαιστινιακή ζωή. Είναι αυτή που είναι, όπως είναι. Εγώ χρησιμοποιώ το φεστιβάλ ως πλατφόρμα, ουσιαστικά για να δημιουργήσω συζήτηση και εμπλοκή, αντί να προωθήσω μια συγκεκριμένη πολιτική ατζέντα. Ως πολίτης στην Αθήνα, ως πολίτης στο νέο μου σπίτι, την Ελλάδα, θα ήθελα να ωθήσω το περιβάλλον μου να ασχοληθεί και με αυτά που ενδιαφέρουν εμένα.

Μίλησέ μας λίγο για τις ταινίες που θα παρακολουθήσουμε.

Θα δούμε οκτώ ταινίες σε τέσσερις μέρες. Οι ταινίες επιλέχθηκαν για τις ιστορίες που λένε, για την τεχνική τους και για την τέχνη που εκπροσωπούν. Κάθε βραδιά θα παρακολουθούμε μια μικρού και μια μεγάλου μήκους ταινία, από τις οποίες κάποιες είναι μυθοπλασία και κάποιες ντοκιμαντέρ. Κι έχουμε κι ένα art video.

Είναι κάποια από αυτές η αγαπημένη σου;

Είναι μία (γελάει). Αλλά δεν θέλω να το χαλάσω για το κοινό, θέλω ο κόσμος να παρακολουθήσει όσες περισσότερες μπορεί. Η ιδέα ήταν ότι, με την επιλογή που κάναμε, προσπαθήσαμε να καλύψουμε σε πάρα πολλά επίπεδα το τι είναι η Παλαιστίνη και τι είναι ο παλαιστινιακός κινηματογράφος. Επομένως έχουμε κάποια πιο πρόσφατα φιλμ, κάποια παλιά, κάποια ντοκιμαντέρ. Από τα ντοκιμαντέρ μας, κάποια είναι με την παραδοσιακή έννοια κι έχουμε και κάποια πειραματικά που είναι εκπληκτικά. Είμαι πραγματικά ενθουσιασμένη που ξεκίνησε κάτι τέτοιο, αν και με πολύ περιορισμένους πόρους προς το παρόν. Έχουμε τραβήξει την προσοχή με θετικό τρόπο, βλέπουμε ενδιαφέρον και αυτό μας ενθουσιάζει πολύ. Ελπίζω να έχουμε και κοινό! (γελάει)

Info

1ο Φεστιβάλ Παλαιστινιακού Κινηματογράφου

24 – 27 Νοεμβρίου, 18:00 – 21:00

Studio Art Cinema, Σταυροπούλου 33, Πλ. Αμερικής

Τιμή εισιτηρίου: 5 ευρώ

Πρόγραμμα

Πέμπτη 24

20.00 My Gaza Online – μικρού μήκους

20.30 Little Palestine (Diary of Siege)

Παρασκευή 25

18.00 Space Exodus – μικρού μήκους

18.10 5 Minutes From Home

Σάββατο 26

20.00 The Silent Protest – μικρού μήκους

20.30 Love Theft and Other Entanglements

Κυριακή 27

20.00 One Like Him – μικρού μήκους

20.20 Mafak