«Έχω καρκίνο. Μη μου πεις ότι λυπάσαι» – Ένα γράμμα από μια γυναίκα που έφυγε από τη ζωή

Η Elizabeth Lee Wurtzel ήταν Αμερικανίδα συγγραφέας, δημοσιογράφος και δικηγόρος, γνωστή για τα εξομολογητικά απομνημονεύματα Prozac Nation, τα οποία δημοσίευσε σε ηλικία 27 ετών. Το έργο της συχνά επικεντρωνόταν στην καταγραφή των προσωπικών της αγώνων με την κατάθλιψη, τον εθισμό, την καριέρα και τις σχέσεις.

Έφυγε από τη ζωή στις 7 Ιανουαρίου του 2020, στα 52 της. Δύο χρόνια πριν είχε γράφει την ιστορία της με τον καρκίνο στην Guardian.

«Έχεις επιλογή για το πώς βλέπεις τα πράγματα που σου συμβαίνουν».

Το μισώ όταν οι άνθρωποι λένε ότι λυπούνται για τον καρκίνο μου.

Αλήθεια;

Με έχουν γνωρίσει; Δεν είμαι κάποιος που θα με λυπηθείς. Είμαι το αυθεντικό κακό κορίτσι.Τώρα έχω προνόμια αναβάθμισης στο τέταρτο στάδιο. Μπορώ να πάω μπροστά. Αλλά έτσι ήταν πάντα.

Είμαι ένας κόφτης γραμμών.

Που σημαίνει ότι προηγούμουν. Ότι ήρθα νωρίς στην ιστορία.

Έπαιρνα Prozac όταν ακόμα λεγόταν fluoxetine. Έγραψα απομνημονεύματα όταν δεν υπήρχε τέτοιο πράγμα. Εθίστηκα στο να σνιφάρω Ritalin πριν υπάρξει το Adderall. Ήμουν ένα κορίτσι της εξέγερσης, ήμουν μια φεμινίστρια του Do-Me, και πόζαρα γυμνόστηθη υψώνοντας στον κόσμο το μεσαίο δάχτυλο στο εξώφυλλο του δεύτερου βιβλίου μου.

Ήμουν πάντα το πιο εξοργιστικό άτομο που υπήρξε ποτέ.

Είμαι η γυναίκα που σας έκανε να φωνάξετε ότι είναι καλό που η Νέα Υόρκη έχει έλεγχο των όπλων. Είμαι αυτή που σας έκανε να φωνάξετε ότι θα έπρεπε να υπάρχει ένας νόμος που θα με σταματούσε από το να είμαι ο άθλιος εαυτός μου.

Εγώ είμαι αυτό το άτομο.

Και τώρα έχω προχωρημένο καρκίνο του μαστού. Και τώρα έχω ένα νέο καρκίνο του μαστού.

Αλήθεια;

Να λυπηθώ για ποιο πράγμα;

Δεν λυπάμαι για τίποτα. Ποτέ δεν λυπήθηκα όταν είπα ότι λυπάμαι. Οι συγγνώμες είναι αγένεια.

Μου αρέσει να διαφωνώ.

Δεν χρειάζομαι να είσαι με το μέρος μου – εγώ είμαι με το μέρος μου.

• Διαβάστε επίσης: «Είδα το θάνατό μου»: Συγκλονιστική εξομολόγηση για τον καρκίνο από γνωστή συγγραφέα

Photo: Wikimedia Commons

Ο καθένας έχει δικαίωμα πάνω στη γνώμη μου.

Μου αρέσει να είμαι αμφιλεγόμενη, γιατί έτσι βρίσκομαι πιο κοντά στο να συμφωνήσουν όλοι μαζί μου – η άλλη επιλογή είναι ότι κανείς δεν δίνει σημασία.

Μισώ την αναισθησία. Μισώ αυτή τη λέξη. Είναι χειρότερη από τον καρκίνο.

Και τώρα έχω καρκίνο. Το μόνο που μπορεί να κάνει κανείς είναι να με συγχωρήσει. Το οποίο είναι ακριβώς αυτό που έκαναν από την αρχή.

Καμία από τις ιστορίες που έγραψα δεν ήταν τόσο φανταστική όσο οι δικαιολογίες που έβρισκα για τον εαυτό μου.

Είμαι μπαρόκ. Είμαι ροκοκό.

Υπήρχε ο τρόπος που περιέγραψα πώς κατέληξα στην Κοπεγχάγη μέσω Όσλο, ενώ θα έπρεπε να υπογράφω βιβλία και να δίνω συνεντεύξεις στη Στοκχόλμη – και όλα αυτά εξαιτίας ενός ατυχήματος τριών αυτοκινήτων που έκλεισε τέσσερις λωρίδες κυκλοφορίας στο δρόμο προς το αεροδρόμιο του Νιούαρκ, το οποίο με παρέσυρε σε μια ψαροταβέρνα στο Χόμποκεν. Ταξίδεψα στη Σκανδιναβία με σακουλάκια κοκαΐνης τοποθετημένα στο διάφραγμά μου. Αυτό μπορεί να είχε να κάνει με το γεγονός ότι πήρα μια διαδρομή που δεν είχε σχεδιαστεί από το Waze.

Ο κόσμος με συγχώρεσε για τους λόγους που συγχωρούν οποιονδήποτε που θα έπρεπε απλά να αποστερηθεί. Τους άρεσαν οι ιστορίες, ακόμα κι αν δεν τις πίστευαν.

Οι ιστορίες που λέμε είναι, φυσικά, όλες δικαιολογίες για να είμαστε ζωντανοί. Δικαιολογούμε την ύπαρξή μας με το να είμαστε διασκεδαστικοί.

Το ξέρω, το ξέρω. Δεν είναι δίκαιο. Τα είχα ήδη καταφέρει, και τώρα ο καρκίνος είναι η μεγάλη ευκαιρία που δεν χρειαζόμουν.

Ο καρκίνος είναι η δικαιολογία για τα πάντα. Τώρα είναι σαν να είναι ο καρκίνος το πρόβλημα και όχι εγώ.

Ναι, το ξέρω, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν χαίρονται με τον καρκίνο. Ντροπή για τους περισσότερους ανθρώπους. Έχετε την επιλογή για το πώς βλέπετε όλα όσα σας συμβαίνουν.

Δεν μπορείτε να επιλέξετε πώς αισθάνεστε, αλλά μπορείτε να επιλέξετε τη στάση σας.

Σκεφτείτε ότι ο Σαλμάν Ρουσντί παντρεύτηκε δύο όμορφες γυναίκες ενώ ζούσε κάτω από φετφά, δηλαδή μια συνεχή απειλή θανάτου. Μόνο όταν ο Αγιατολάχ τάχθηκε εναντίον του, ο Σαλμάν από λογοτέχνης έγινε συγγραφέας διεθνών μπεστ σέλερ. Και ο φίλος μου Σάιρους Χαμπίμπ έχασε την όρασή του σε ηλικία 10 ετών, αλλά έγινε φωτογράφος. Και υποδιοικητής της Ουάσινγκτον. Και ίσως ο πρώτος μας τυφλός πρόεδρος;

Είμαστε άνθρωποι. Σε αντίθεση με άλλα πλάσματα, ζούμε μέσα στην αφήγηση. Έχουμε συνείδηση. Αν φτιάξεις τη σωστή ιστορία, θα είναι έτσι.

Αισθάνομαι ότι αν κάτι μου συμβαίνει, πρέπει να είναι κάτι καλό, άρα ο καρκίνος πρέπει να είναι ευλογία.

Έτσι είμαι εγώ. Είμαι ενθουσιασμένη που είμαι ζωντανή.

Ο προχωρημένος καρκίνος του μαστού δεν είναι θανατική καταδίκη. Το 2015, ένα φάρμακο με την ονομασία Ibrance εγκρίθηκε από τον FDA ως ταχεία θεραπεία. Αν έχετε παρακολουθήσει έστω και λίγο τηλεόραση πρόσφατα, το έχετε δει να διαφημίζεται, με μια γυναίκα που κάνει τζόκινγκ με το σκύλο της και φτιάχνει σαλάτα με τα παιδιά της και οδηγεί ένα αυτοκίνητο με τον σύζυγό της. Οι διαφημίσεις εμφανίζονται κατά τη διάρκεια επαναλήψεων του Law & Order και των νέων επεισοδίων του 60 Minutes – και παντού. Είναι μια κάψουλα που παίρνω τις περισσότερες ημέρες μαζί με ένα άλλο χάπι.

Η συνήθειά μου να περπατάω χωρίς άδεια κυκλοφορίας είναι χειρότερη για μένα από την ασθένειά μου. Αν δεν ήξερα ότι έχω καρκίνο, δεν θα ήξερα ότι έχω καρκίνο. Παίρνω χάπια κάθε μέρα για τις διαταραχές της διάθεσής μου εδώ και πολύ καιρό, οπότε αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο.

Υπήρξε μια στιγμή μετά τη διάγνωση που ήρθα αντιμέτωπη με τον φόβο μου για τον θάνατο. Ήταν ένα ζεστό απόγευμα στις αρχές του καλοκαιριού και ήμουν μόνη στο κρεβάτι μου. Πρέπει να ήταν Τρίτη. Σκέφτηκα ότι η σύγχρονη ιατρική θα μπορούσε να με απογοητεύσει. Μπορεί. Μπορεί η παραμονή μου εδώ να είναι σύντομη. Καθώς παραδόθηκα στο φόβο, έτρεμα ολόκληρη. Το διαμέρισμά μου βλέπει βόρεια και είναι πάντα σκοτεινό, αλλά τα έβλεπα όλα λευκά. Κουλουριάστηκα.

Ήταν τόσο απροσδόκητο.

Ο φόβος είναι τόσο βαρετός.

Είχα δει αυτή τη σκηνή σε μια ταινία.

Άφησα τον εαυτό μου να νιώσει το θάνατο από καρκίνο για δεν ξέρω. Δεν μου άρεσε.

Και αυτό ήταν όλο. Είχα τελειώσει.

Πρέπει να ζήσω χωρίς να ξέρω τι θα συμβεί. Όπως όλοι μας.

Έχω καρκίνο του μαστού ως αποτέλεσμα του γονιδίου BRCA, οπότε μπορούσε να προληφθεί. Όλες οι Εβραίες Ashkenazi πρέπει να εξετάζονται για τη μετάλλαξη BRCA, το γνωρίζουμε τώρα, επειδή τις μισές φορές δεν υπάρχει τρόπος να γνωρίζουμε ότι έχουμε το γονίδιο, και μία στις 40 Εβραίες Ashkenazi το φέρει. Κάποτε με ενοχλούσε το γεγονός ότι έχω μια ασθένεια που θα μπορούσα να είχα αποφύγει με προληπτική μαστεκτομή.

Δεν αισθάνομαι έτσι πλέον. Μου αρέσει ο άνθρωπος που είμαι με τον καρκίνο και εξαιτίας του καρκίνου.

Ναι, αυτό το πράγμα συνέβη. Εξελίχθηκα.

Είμαι μαθητής της θεραπείας του σπασμένου καθρέφτη που θρυμματίζει τον εγκέφαλο.

Θα μπορούσα να μετρήσω τη ζωή μου σε άδεια μπουκάλια χαπιών.

Η θεραπεία και η φαρμακευτική αγωγή και πολλά από αυτά με έσωσαν. Δούλεψα για να γίνω καλύτερα. Αν προσπαθήσεις να σώσεις τη ζωή σου, πράγματι θα το κάνεις.

Όταν η ακτινολόγος του μαστού μου είπε ότι είχα καρκίνο -το ήξερε μόνο και μόνο από το άγγιγμα του εξογκώματος- σηκώθηκα όρθια.

Δεν έχω κλάψει ποτέ για τον καρκίνο του μαστού. Δεν είναι σαν να έχεις μια ραγισμένη καρδιά.

Photo: YouTube

Όλοι οι άλλοι μπορούν να μισούν τον καρκίνο. Εγώ όχι. Όλοι οι άλλοι μπορεί να φοβούνται τον καρκίνο. Εγώ όχι. Είναι μέρος του εαυτού μου. Είναι ο σύντροφός μου. Ζω μαζί του. Είναι μέσα μου. Έχω μια οικειότητα με τον καρκίνο που είναι βαθιά.

Ο καρκίνος μοιάζει τόσο πολύ με την υγεία – είναι πάρα πολλά κύτταρα – που είναι δύσκολο να θεραπευτεί χωρίς να σβήσει και η ζωή. Ο καρκίνος είναι υπερβολικός. Είναι μια αφηνιασμένη ανάπτυξη. Είναι μια ασθένεια που καταλαβαίνω.

Λόγω του καρκίνου, έμαθα για το σύστημα υγειονομικής περίθαλψης, έμαθα για τη βιολογία και τη γενετική, γνώρισα ανθρώπους που αγωνίζονται να παραμείνουν ζωντανοί, γνώρισα ανθρώπους που σώζουν ζωές. Έμαθα να επενδύω σε νεοφυείς επιχειρήσεις βιοτεχνολογίας – κα-τσίνγκ! Έχω εμπλακεί σε έναν ολόκληρο κόσμο που δεν ενδιαφέρει τους υγιείς ανθρώπους, και γιατί να ενδιαφέρει; Έχουν καλύτερα πράγματα να κάνουν.

Ξέρετε τι φοβάμαι; Τίποτα.

Ο καρκίνος μου ταιριάζει.

Είμαι καλή στη μάχη. Αυτή θα κρατήσει για το υπόλοιπο της ζωής μου. Αλλά παλεύω με τον εαυτό μου με τον ένα ή τον άλλο τρόπο από την αρχή. Το έχω συνηθίσει. Δεν μπορώ να σκεφτώ κάποια στιγμή που το μυαλό ή το σώμα μου δεν είχε σκοπό να με σκοτώσει. Είμαι άνετη με αυτή την ταλαιπωρία. Είμαι μια μπαλαρίνα που κάνει πιρουέτα με τέλεια περιστροφή στα παπούτσια με τα δάχτυλα των ποδιών, και δεν πονάει καν πια. Είμαι ενθουσιασμένη. Λατρεύω το spinning με αυτόν τον τρόπο. Δεν θα το έκανα αλλιώς.

Είμαι απατεώνας και ο καρκίνος είναι η τελευταία μου απάτη.

*Αυτό το άρθρο δημοσιεύθηκε στην theguardian.com