Η άλλη «δίκη» και «καταδίκη» δια των ΜΜΕ

Αμέλεια και αδιαφορία των δικηγορικών και δικαστικών συλλόγων της χώρας, αδιαφορία του ιδίου του κράτους; Τα ερωτήματα αυτά παραμένουν περιέργως αναπάντητα σε ό,τι αφορά τον εκτροχιασμό επίσημων και ανεπίσημων ΜΜΕ στην μετατροπή της ειδησεογραφίας πολλές φορές σε αρένα ταυρομαχίας γιατί όχι και σε αναβίωση του ψυχρού και ανελέητου ρωμαϊκού Κολοσσαίου…

Όπως σε όλες τις περιόδους πολιτικής αστάθειας και κοινωνικού αναβρασμού, έτσι και στη σημερινή περίοδο ανατρέπονται οι βασικές αξίες του δημοκρατικού λόγου και αντιλόγου, διότι παραβιάζεται κατάφωρα η αρχή της μυστικότητας της ποινικής προδικασίας, η οποία προστατεύει τον κατηγορούμενο από φήμες που τον διασύρουν αδίκως. Στα περίπτερα τα μανταλάκια με εφημερίδες και πάσης φύσεως σκανδαλοθηρικά έντυπα, στις ιστοσελίδες του Internet, σε κάποιους ραδιοσταθμούς αλλά και τηλεοπτικά κανάλια, η άμετρη και ατεκμηρίωτη ενημέρωση έχει κυριολεκτικά αντικαταστήσει την επίσημη αστυνομική προανάκριση και την ακόμη επισημότερη κυρία ανάκριση, που είναι η βάση της παραπομπής αξιόποινων πράξεων στον πραγματικά ιερό χώρο των δικαστηριακών ακροατηρίων, για την τελική κρίση και απόφαση.

Με άλλα λόγια, τα μανταλάκια στα περίπτερα και οι κραυγαλέες και ατεκμηρίωτες πολλές φορές «κατακραυγές» και «δίκες» δια των εντύπων και των ραδιοφωνασκιών αλλά και τηλεοπτικών σταθμών, όλα αυτά τα «μέσα» έχουν καταργήσει την πολιτισμένη ενημέρωση. Δικηγορικοί Σύλλογοι, Δικαστικές επιστημονικές ενώσεις σιωπούν, για την ίδια την άλωσή τους από τους αμέτρητους αυτούς τελάληδες που έχουν αντικαταστήσει την κατά το Σύνταγμα ανεξάρτητη Δικαστική Εξουσία από τα «λαϊκά» ή πιο σωστά τα λαϊκίστικα δικαστήρια του δρόμου, του πεζοδρομίου και της ψευδοαθλητικής αρένας, πολύ πριν αρχίσει η επ’ ακροατηρίω διαδικασία.

Ο ζυγός στο εμβληματικό αυτό άγαλμα της Δικαιοσύνης συμβολίζει την ακριβοδίκαια κρίση του κατηγορουμένου. Σε αρκετές περιπτώσεις το πρόσωπο της Δικαιοσύνης για το αδέκαστο της κρίσης της καλύπτεται με λευκή μάσκα. Ερώτηση: Έχουμε ποτέ συναντήσει κοινούς συκοφάντες ή υβριστές και απατεώνες, δηλαδή αυθαίρετα υποκατάστατα των δικαστών, να κρατούν το ζυγό της Δικαιοσύνης, τη μάσκα ή και το σπαθί του αυστηρού φύλακα της ευνομίας;

Την «απόφαση» τελικά τη «βγάζουν» αυτοδιαφημιστικά ακόμη και οι ίδιοι μερικοί συνήγοροι, με δηλώσεις τους πριν από τη διεξαγωγή της δίκης στα δικαστηριακά ακροατήρια, χωρίς καμία κύρωσή τους από τους επιστημονικούς τους συλλόγους. Είναι ή όχι αυτό περιφρόνηση προς το ίδιο τους το λειτούργημα; Περιττό στο σημείο αυτό να θυμίσω, ότι δια νόμου απαγορεύονται όλες αυτές οι εκτροπές κατά την προδικασία.

Χυδαιότητες

Αξίζει, στο σημείωμά μου αυτό, να επεκταθώ σε κάποιες αδίστακτες εικονοληψίες κατά τη διάρκεια των πράγματι συνταρακτικών γεγονότων στην προδικασία της υπόθεσης των κατηγορουμένων της 17 Νοέμβρη. Κάποια νεαρή ισπανίδα, φίλη ενός από τους κατηγορουμένους συνόδευε, στην πορεία προς την ανάκριση, τον φίλο της κατηγορούμενο. Ο εικονολήπτης κάμεραμαν με ιδιαίτερη επιμονή εστίαζε τον φακό με zoom-in, zoom-out, δηλαδή με εναλλασσόμενη μεγέθυνση-απομάκρυνση στα λικνιστικά οπίσθια της ισπανίδας συνοδού του κατηγορουμένου. Η χυδαία αυτή εικονογράφηση μεταδιδόταν επί ημέρες καθ’ όλη τη διάρκεια της προδικασίας από τα περισσότερα τηλεοπτικά δίκτυα, χωρίς το παραμικρό αρνητικό σχόλιο για τον σαδομαζοχιστικό εκτροχιασμό αυτών των ΜΜΕ. Δηλαδή ατμόσφαιρα καφενοβιακού «χαβαλέ».

Κλείνω το σημερινό μου σημείωμα με ένα ακόμη ιστορικό δάνειο κατά τη διάρκεια της επαγγελματικής μου διαδρομής.

Αρχές δεκαετίας του 1960. Τακτικός επιφυλλιδογράφος και σχολιαστής στο «Βήμα» ο Παύλος Παλαιολόγος. Σ’ ένα από τα χρονογραφήματά του, με τον τίτλο «Η καλλιέργεια του σαδισμού» επιτίθεται κατά μέτωπο κατά του ασύστολου σαδομαζοχιστικού τρόπου ενημέρωσης σε μερίδα του τότε ημερήσιου Τύπου.

Ήταν η εποχή, όπου οι εφημερίδες ήταν τα εγκόλπια των φιλομαθών. Το χρονογράφημα του Παλαιολόγου σχολιαζόταν ευμενώς από χιλιάδες αναγνώστες για μήνες.

Ήταν η εποχή όχι μόνον της κριτικής υπέρ ή κατά των άλλων, αλλά και της αυτοκριτικής για τους κορυφαίους συντάκτες, επιφυλλιδογράφους και σχολιαστές.

Σήμερα, μάλλον λέξη άγνωστη στο καθημερινό μας λεξιλόγιο, η αυτοκριτική γιατί όχι και η αυτοκάθαρση μ’ ένα επίμονο και ανελέητο διάλογο με τη συνείδησή μας, πριν από κάθε απόπειρα να στείλουμε στο εδώλιο του κατηγορουμένου και επιφανείς και άσημους, που κατά την προδικασία καλύπτονται επιεικώς με τη σοφή αρχή του τεκμηρίου της αθωότητας.