Ισως μια από τις πιο σημαντικές φράσεις που έχουν γραφτεί για το ρόλο των γονιών είναι αυτή της Ελίζαμπεθ Στόουν, μιας γνωστής αμερικανίδας συγγραφέως και εκπαιδευτικού.

«Η απόφαση να κάνεις παιδί είναι πραγματικά βαρυσήμαντη. Αποφασίζεις ν’ αφήσεις την καρδιά σου να κυκλοφορεί έξω από το σώμα σου για πάντα».

Ακριβώς αυτό είναι, και δεν αφορά μόνο τη γυναίκα που κυοφορεί το παιδί. Οι γονείς ξεριζώνουν την καρδιά τους, το είναι τους και το αφήνουν να ζήσει έξω από το σώμα τους.

Οποιος έχει ζήσει τη μοναδική στιγμή να ακούσει τον ήχο της καρδιάς ενός παιδιού μέσα στην κοιλιά της μητέρας του.

Οποιος έχει πάρει στην αγκαλιά του το παιδί που μόλις γεννήθηκε ή εκείνος και εκείνη που είδαν το παιδί τους να μεγαλώνει, καταλαβαίνουν τι εννοώ.

Το ίδιο ισχύει και για γυναίκες και άνδρες που δεν είχαν την τύχη να κάνουν δικά τους παιδιά, αλλά που αγάπησαν παιδιά άλλων, που υιοθέτησαν, που πήραν υπό την προστασία τους μωρά ή μεγαλύτερα εγκαταλελειμμένα σε κάποιο ορφανοτροφείο, νοσοκομείο ή δομή.

Γενικά το λέω, όποιος ένιωσε τι σημαίνει να γίνεσαι γονιός με φυσικό τρόπο ή με υιοθεσία, θα έκανε τα πάντα για τα παιδιά. Θα γκρέμιζε και θα έφτιαχνε από την αρχή τον κόσμο για να ζουν καλύτερα τα παιδιά.

Θα κινούσε γη και ουρανό για να τα έχει κοντά του, όχι εξαρτημένα από αυτόν, αλλά με έναν μοναδικό τρόπο, με ένα ψυχικό και συναισθηματικό δέσιμο που άλλο τέτοιο δεν υπάρχει στον κόσμο.

Και το… επάγγελμα του γονιού δεν μπορεί να το κάνει ουδείς ερασιτέχνης. Οποιος δεν μπορεί να γίνει γονιός ας μην το πράττει.

Οποιος αισθάνεται λίγος ή ανίκανος να τηρήσει τους βασικούς κανόνες της μητρότητας και της πατρότητας, καλύτερα να μείνει μόνος του.

Και δεν κάνουμε παιδιά για να ικανοποιήσουμε τις δικές μας επιθυμίες ή για να καλύψουμε τα δικά μας κενά.

Εχοντας, λοιπόν, όλα τα παραπάνω ως «ιερό ευαγγέλιο», αναρωτιέμαι γιατί πρέπει να υπάρχουν… Κιβωτοί που θα αντικαθιστούν γονείς οι οποίοι είναι εν ζωή.

Να έχουν πεθάνει οι γονείς, να είναι ορφανά και απροστάτευτα τα παιδιά να το καταλάβω, κάποιος πρέπει να γίνει μια μεγάλη αγκαλιά γι’ αυτά.

Αλλά όταν οι γονείς ζουν και δηλώνουν… αδυναμία να μεγαλώσουν τα παιδιά τους και σπεύδουν να τα εγκαταλείψουν σε δομές, αυτό δεν μπορώ να το διανοηθώ.

Ούτε μπορώ να καταλάβω τι σημαίνει να είσαι γονιός και να κρίνεσαι ακατάλληλος να μεγαλώσεις τα παιδιά σου. Είτε γιατί παίρνεις ναρκωτικά, είτε γιατί είσαι αλκοολικός, είτε γιατί δεν έχεις χρήματα.

Οποιος είναι γονιός, είπαμε, κινεί γη και ουρανό για τα παιδιά τους, αδιαφορώντας για τη δική του βολή. Θυσιάζει τη ζωή του, αρκεί να έχουν αυτά το καλύτερο.

Δεν τα δίνει με την πρώτη δυσκολία στις διάφορες δομές. Δεν τα εγκαταλείπει προκειμένου να παρέμβει το κράτος και να δώσει εντολή να κλειστούν σε κάποια Κιβωτό.

Οι δομές πρέπει να υπάρχουν μόνο για εξαιρετικά δύσκολες περιπτώσεις, για ορφανά, για κακοποιημένα παιδιά που δεν έχουν άλλους συγγενείς, για παιδιά με γονείς που είναι σοβαρά άρρωστοι.

Καμιά άλλη περίπτωση δεν δικαιολογεί εγκλεισμό των παιδιών και ιδρυματοποίηση.

Είναι θλιβερό να βλέπουμε τις τελευταίες ημέρες γονείς να χτυπούν την πόρτα της Κιβωτού για να μάθουν τι… κάνουν τα παιδιά τους και να τους πάρουν δώρα.

Γονείς απόντες που τώρα θυμήθηκαν την ύψιστη υποχρέωσή τους, την προστασία των παιδιών τους.

Ακόμη πιο άθλιοι είναι βεβαίως οι γονείς που εγκαταλείπουν παιδιά γιατί είναι «προβληματικά». Ξέρετε πόσες τραγικές ιστορίες υπάρχουν με παιδιά με διάφορα σύνδρομα ή ασθένειες που αφήνονται από μωρά σε δομές;

Συμπερασματικά: Η Κιβωτός του Κόσμου, το Χαμόγελο του Παιδιού ή όποιες άλλες δομές για παιδιά έχουμε, δεν θα υπήρχαν αν οι γονείς είχαν καταλάβει τι σημαίνει αυτή η ιδιότητα. Αν μπορούσαν να νιώσουν έστω και μια φορά τι σημαίνει να είσαι μάνα ή πατέρας.

Headlines