Ο Θανάσης Αλευράς πέρασε τα 40 και μίλησε στο in για το πάρτι της ζωής του – «Αυτή η παράσταση είναι αφιερωμένη στη γενιά μου»

Είναι σίγουρο ότι θυμάσαι την πρώτη φορά που είδες στη σκηνή τον Θανάση Αλευρά.

Από τους φανταστικούς «Ήρωες», την «Φουρκέτα», στις παραστάσεις με την Ελεονώρα Ζουγανέλη, το νούμερο δίπλα στον Πάνο Μουζουράκη, το «Your face sound familiar» μέχρι την «Ταράτσα» του Φοίβου και πρόσφατα «Νούμερα».

Ο Θάνος έχει μια ικανότητα να μαγνητίζει το βλέμμα, να σου τραβάει την προσοχή, να σε κάνει να τον προσέξεις. Κάθε του εμφάνιση είχε και ένα λιθαράκι του εαυτού του, ένα κομμάτι από την ψυχή του.

Κατάφερνε πάντα να κάνει τον κόσμο να γελάει ακόμα και μια απλή κίνηση –σαν αυτή της Νατάλιας Μπρατούσκα Σεϊτανίδη Αλεξέγεβνα στους Ήρωες. Με ένα τεράστιο καπέλο και ενώ το τρένο κουνιόταν εκείνη έγραφε το γράμμα της ζωής της. Χωρίς βέβαια να υπάρχει στη σκηνή κανένα τρένο.

«Αυτό το τρένο με ταξίδεψε σε μεγάλα πράγματα» αναφέρει ο Θανάσης Αλευράς και μου εξομολογείται ότι θα απολαύσουμε λίγο από τον σπουδαίο αυτό το ρόλο στη σκηνή του VOX που θα τον απολαμβάνουμε από την Δευτέρα 28 Νοεμβρίου. Και μάλιστα θα φοράει και το ίδιο καπέλο που φορούσε τότε.

Λίγες μέρες πριν την πρεμιέρα της παράστασης «40 + βγαίνω», στην οποία συμμετέχει ο Idra Kayne και ο Jerome Kaluta, συνάντησα τον Θανάση Αλευρά στον χώρο που θα υποδέχεται κάθε φορά τους φίλους τους. Δίπλα σε μια κίτρινη βαλίτσα, αυτή που είχε πάρει το μαιευτήριο η μαμά του όταν πήγε να τον γεννήσει, ξεδιπλώσαμε μαζί ιστορίες της γενιάς μας που θα κληθούμε να… γιορτάσουμε.

«40 και βγαίνω». Και που πας;

(Γέλια). Όταν έκλεισα τα 40, με αφορμή όλα αυτά τα συναυλιακά αφιερώματα, «20 χρόνια Φοίβος», «30 χρόνια Καίτη Γαρμπή», σκέφτηκα ότι η δική μας δουλειά, το θέατρο, είναι μια θνησιγενής τέχνη. Αυτό που φτιάχνεις αν δεν είσαι παρών και μάρτυρας εκείνη την ώρα δεν καταγράφεται. Έτσι μου ήρθε η ιδέα να φτιάξω μια επετειακή μουσική παράσταση, να θυμηθώ και να γιορτάσω κάποιες στιγμές της διαδρομής μου μαζεύοντας κάποια νούμερα και κάποια κείμενα ενδεικτικά από ότι έχω κάνει μέχρι τώρα.

Εκείνη την περίοδο έρχεται ο Αντώνης Θυσιάδης και μου λέει «κοίτα έχω γράψει στίχους για ένα τραγούδι και το λέω ‘40 και βγαίνω’», γιατί και εκείνος έκλεινε τα 40. Και λέω δεν γίνεται τώρα αυτό. Αρχίζω να μαζεύω υλικό, λοιπόν, για μια παράσταση που λέγεται «40 + βγαίνω» και μόλις το αποφάσισα μπήκαμε όλοι στα σπίτια μας για τρία χρόνια. Ήταν σαν τρολιά αλλά δεν είναι και η πρώτη τρολιά που συνέβη στη γενιά μου. Κάθε φορά που λέει βγαίνω, στη ζωή, στην δουλειά, στα όνειρα κάτι γίνεται. Αυτή η παράσταση είναι αφιερωμένη σε όλα τα παιδιά της γενιάς μου, στην ξακουστή γενιά του ’80. Αυτή η γενιά με όσα έχει περάσει αξίζει να γιορτάζεται με κάθε ευκαιρία και μόνο που έχει φτάσει στο 2022.

Άλλαξε η καραντίνα την αρχική σκέψη της παράστασης;

Ναι, μου έδωσε τον χρόνο να ωριμάσει η ιδέα, να προστεθούν και άλλοι συνεργάτες που δεν υπήρχαν. Εμένα μου βγήκε σε καλό γιατί αυτή τη στιγμή βγαίνω με τους καλύτερους μουσικούς, παραγωγούς, με τον καλύτερο τον Φωκά Ευαγγελινό και βγαίνω πολύ πιο δουλεμένος και πολύ πιο ολοκληρωμένη σκέψη.

Από ποια στιγμή ξεκινάς να μας αφηγείσαι τη ζωή σου;

Το πιάνω από τη πρώτη μέρα γιατί δεν ήταν και λίγο. Τον Ιούνιο του 1979 που γεννήθηκα εγώ μπήκαμε στην ΕΟΚ, μπορεί να ήμουν ο πρώτος ευρωπαίος πολίτης στην Ελλάδα. Με αφορμή τη δική μου ιστορία κάνεις μια αναδρομή στην πολιτική κατάσταση, στην κοινωνική κατάσταση, στα ακούσματά μας. Είτε ανήκεις σε αυτή τη γενιά, είτε είσαι μεγαλύτερος, είτε μικρότερος, οι δικές μου οι μνήμες θα σου ξυπνήσουν και εσένα μνήμες και θα δεις που εσύ κούμπωνες τότε, που εσύ βρισκόσουν τότε.

Τι είναι αυτό που κάνει ιδιαίτερη την παράσταση;

Είναι μια παράσταση συνειρμική. Μέσα από τη δική μου ζωή ξυπνάνε μνήμες και στο κοινό και στο τέλος αφήνει ένα πολύ ωραίο, γλυκό συναίσθημα. Γιατί γυρίζουμε σε αθώα χρόνια, που μπορεί να είναι και τα τελευταία αθώα χρόνια του πλανήτη αυτή η δεκαετία του ’90 που εμείς ενηλικιωθήκαμε.

Νιώθω ότι βρίσκομαι στην χρυσή μου δεκαετία, στην πιο ώριμη, στην πιο συνειδητοποιημένη και κατασταλαγμένη. Ήρθε η ώρα η δική μας γενιά να βγει μπροστά, όποτε βγες και κάντο. Εκεί στα 40 κάτι είναι σαν να κλείνει ένας μεγάλος κύκλος ζωής και έχεις την ανάγκη να σταθείς, να κάτσεις λίγο πίσω να δεις τι έχεις κάνει, που θέλεις να πας. Είναι ένα επετειακό πάρτι να θυμηθούμε μέσα σε αυτές τις τέσσερις δεκαετίες από που περάσαμε και που είμαστε τώρα.

Σε φοβίζει όλη αυτή η έκθεση;

Δεν με τρομάζει καθόλου γιατί πάνω από 20 χρόνια αυτό κάνω στο θέατρο. Απλώς εκεί έχω κάθε φορά έχω την ασφάλεια του ρόλου ενώ στην αλήθεια κομμάτια δικά μας εκθέτουμε. Είναι πολύ αληθινή η παράσταση, δεν προσπαθεί να μιμηθεί καμία φόρμα. Βγαίνω και λέω την ιστορία μου. Βγαίνω με την βαλίτσα της μαμάς μου, με αυτή που πήγε στο μαιευτήριο. Εκει μέσα εγώ έχω αντικείμενα που με βοηθάνε να ξετυλίξω την ιστορία μου.

Δεν είναι νωρίς για να κάνεις μια τέτοια αναδρομή;

Ως τρολιά ξεκίνησε αυτό. Είπα θα κάνω και εγώ ένα αφιέρωμα σε μένα. Αλλά δεν έχει καθόλου έπαρση. Έχω παράξει έργο, έχω ζήσει στατιστικά τη μισή μου ζωή και θέλω κάποια πράγματα να τα θυμηθώ και να τα χαιρετίσω για να έρθουν καινούργια. Το νιώθω σαν ένα μεγάλο πάρτι που κάνω και θα ήθελα να μαζέψω όλους τους ανθρώπους που έχω γνωρίσει και δεν χωράνε στο σπίτι μου.

Πώς πήρες την αποφασίσει να σταματήσεις για λίγο το θέατρο;

Δεν μπορεί το θέατρο να σε συντηρήσει και να σου εξασφαλίσει μια αξιοπρεπή ζωή. Όλοι δουλεύουμε σε χίλια πράγματα όλη μέρα. Μεγάλο ξόδεμα. Το θέατρο το λατρεύω, είναι το σπίτι μου και πάντα θα επιστρέφω εκεί. Με κούρασε όμως η ρουτίνα του. Θέλω πια να μην το έχω ανάγκη βιοποριστικά.

Έχεις σκεφτεί πώς θα γίνει αυτό;

Το έχω κάπως αφήσει. Να το φέρει η ζωή. Δεν έχω την απάντηση, ξέρω όμως τι θέλω. Θέλω να ζήσω πράγματα που έχω στερηθεί. Δεν γίνεται από τη μια μέρα στην άλλη η αλλαγή. Εγώ γυνάω το τιμόνι τρία χρόνια τώρα αλλά πια είμαι πολύ κοντά. Αρχίζω και βλέπω καινούργια τοπία. Θέλω να επιστρέφω στο θέατρο για μια συνεργασία, για ένα ρόλο αλλά να μην με νοιάζει να πληρώσω από εκεί τα έξοδά μου.

Στα 20 ονειρευόσουν να γίνεις σαν τον Δημήτρη Χορν ή τον Γιώργο Μαρίνο;

Ονειρεύομαι και τα δύο. Θέλω να μπορώ να φτάσω σε μια καλλιτεχνική ωριμότητα κι αρτιότητα που να μπορώ όταν η ψυχή μου θέλει να εκφραστεί μέσα από έναν ρόλο και μέσα από ένα συγγραφέα στο θεάτρο να το κάνω και να το κάνω όσο καλύτερα μπορώ. Και όταν κουράζομαι και θέλω να διασκεδάσω γιατί το άλλο κομμάτι της ψυχής μου είναι αυτό του οικοδεσπότη να  μπορώ επίσης να το κάνω καλά. Στη φάση που βρίσκομαι τώρα μου δίνει χαρά αυτό. Δεν το είχα συνειδητοποιήσει αλλά νομίζω ότι πάντα εργαζόμουν για αυτό που κάνω τώρα.

Τα τελευταία 15 χρόνια με τους «Ήρωες», με τα προγράμματα με την Ελεονώρα, με τον Μουζουράκη τα χρόνια της «Ταράτσας» σαν να ήταν σπουδή για να μπορέσω να σταθώ στα πόδια μου, για να βγω και να πω την δική μου ιστορία. Η ψυχή μου έχει κάποια γκάζια που δεν μπορούν να κουμπώσουν σε κανένα ρεπερτόριο στο θέατρο, ούτε στο μιούζικαλ ούτε ακριβώς στην επιθεώρηση. Στην «Ταράτσα» ήμουν απόλυτα ο εαυτός μου και είπα αυτός είναι ο δρόμος που μου δίνει χαρά και πάμε προς αυτό.

Άλλαξε το metoo τις συνθήκες που δουλεύουν οι ηθοποιοί;

Όλα αλλάζουν απλώς αλλάζουν με δυσκολία. Δεν είναι ίδια η εποχή με αυτή που ήταν πριν 10 χρόνια. Οι άνθρωποι έχουν πάρει θάρρος, έχουν βοηθήσει οι εξομολογήσεις των ανθρώπων που βρήκαν τη δύναμη να μιλήσουν. Συνήθως σε τέτοιες καταπιεσμένες χρόνων καταστάσεις είναι πολύ εύκολο να περάσεις στην άλλη άκρη της υστερίας. Tο κατανοώ. Όπως με το political correct που δεν ξέρεις ξαφνικά πώς πρέπει να μιλήσεις και τι να πεις, μην θιχτεί κάποιος. Πιστεύω ότι είναι ένα προαπαιτούμενο μέχρι να έρθει η ισορροπία. Θετικό μόνο το βρίσκω όλο αυτό και δεν πιστεύω καθόλου ότι το ξεχάσαμε. Έχει ανοίξει έναν πολύ ωραίο δρόμο.

Σε επηρέασε αυτή η κατάσταση στον τρόπο που γράφεις κείμενα;

Το καλοκαίρι με την Δήμητρα Παπαδοπούλου και τον Θοδωρή Αθερίδη χτενίσαμε τα κείμενα 100 φορές μήπως μας έχει ξεφύγει κάτι και παρεξηγηθεί κάποιος χωρίς πρόθεση. Αλλά από την άλλη είπαμε ότι δεν θα γίνουμε ξαφνικά και αποστειρωμένοι άνθρωποι. Για μένα δεν έχει σημασία αυτό που θα πεις αλλά η πρόθεση. Όταν η πρόθεση δεν είναι υποτιμητική εντάξει δεν θα χάσουμε και το χιούμορ μας. Αλλά θέλει πια προσοχή γιατί είναι ευαίσθητα αυτά τα θέματα.

Έχεις αποφασίσει να μην παίρνεις θέση σε πολλά από τα θέματα της επικαιρότητας. Γιατί;

Δεν μιλάω πια πολύ ανοιχτά γιατί ο κόσμος είναι στα κάγκελα. Και ειδικά στα social media. Προτιμώ να μιλάω μόνο με τους γνωστούς μου και με ανθρώπους με τους οποίους μπορώ να συνεννοηθώ. Βλέπω με πόση ευκολία από τη μια στιγμή στην άλλη μπορείς να παρεξηγηθείς και να φας πολύ τοξίνη. Και δεν το αντέχω.

Πήρες θέση όμως σε σημαντικά κοινωνικά ζητήματα, όπως με τη ΛΟΑΤ κοινότητα.

Είμαι metoo, είμαι ΛΟΑΤ, είμαι με όλους τους ανθρώπους που διεκδικούν τα αυτονόητα. Είναι αδιανόητο ότι μιλάμε ακόμα για ρατσισμό, διαφορετικότητα, σεξουαλικότητα. Βαριέμαι αφόρητα. Αλήθεια τώρα; Κάθεται η ανθρωπότητα και ασχολείται ακόμα με αυτά; Σκοτώνουν τις γυναίκες για την μαντίλα; Σκοτώνουν τον κόσμο επειδή είναι ομοφυλόφιλος; Επειδή είναι μαύρος; Δεν το καταλαβαίνει η ύπαρξη μου. Επειδή με το σύνολο των ανθρώπων δεν μπορώ να συνεννοηθώ δεν μπορώ και τις πολλές κουβέντες.

Άμα με δεις μέσα στα χρόνια και θέση παίρνω και μιλάω αλλά όταν υπάρχει κάποιος λόγος. Έτσι να λέω την γνώμη μου γενικά; Δεν με θεωρώ ιεραπόστολο, ούτε είμαι Πρόεδρος της Δημοκρατίας να λέω για όλα την άποψη μου. Αυτά που έχω να πω θα τα πω εδώ πάνω σε 2,5 ώρες.