«Ένας άντρας με δάγκωσε μέχρι που μάτωσα» – Η Ναόμι από τη Νιγηρία αναζητά μέλλον στην Ελλάδα

Πασπαλίζει με λάδι τον ενός έτους γιο της, Λόρδο, ο οποίος δεν στέκεται ποτέ ακίνητος. Τον γαργαλάει και χαμογελώντας λέει: «Στη Νιγηρία, δεν υπήρχαν χρήματα για να πάμε σχολείο. Όταν ήμουν έξι ετών, η μητέρα μου με πούλησε σε μια γυναίκα που με πήγε στη Γκάνα. Ακόμα και εκεί δεν μπορούσα να πάω σχολείο, έπρεπε να φροντίζω τα παιδιά της και να δουλεύω στο σπίτι μέχρι το βράδυ. Αυτή η γυναίκα με χτυπούσε- τη φοβόμουν πολύ».

Η Ναόμι είναι 33 ετών και είναι Νιγηριανή. Η μη κυβερνητική οργάνωση Intersos τη συνάντησε στην Αθήνα, κατά τη διάρκεια της διανομής τροφίμων που κάνουν στο πλαίσιο του προγράμματος «Τρόφιμα για όλους» μαζί με το Φόρουμ Μεταναστών.

«Το έσκασα»

Μετά από χρόνια βίας και ταλαιπωρίας, έφτασε στην Ελλάδα, όπου αγωνίζεται για μια καλύτερη ζωή για τον εαυτό της και τον γιο της. Ευάλωτη και μόνη, διηγήθηκε πώς κατάφερε να ξεφύγει από τη γυναίκα που την εκμεταλλευόταν όταν ήταν περίπου 30 ετών. «Το έσκασα μόνη μου, χωρίς μια δεκάρα στην τσέπη μου: Πήγα σε διάφορες χώρες, αλλά παντού υπήρχαν προβλήματα με τους άνδρες».

Στο Ιράκ, ένα ζευγάρι την κλείδωσε σε ένα δωμάτιο και την ανάγκασε να εκπορνευτεί. «Χρειαζόμουν το σεξ για να επιβιώσω». Στο σώμα της, η Ναόμι έχει σημάδια κακοποίησης και μια άσχημη ουλή στο στήθος της: «Ένας άντρας με δάγκωσε μέχρι που μάτωσα». Στη συνέχεια έμεινε έγκυος εξαιτίας ενός άνδρα που δεν χρησιμοποιούσε προφυλακτικό. Αλλά ευτυχώς, ένας φίλος τη βοήθησε να ξεφύγει. Η Ναόμι ήλπιζε να φτάσει στην Ελλάδα και να χτίσει μια καλύτερη ζωή, αλλά αυτό δεν συνέβη.

• Διαβάστε επίσης: Σιωπηλή βία κατά γυναικών: Μια κακοποίηση δεν είναι ορατή

Στη Μόρια γέννησε τον Λόρδο

Έζησε στον προσφυγικό καταυλισμό της Μόριας στη Λέσβο, όπου και γέννησε τον Λόρδο. Όταν ο καταυλισμός έκλεισε, μετακόμισαν στον καταυλισμό του Ελαιώνα στην Αθήνα: «Είχε τρομερή ζέστη στις μεταλλικές καμπίνες και οι κατσαρίδες ήταν παντού». Μετά από τρεις μήνες στον καταυλισμό του Ελαιώνα, η Ναόμι έλαβε άδεια παραμονής. Ωστόσο, αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να εγκαταλείψει τον καταυλισμό και να φροντίσει τον εαυτό της.

«Στα τέλη Ιουνίου, η αστυνομία εμφανίστηκε ξαφνικά στην πόρτα και πέταξε έξω εμένα και το μωρό μου. Ήμουν απελπισμένη, δεν ήξερα κανέναν εδώ, δεν είχα χρήματα, τι έπρεπε να κάνω;». Κοιμόταν σε πάρκα και έψαχνε για φαγητό σε κάδους απορριμμάτων μέχρι που μια γυναίκα από την Γκάνα που την είδε να κλαίει της πρόσφερε ένα δωμάτιο για να νοικιάσει. «Δούλεψα σκληρά γιατί έπρεπε να βγάζω το ενοίκιο των 150 ευρώ το μήνα».

Ψάχνει και τα σπουπίδια

Ένα κίτρινο σακάκι κρέμεται στο περβάζι του παραθύρου για να στεγνώσει. Τώρα η Ναόμι εργάζεται σε εταιρεία καθαρισμού λεωφορείων: έξι ημέρες την εβδομάδα, από τις 9 μ.μ. έως τις 4 π.μ., για 600 ευρώ το μήνα.

«Ο Λόρδος μένει στο σπίτι της μπέιμπι σίτερ που κοστίζει 150 ευρώ το μήνα» λέει. «Όταν γυρίζω σπίτι, κοιμάμαι για λίγες ώρες και μετά παίρνω τον γιο μου. Δεν μου αρέσει να τον αφήνω με κάποιον άλλον». Μερικές φορές, αν το φαγητό δεν είναι αρκετό, η Ναόμι αρπάζει κάτι να φάει από τη συγκάτοικό της ή ψάχνει στα σκουπίδια για να βρει κάτι φαγώσιμο.

«Αν ο Λόρδος θέλει γάλα, κατεβάζει την μπλούζα μου και πιάνει το στήθος μου. Αλλά δυστυχώς, λαμβάνοντας υπόψη την κακή διατροφή, δεν μου έχει μείνει καθόλου γάλα». Ξαφνικά, δέχτηκε ένα τηλεφώνημα από έναν πρόσφυγα στον καταυλισμό που γνωρίζει. Τότε αρχίζει να φωνάζει: «Αφήστε με ήσυχη, μην μου τηλεφωνήσετε άλλο! Νομίζει ότι μπορεί ακόμα να με εκμεταλλευτεί» εξηγεί, «αλλά θέλω πραγματικά μια καλύτερη ζωή για μένα και για τον γιο μου. Μερικές φορές προσποιούμαι ότι κοιμάμαι και έρχεται και μου δίνει φιλιά. Αγωνίζομαι για ένα καλύτερο μέλλον γι’ αυτόν».

*Με στοιχεία από intersos.org