Βράδυ Σαββάτου στο Πανεπιστήμιο Πειραιά. Κινητικότητα επικρατεί έξω από την πύλη του όμορφου αυτού χώρου σε ένα ήσυχο μέρος της πόλης. Κάποια αυτοκίνητα και μηχανάκια με νεαρούς ξεφορτώνουν ηχεία, κιθάρες, μπουζούκια κι άλλα μουσικά όργανα.
Πλησιάζουμε την κεντρική πύλη, η οποία είναι εντελώς ανοικτή, και βλέπουμε μια αφίσα η οποία γράφει: «Ρεμπέτικο λάιβ ενίσχυσης για τα ιατρικά έξοδα… συντρόφου. Ωρα 21.00 κεντρική είσοδος».
Σε απόσταση 20 μέτρων υπάρχει μια ακόμη είσοδος με έναν… φύλακα που άγνωστο είναι τι δουλειά κάνει εκεί αφού όποιος θέλει μπαίνει μέσα στον πανεπιστημιακό χώρο. Απλά… υπάρχει, κάθεται και παρακολουθεί.
Ρωτάμε φοιτητές και μας λένε ότι τα γλέντια στο Πανεπιστήμιο είναι καθημερινό φαινόμενο. Ρεμπέτικες βραδιές, ηλεκτρονική μουσική, ραπ και κάθε είδους διασκέδαση, όχι μόνο στο ΠΑΠΕΙ, αλλά σε κάθε πανεπιστημιακό χώρο.
Οι φοιτητές μας λένε ότι πριν από μερικές εβδομάδες στην Πολυτεχνειούπολη διοργανώθηκε βραδιά μουσικής η οποία συγκέντρωσε 3.000 άτομα, όχι μόνο πανεπιστημιακούς εννοείται. Ο καθένας μπορούσε να πάει και να διασκεδάσει, λες και η Πολυτεχνειούπολη είναι κλαμπ στην παραλιακή.
Χωρίς κανέναν έλεγχο, χωρίς καμιά ενόχληση, όλα ελεύθερα κι ωραία.
Οι φοιτητές μας λένε και το εξής απίστευτο: «Γίνονται πολλά πάρτι μέσα στο Πανεπιστήμιο για γενέθλια ή για γιορτές. Εχει π.χ. ένας φοιτητής (κι όχι μόνο) γενέθλια; Καλεί τους φίλους του μέσα σε μια αίθουσα του Πανεπιστημίου και κάνουν ένα ωραίο ολονύκτιο πάρτι.
Ομορφα, λοιπόν. Τα ελληνικά Πανεπιστήμια κέντρα διασκέδασης, με την ανοχή των διοικήσεών τους, χωρίς κανέναν έλεγχο, χωρίς την παραμικρή σκέψη ότι δεν μπορεί οι χώροι αυτοί να λειτουργούν τα βράδια ως μπουζούκια ή κλαμπ.
Να ξεκαθαρίσω κάτι. Είμαι κατά της Πανεπιστημιακής Αστυνομίας (αλήθεια, αυτό το μεγαλεπίβολο έργο της κυβέρνησης που βρίσκεται;).
Αυτή η παγκόσμια πρωτοτυπία είναι μια ανοησία εκ των πραγμάτων διότι δεν μπορεί καμιά αστυνομία να επιβάλει την τάξη, ειδικά όταν και η ίδια είναι «σεσημασμένη». Πουθενά και σε κανένα ξένο πανεπιστήμιο δεν έχουμε αστυνομίες και περιπολίες.
Εχουμε όμως ασφάλεια και τάξη. Εχουμε πόρτες που ανοίγουν και κλείνουν με ηλεκτρονικές κάρτες. Εχουμε την είσοδο μόνο φοιτητών κι όχι εξωπανεπιστημιακών. Δεν έχουμε πάρτι γιατί γιορτάζει κάποιος τα γενέθλιά του και καλεί τους φίλους να περάσουν καλά μαζί.
Οποιος έχει πάει έστω και μια φορά σε ξένο πανεπιστήμιο αντιλαμβάνεται τη διαφορά με ένα οποιοδήποτε ελληνικό.
Κι όσο οι χώροι αυτοί είναι «μπάτε σκύλοι αλέστε», τότε φαεινές ιδέες τύπου «Πανεπιστημιακή Αστυνομία» της κ. Κεραμέως και του κ. Θεοδωρικάκου, θα εμφανίζονται ως λύσεις.
Δεν θέλουμε λοιπόν αυτές τις εξωπραγματικές και άκρως επικίνδυνες για τα Πανεπιστήμια λύσεις; Ας σεβαστούμε το χώρο, και πρώτοι οι φοιτητές. Δεν μπορεί κάθε Παρασκευή ή Σάββατο να μετατρέπονται σε αίθουσες δεξιώσεων, μπουζούκια, κλαμπ και ταβέρνες οι αίθουσες και τα αμφιθέατρα των Πανεπιστημίων.
Κι εν πάση περιπτώσει δεν είναι αυτός ο ρόλος τους, κι αυτόν το ρόλο πρέπει να τον προστατέψουν οι διοικήσεις τους.
Και δε μιλάμε εδώ για κάποιο διεκδικητικό πλαίσιο, για κάποιους αγώνες των παιδιών για να φτιάξουν καλύτερα πανεπιστήμια. Για διασκέδαση μιλάμε.
Εκτός κι αν η… στήριξη κάποιου άγνωστου συντρόφου ή τα γενέθλια κάποιου φοιτητή είναι εντός του αγωνιστικού πλαισίου της φοιτητικής νεολαίας.
Ο Λάκης Λαζόπουλος ήταν ο σημερινός καλεσμένος στο «Χαμογέλα και Πάλι!» στο ΜΕGA. Ο αγαπημένος καλλιτέχνης πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Ένας ήρωας με παντούφλες» στο θέατρο Βέμπο.
Ζούμε σε μια εποχή με γρήγορους και έντονους ρυθμούς, που πολλά πράγματα μπορούν να φέρουν την καθημερινότητά μας άνω κάτω. Για αυτό ο αυτοέλεγχος είναι σημαντικός.
