Ένα φιλάκι είναι λίγο, πολύ λίγο

Πρόσφατα ένας κύκλος έκλεισε γαλήνια, μιας και έχασκε ανοιχτός από το 2003, όταν η ελληνική κοινωνία, εμβρόντητη και αλαλάζουσα, ανατρίχιασε σύγκορμη στη θέα του ομοφυλοφιλικού φιλιού που αντάλλαξαν ο Κώστας Κάππας με τον Περικλή Ασημακόπουλο για τις ανάγκες του ρόλου τους στη σειρά «Κλείσε τα μάτια» φέρνοντας, τότε, τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη και το Mega αντιμέτωπους με την οργή του όχλου και ένα βαρβάτο πρόστιμο 100.000 ευρώ από το ΕΣΡ.

Σήμερα, βρισκόμαστε μπροστά σε μια επέτειο εορτασμού, γλυκόπικρη σαν φρούτο από μάρτζιπαν, ανακουφιστική σαν κρατημένη ανάσα και επιτακτική σαν αντανακλαστικά σε σειρήνα συναγερμού.

Ο Γιώργος Μπένος και ο Ορέστης Χαλκιάς, ο Σπύρος και ο Αντώνης της δημοφιλούς τηλεοπτικής σειράς Maestro φιλήθηκαν στο προηγούμενο επεισόδιο και η καρδιά του twitter πήγε στη θέση της.

«Δεν θέλω να μου σοκαριστούν οι Ελληναράδες συντηρητικοί, υπάρχει και αυτό, δεν είναι εξωγήινοι άνθρωποι είναι ερωτευμένοι μάλιστα». «Αφήνω αυτό εδώ και σε όποιον δεν γουστάρει την εικόνα αυτή unfollow ή block.

Μακριά ο κομπλεξισμός και η τοξικότητα». «Από το πρώτο γκέι φιλί στην ελληνική τηλεόραση και το πρόστιμο του ΕΣΡ των 100.000€ στο φιλί του Αντώνη με τον Σπύρο, ο Χριστόφορος θέλει να δείξει ότι η αγάπη είναι απλώς αγάπη» ήταν κάποια από τα υπερασπιστικά τουίτς ενώ το χάσταγκ #maestro χτύπησε κόκκινο.

• Διαβάστε επίσης: Τα τηλεοπτικά gay φιλιά που «αναστάτωσαν» – Από το «Κλείσε τα μάτια» στο «Maestro» του Παπακαλιάτη

Ευτυχώς. Οι χρήστες των σόσιαλ δεν έχουν καμία σχέση με τα βραδύκαυστα αντανακλαστικά της Y2K μετάβασης στην μετα-μιλένιουμ εποχή, προ εικοσαετίας, όπου όλα άλλαζαν ταχύτατα παραμένοντας στην ουσία ίδια.

Σίγουρα το αδιάκοπο «πέσιμο από τα σύννεφα» των τελευταίων ετών μάς έκανε καλό. Μας έδειξε τον ορίζοντα –είναι ανοιχτός και γεμάτος αληθινά συναισθήματα.

«Το φιλί είναι ο χρόνος μιας στενής σχέσης, που ζευγαρώνει με τρόπο εκπληκτικό τον τόπο του λόγου με αυτόν του σώματος. Δεν υπάρχει έρωτας χωρίς φιλί, όπως δεν υπάρχει και έρωτας χωρίς να λέγεται το “σ’ αγαπώ”. Στο φιλί τα σώματα παραμένουν διαιρεμένα, ξεχωριστά, πάντα δύο, αν και η στενή επαφή του φιλιού επιτρέπει να βυθίζεται ο ένας στον άλλον».

Το απόσπασμα από το βιβλίο «Κράτα το Φιλί» του Μάσσιμο Ρεκαλκάτι, ενός από τους πιο διάσημους ψυχαναλυτές στην Ιταλία, λακανικός αλλά και ποικιλόμορφος, βηματίζει πάνω σε ένα συμπερασματικό μωσαϊκό από κινηματογράφο, ποίηση, λογοτεχνία και ασφαλώς ψυχανάλυση.

Όλα παίζουν ρόλο -η τέχνη, άλλωστε, είναι προέκταση δική μας και μας μοιάζει. Και όλα οδηγούν στο εξής συμπέρασμα: Το φιλί δεν έχει φύλο.

Στις μέρες μας, που όλοι κουνάνε το δάχτυλο ορίζοντας τα εξατομικευμένα «πρέπει» τους ως θέσφατα, ως την απόλυτη αλήθεια, ενώ γύρω καταρρέουν σαν ντόμινο και ενίοτε με κρότο οι παραδοσιακές σταθερές και το όποιο «νορμάλ» δεν είναι μονοδιάστατο, μια νέα, γενναία πραγματικότητα ξεπροβάλλει, με κόπο και προσπάθεια απεγκλωβισμού από τα βαρίδια του παρελθόντος.

Κι ενώ το διαδίκτυο και τα new media έχουν αγκαλιάσει τη woke κουλτούρα, τα παραδοσιακά μέσα έχουν κάμποσο δρόμο να κάνουν ακόμα μέχρι να βρουν το σωστό λόγο της «επαγρύπνησης». Κάπως χάνονται στη μετάφραση, ακόμα.

Αν το σκεφτεί κανείς έχουν περάσει περισσότερα από 90 χρόνια από τότε που η σινεφίλ ανθρωπότητα είδε το πρώτο φιλί του ίδιου φύλου στην οθόνη. Ενδιαμέσως, έχουν υπάρξει δεκάδες γκέι φιλιά σε τηλεοπτικές σειρές και ταινίες, αλλά όχι αρκετά. Σε σύγκριση με τα ετεροφυλόφιλα φιλιά στα μέσα ενημέρωσης, από τα οποία μετράμε εκατοντάδες χιλιάδες, οι σχέσεις μεταξύ ομοφυλοφίλων στην οθόνη έχουν ιστορικά υποεκπροσωπηθεί.

Το πρώτο φιλί, λοιπόν, του ίδιου φύλου ήταν στη βωβή ταινία του 1927, Wings, μια βραβευμένη με Όσκαρ ρομαντική πολεμική ταινία, η οποία έδειχνε δύο άντρες στρατιώτες να φιλιούνται στα χαρακώματα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Αν και το φιλί δεν ήταν ρομαντικό -η στιγμή μεταξύ του νεαρού, όμορφου στρατιώτη John Powell και του ετοιμοθάνατου φίλου του David Armstrong- ήταν ωστόσο μια σημαντική στιγμή στην LGBTQ+ κοινότητα.

«Σε μια κοινωνία που κυβερνά ο τρόμος, οι δηλώσεις δεν σε δεσμεύουν σε τίποτα γιατί τις αποσπούν με τη βία κι ένας έντιμος άνθρωπος έχει το χρέος να μην τους δίνει σημασία , να μην τις ακούει» γράφει ο Μίλαν Κούντερα στην Αβάσταχτη Ελαφρότητα του Είναι και κάπως ταιριάζει στο θέμα, ε;

Εν τω μεταξύ στο Κατάρ περί άλλων τυρβάζουν. Τα γκολ πέφτουν βροχή και τα φιλιά απαγορεύονται.