Κάποιοι άνθρωποι καπνίζουν τη γόπα. Και μάλιστα από κάτω, πεταμένη. Περιμένουν να πέσει κάτι από το τραπέζι μας για να ζήσουν. Αυτά που περισσεύουν από εμάς για άλλους είναι τα όνειρά τους. Κι εκεί αρχίζουν οι στατιστικές. Αν είναι πολλοί ή λίγοι, αν επηρεάζουν τη μεγάλη εικόνα. Δεν ξέρω πού βάζει ο καθένας το όριο πέραν του οποίου η κατάσταση παύει να είναι «διαχειρίσιμη» και θέλει διορθώσεις.

Δεν μεγαλώνουν όλα τα παιδιά σε προβληματικές οικογένειες, δεν βιάζονται από τους δικούς τους και από ξένους, δεν ξεχνιούνται σε δομές, δεν κακοποιούνται ψυχικά από την εγκατάλειψη και τον ιδρυματισμό. Είναι μια μικρή μειονότητα. Αν το δούμε έτσι, είμαστε τελειωμένοι. Εστω και ένα παιδί είναι όλος ο κόσμος. Ξέρω πως υπάρχουν πολλοί που το θεωρούν αυτό μια ψευτοποιητική φράση, που δεν εφάπτεται με τον ρεαλισμό σε έναν δύσκολο κόσμο. Δικαίωμά τους αλλά συνεχίζω, δεν είμαστε τώρα για ευγένειες. Οταν αρχίζουν οι κουβέντες για την αντοχή μιας κοινωνίας στο ποσοστό της φρίκης, η φρίκη παύει να είναι ποσοστό.

Θα γράψουμε θυμωμένα κείμενα, θα πλειοδοτήσουμε στην ευαισθησία, θα πέσουμε από τα σύννεφα, αλλά δεν βαριέσαι, στο τέλος κουτσά-στραβά εμείς θα τη βγάλουμε. Κάποια παιδιά όχι.

Αισθάνομαι απίστευτα λίγος όταν πρέπει να γράψω τέτοια κείμενα. Νιώθω την ανάγκη να γίνω ένας τεχνοκράτης που δεν θα μιλήσει με το συναίσθημα αλλά με συγκεκριμένες λύσεις. Και εκείνοι που είναι καθ’ ύλην αρμόδιοι πρέπει να τις βρουν χθες.

Ο βασικός πυρήνας της ιδεολογίας του νεοφιλελευθερισμού που είναι το «δεν χωράμε όλοι» θα πρέπει τουλάχιστον για τα παιδιά να σπάσει με όλο το πύον του στα μούτρα τους. Τα παιδιά μας είναι δουλειά μας, κανενός φιλάνθρωπου ή ιδιώτη. Τι διάολο σημαίνει οργανωμένη κοινωνία αν όχι αυτό; Πιο διάφανα από γυάλινο κάστρο πρέπει να είναι τα δωμάτια που κοιμούνται αυτά τα κορμάκια. Με επιστήμονες, δημόσιους λειτουργούς εξειδικευμένους.

Χωρίς να ακυρώνω συλλήβδην την ειλικρινή και άδολη ανάγκη προσφοράς που μπορεί να έχει κάποιος, αυτό δεν γίνεται να είναι ο κανόνας αλλά μια πρόκληση για την επίσημη πολιτεία. Για παράδειγμα, τα τελευταία  χρόνια έτυχε δυστυχώς μέσω γνωστών και φίλων να καταλάβω πόσο ευλογία είναι να έχουμε ένα νοσοκομείο σαν το «Ελπίδα». Μπροστά στο έργο που επιτελεί δεν σου μένει και πολύς χώρος για ιδεολογικές διαφωνίες. Βγαίνουν οι γονείς με τα παιδάκια τους υγιή έπειτα από τεράστιες δοκιμασίες και τους φιλάνε τα χέρια, έτσι πρέπει. Ομως ακόμα και το «Ελπίδα» θα έπρεπε το κράτος να το δει σαν πρόκληση, σαν υπενθύμιση βασικών του υποχρεώσεων και όχι σαν αντικαταστάτη του.

Δεν γίνεται να μιλάμε άλλο για τα παιδιά, έχουμε μιλήσει πολύ, χρειάζονται πράξεις, συγκεκριμένες και άμεσες. Αδιανόητο να τα αφήνουμε στη μοίρα τους, στις προθέσεις, στην «καλοσύνη των ξένων». Την τύχη που είχαμε οι περισσότεροι να μη μεγαλώσουμε σε ένα τέτοιο περιβάλλον πρέπει να την επιστρέψουμε, να τη μοιράσουμε, δεν είναι δική μας, είναι όλων.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΒΗΜΑ

Headlines