Υποτίθεται ότι με την πανδημία συνειδητοποιήσαμε τη σημασία που έχουν τα δημόσια καθολικής κάλυψης και καθολικής πρόσβασης συστήματα υγείας. Αυτά στα οποία έχουν πρόσβαση όλες και όλοι και που δεν χρειάζεται να βάζεις το χέρι στην τσέπη. Αυτά που προσφέρουν ένα πραγματικό αίσθημα ασφάλειας σε μια υγειονομική κρίση.

Αυτό φάνηκε ακόμη και στις στατιστικές της πανδημίας. Χώρες με ισχυρά δημόσια συστήματα υγείας τα πήγαν καλύτερα από αυτές που στηρίζονται κυρίως στον ιδιωτικό τομέα υγείας.

Ωστόσο, στη χώρα μας εξακολουθούμε να θεωρούμε ότι η λύση για το σύστημα υγείας είναι η παραπέρα εισαγωγή ιδιωτικοοικονομικών στοιχείων.

Ούτως ή άλλως είχαμε το πρόβλημα συχνά οι ασθενείς να ωθούνται προς τον ιδιωτικό τομέα γιατί δεν μπορούσαν εύκολα να αποκτήσουν πρόσβαση στο δημόσιο σύστημα υγείας. Ενίοτε εκεί τους ωθεί το ίδιο το σύστημα υγείας όταν για παράδειγμα στέλνει για διαγνωστικές εξετάσεις σε ιδιωτικά κέντρα.

Την ίδια ώρα οι ελλείψεις στο δημόσιο σύστημα υγείας είναι μεγάλες ιδίως σε προσωπικό. Κρίσιμες ειδικότητες λείπουν που διαμορφώνουν πραγματικά κενά στη υγειονομική κάλυψη της χώρας. Οι άνισες στατιστικές που έχουμε γεωγραφικά σε αυτό κατατείνουν.

Το υπουργείο Υγείας, εάν κρίνουμε από το νομοσχέδιο που συζητιέται στη Βουλή εκτιμά ότι η λύση για όλα αυτά είναι η παραπέρα  έμμεση ιδιωτικοποίηση του συστήματος υγείας.

Η εισαγωγή του θεσμού των γιατρών μερικής απασχόλησης και η επέκταση της δυνατότητας των γιατρών του δημόσιου συστήματος υγείας να ασκούν και ιδιωτικό επάγγελμα αντιμετωπίζεται από το υπουργείο ως το κίνητρο για να καλυφθούν τα κενά που υπάρχουν στο δημόσιο σύστημα υγείας.

Μόνο που στην πράξη φοβάμαι ότι θα αποδειχτεί το ακριβώς αντίθετο: μια ακόμη μεγαλύτερη ώθηση των πολιτών να στρέφονται προς τον ιδιωτικό τομέα και να πληρώνουν από την τσέπη τους, με τους γιατρούς που θα εργάζονται και στους δύο τομείς να λειτουργούν ως ο κρίσιμος «συνδετικός κρίκος» και «ιμάντας μεταβίβασης». Ακόμη περισσότερο, υπάρχει ο κίνδυνος η εξέλιξη αυτή να έχει ως αποτέλεσμα και την δημιουργία «τεχνητής» επιπλέον ζήτησης ιδιωτικών υπηρεσιών υγείας.

Δεν αμφισβητώ το πρόβλημα που υπάρχει με την προσέλκυση γιατρών στο ΕΣΥ. Όμως, αυτό αντιμετωπίζεται με την προσφορά καλύτερων συνθηκών εργασίας και μισθολογικών απολαβών και όχι με την παραπέρα υπονόμευση του δημόσιου χαρακτήρα του συστήματος υγείας.

Σίγουρα αυτό θα σημαίνει μια μεγαλύτερη μισθολογική δαπάνη, για να καλυφθούν οι μισθολογικές αυξήσεις και οι επιπλέον προσλήψεις. Όμως, είναι μια πραγματική επένδυση στην υγεία άρα και στο μέλλον αυτής της χώρας. Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι οι χώρες που επιμένουν να μην έχουν πλήρες και καθολικό σύστημα υγείας, όπως οι ΗΠΑ, στο τέλος καταλήγουν να έχουν πολύ μεγαλύτερη συνολική δαπάνη υγείας.

Headlines