Είδαμε το «Ψηλά απ’ τη Γέφυρα», το συγκλονιστικό έργο του Άρθουρ Μίλερ

Βράδυ Κυριακής και στα Εξάρχεια, έξω από το θέατρο Βεάκη, έχει συγκεντρωθεί αρκετός κόσμος. Όχι, δεν γίνονται επεισόδια, δεν έχουμε διαδήλωση, έχουμε μια καλή παράσταση που ο κόσμος θέλει να δει. Ένα έργο του σπουδαίου Αρθουρ Μίλερ, το οποίο έχει ανέβει και στο παρελθόν στην Ελλάδα, και συγκεκριμένα στο Εθνικό Θέατρο.

«Ψηλά απ’ τη Γέφυρα», του Μπρούκλιν φυσικά της δεκαετίας του ’50, όταν χιλιάδες μετανάστες φτιάχνουν τις δικές τους… φαβέλες, ζουν για να δουλεύουν σκληρά, δουλεύουν για να ζήσουν.

Με φόβο, με αγωνία για το μέλλον, με ελπίδα ότι το «American Dream» θα χτυπήσει και σε αυτούς την πόρτα. Εκεί στα ανήλιαγα στενάκια του λιμανιού.

Ο Γιώργος Νανούρης σκηνοθετεί αυτό το αριστούργημα του Μίλερ και το… σέβεται απόλυτα. Αλλά κυρίως το σέβεται ο πρωταγωνιστής, αυτός ο σπουδαίος ηθοποιός της νεότερης γενιάς, ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης.

Ο «Εντι Καρμπόνε», που ερωτεύεται τη νεαρή ανιψιά, κόρη της αδερφής της γυναίκας του. Ο ανομολόγητος έρωτας, ένας πάθος που οδηγεί στην καταστροφή. Φαίνεται από την αρχή ότι ο ήρωας του έργου δεν θα έχει καλό τέλος.

Ενας τραγικός ήρωας, που μοιάζει πολύ με τους ήρωες αρχαίων τραγωδιών οι οποίοι κινούνται στο αρχαίο σχήμα «ύβρις, άτις, νέμεις και τίσις.»

Και που έρχεται να προστεθεί ο Αλφιέρι, ο δικηγόρος και ταυτόχρονα αφηγητής – επικεφαλής του χορού της παράστασης, που μας οδηγεί στα σκοτεινά μονοπάτια της ψυχής του ήρωα.

Ενας αγνός, καλός άνθρωπος που έχει καλές προθέσεις αλλά που κάνει ένα λάθος τραγικό. Κι αυτό δεν είναι άλλο από την αδυναμία του να χαλιναγωγήσει το πάθος του για τη νεαρή κοπέλα.

Ο Δαδακαρίδης κάνει πραγματικά κατάθεση ψυχής, με ένα ρεσιτάλ υποκριτικής που φαίνεται στο τέλος της παράστασης όταν χαιρετά τον κόσμο και σχεδόν κλαίει, δείχνει τόσο συγκλονισμένος σα να μην είναι ο Πυγμαλίων, αλλά ο Εντι.

Εσωτερικές συγκρούσεις, έρωτες, ζήλιες, αυτοκαταστροφή, θάνατος. Η διαδρομή στην κόλαση γίνεται στο σκοτεινό σκηνικό του Μπρούκλιν, εκεί όπου η μάχη για τη ζωή, για την επιβίωση, δεν αφήνει καν περιθώρια για να περάσει ένα μικρό φως ελπίδας από την χαραμάδα.

Ο άνδρας που συνταράσσεται από τα πάθη του για το γυναικείο φύλλο και που καταστρέφει τη ζωή του, μέχρι… ο ίδιος να την αφαιρέσει στο αποκορύφωμα της παράστασης.

Και η σκηνή έρχεται να μας θυμίσει πόσο η αρχαία ελληνική τραγωδία «ίπταται» πάνω από τόσο μεγάλες παραστάσεις, από τόσο συγκλονιστικά έργα, όπως του Αρθουρ Μίλερ.

Σε πρωταγωνιστικό ρόλο και η Ιωάννα Παππά, υποδύεται τη γυναίκα του Εντι, την Μπέατρις, η οποία καταλαβαίνει το «σαράκι» του άνδρα της, προσπαθεί να τον βγάλει από τα αδιέξοδά του, αλλά είναι και η ίδια άβουλη, αδύναμη, μια γυναίκα στερημένη από τον έρωτα, από το πάθος.

Στο ρόλο του Αλφιέρι ο Δημήτρης Μαυρόπουλος ενώ ο  Δημήτρης Καπετανάκος, στον ρόλο του Μάρκο, ενός από τους δυο μετανάστες που φιλοξενεί η οικογένεια Καρμπόνε στο σπίτι της, δίνει επίσης ρεσιτάλ ερμηνείας.

Στους ρόλους των δύο νέων που γνωρίζονται και ερωτεύονται, ο Μιχάλης Πανάδης -Ροντόλφο, αδελφός του Μάρκo – και η πρωτοεμφανιζόμενη Ευγενία Ξυγκόρου -Κάθριν, ανιψιά του Έντι.

Μας άρεσε η δωρικότητα της σκηνής, αν και θα μπορούσε να αποδοθεί με καλύτερο τρόπο το Μπρούκλιν της δεκαετίας του ’50.

Μας άρεσε η σκηνή που κινούταν διαρκώς και οι ηθοποιοί έμοιαζαν να είναι έρμαια της μοίρας, των παθών, των κακών επιλογών.

Δεν μας άρεσαν τα κοστούμια, γιατί δεν απέδιδαν με πειστικό τρόπο την εποχή και τους πρωταγωνιστές.

Εκπληκτική η μουσική, μαχαιριά σε κάθε δραματική σκηνή, ταιριαστή με το δράμα, με την καταστροφή που όλο και πλησίαζε και κανείς δεν μπορούσε να αποτρέψει.

Η απορία: «Μπορεί να τελειώσει μια Κυριακή βράδυ με ένα τόσο συγκλονιστικό τρόπο; Με μια παράσταση τόσο σκοτεινή, τόσο απαισιόδοξη; Μπορεί να ξεκινήσει μια εβδομάδα έπειτα από ένα τέτοιο «άδειασμα ψυχής»;

Η απάντηση: Μπορεί. Γιατί άνθρωπο σε κάνουν τα πάθη σου, τα λάθη σου, οι αποφάσεις σωστές ή λανθασμένες. Ετσι είναι η ζωή. Σαν το καρδιογράφημα. Γιατί αν δεν έχει ανατροπές, αν δεν έχει το πάθος, ακόμη και το αυτοκαταστροφικό, δεν είναι ζωή. Είναι επιβίωση.

Και όπως έγραψε ο Καμύ: «Να ζεις, μέχρι δακρύων».

Ταυτότητα παράστασης

Απόδοση – Σκηνοθεσία: Γιώργος Νανούρης
Πρωταγωνιστούν: Πυγμαλίων Δαδακαρίδης, Ιωάννα Παππά, Δημήτρης Μαυρόπουλος, Δημήτρης Καπετανάκος, Μιχάλης Πανάδης, Ευγενία Ξυγκόρου
Κοστούμια: Dante
Φωτισμοί – Σκηνικός Χώρος – Μουσική Επιμέλεια: Γιώργος Νανούρης
Φωτογραφίες προβών: Ελίνα Γιουνανλή