Ακριβό το Μουντιάλ για τους μετανάστες εργάτες

Φορώντας μια φανέλα της Αργεντινής, που αγόρασε με σχεδόν τρία ευρώ, ο Σαφίκ Σακαφί, βρίσκεται ανάμεσα σε 15.000 άλλους μετανάστες εργάτες από το Κατάρ, σε ένα στάδιο σε μια απομακρυσμένη συνοικία της πρωτεύουσας, Ντόχα, προκειμένου να παρακολουθήσει την ομάδα του Λιονέλ Μέσι να παίζει τον δεύτερο αγώνα της, για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2022.

Πρόκειται για γειτονιά, σε ένα εμπορικό κέντρο με κινηματογράφους, σε ένα συγκρότημα ψυχαγωγίας για μετανάστες από την Νότια Ασία, που ονομάζεται «Asian Town», αυτό το γήπεδο φιλοξενεί συνήθως αγώνες κρίκετ.

Την εποχή του Παγκοσμίου Κυπέλλου Ποδοσφαίρου, το συγκεκριμένο μέρος, προσελκύει έναν άνευ προηγουμένου αριθμό εργαζομένων, μεταξύ των φτωχότερων του εμιράτου, οι οποίοι ζουν σε κοιτώνες, μακριά από το… μεγαλείο του κέντρου της Ντόχα.

Αυτή η ζώνη φιλάθλων, όπου ένας DJ διασκεδάζει το -κυρίως- ανδρικό πλήθος με τραγούδια ποπ Χίντι και βίντεο του Bollywood, είναι αυτή που θα τους φέρει πιο κοντά στο Παγκόσμιο Κύπελλο, εάν δεν διαθέτουν ένα από τα λίγες χιλιάδες εισιτήρια αγώνα που πωλήθηκαν για 40 ριάλ Κατάρ (σ.σ. 10 ευρώ).

Έχοντας δει την νίκη του Μέσι και της… παρέας του με 2-0 εναντίον του Μεξικού, ο Σακαφί και οι… Αργεντινοί φίλοι του, δεν χαίρονται που τα ευρωπαϊκά ΜΜΕ τους …υποπτεύονται ότι είναι «ψεύτικοι φίλαθλοι», που πληρώνει το Κατάρ. Παραδέχονται, ωστόσο, ότι έχουν αγοράσει πλαστές φανέλες, επειδή δεν μπορούν να ξοδέψουν 90 ευρώ για τις πρωτότυπες.

«Δεν είχα την πολυτέλεια να έχω ένα όνομα τυπωμένο στην πλάτη, αλλά αυτή η φανέλα, είναι κάτι που ήθελα πολύ», λέει ο 32χρονος μετανάστης, ο οποίος κερδίζει κάτι παραπάνω από 400 ευρώ τον μήνα και στέλνει περισσότερα από τα μισά, στην οικογένειά του, στο Μπαγκλαντές.

«Είναι πολύ δύσκολα στο Κατάρ, η δουλειά είναι δύσκολη. Αλλά ο μισθός μου έχει βελτιωθεί και δεν θα γυρίσω στην πατρίδα», λέει ο Γιασίν Γκουλ, απασχολούμενος σε μια εταιρεία ηλεκτρισμού για δέκα χρόνια, ο οποίος ήλθε στο γήπεδο «για να διασκεδάσει με το χαμηλότερο κόστος».

Εδώ, ένα φλιτζάνι τσάι κοστίζει λιγότερο από ένα ευρώ. Εξακολουθεί να είναι πάρα πολύ για κάποιους, αλλά «δεν υπάρχει πίεση να αγοράσουν τίποτα, οπότε είμαι ευγνώμων για αυτό», σχολιάζει ο Σακίλ Μαχμούντ.

Αναγκασμένος να εγκαταλείψει τις εγκαταστάσεις πριν από το τελευταίο σφύριγμα του διαιτητή, για να πάει στην εργασία του, αυτός ο νεαρός από το Μπαγκλαντές, δεν είχε την οικονομική δυνατότητα να αγοράσει εισιτήρια αγώνα.

Ο Σακαφί, ο Γκουλ και ο Μαχμούντ, είναι τρεις από τους 2,5 εκατομμύρια ξένους εργάτες στους οποίους στηρίζεται το «οικονομικό θαύμα» του Κατάρ, αντλώντας πετρέλαιο και φυσικό αέριο, κατασκευάζοντας στάδια και υποδομές για το Παγκόσμιο Κύπελλο και λειτουργώντας τα δεκάδες ξενοδοχεία που άνοιξαν τα τελευταία πέντε χρόνια.

Διάφορες ΜΚΟ, ισχυρίζονται ότι αυτοί οι εργαζόμενοι, υφίστανται μαζική κακομεταχείριση. Σε απάντηση τους, το Κατάρ επισημαίνει ότι έχει εισαγάγει έναν κατώτατο μισθό περίπου 265 ευρώ, βελτίωσε τα πρότυπα ασφαλείας, μείωσε τις ώρες εργασίας κατά την διάρκεια του πολύ ζεστού καλοκαιριού και έχει δημιουργήσει ένα σύστημα αποζημίωσης για τους απλήρωτους μισθούς.