Αμυνα

To ντεζαβαντάζ το κουβαλούσε από την αρχή, και δεν αφορούσε το επώνυμο αλλά τη συγγενική σχέση: σε αυτή τη χώρα, το να ανήκεις στην ευρεία οικογένεια Μητσοτάκη σε καθιστά αυτομάτως ύποπτο. Αυτό δεν πτόησε τον θείο του, που τον τοποθέτησε γενικό γραμματέα της κυβέρνησης θεωρώντας προφανώς ότι η ικανότητα και η εμπιστοσύνη μετρούν περισσότερο από τις όποιες υποψίες περί νεποτισμού. Και σωστά το σκέφτηκε. Ακόμη καλύτερα μάλιστα θα είχε κάνει αν είχε εμπιστευθεί και στην Ντόρα Μπακογιάννη το υπουργείο Εξωτερικών.

Σήμερα, ο Γρηγόρης Δημητριάδης δεν αντιμετωπίζεται ως απλώς ύποπτος, αλλά ως συνώνυμο του Κακού. Και επιπλέον, ως ο άνθρωπος που μπορεί να στερήσει μια δεύτερη θητεία από έναν κατά τα άλλα μάλλον επιτυχημένο πρωθυπουργό. Τα δημοσιεύματα που τον αφορούν θεωρούνται αποδείξεις της ενοχής του. Η επίκληση του απορρήτου εκ μέρους του ταυτίζεται με ομολογία. Αν την άποψη ότι ο Μητσοτάκης δεν ήξερε για τις παρακολουθήσεις την ενστερνίζεται μόλις το ένα τρίτο του πληθυσμού, εκείνοι που πιστεύουν στην αθωότητα του Δημητριάδη θα πρέπει να μετριούνται στα δάκτυλα μερικών χεριών. Η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών πιστεύει ότι ο πρώην ισχυρός άνδρας του Μαξίμου όχι μόνο παρακολουθούσε τον Ανδρουλάκη (κάτι που ο ίδιος εξακολουθεί να αρνείται), όχι μόνο «έπαιζε» με το Predator (κάτι που ο ίδιος επίσης διαψεύδει), αλλά είχε στήσει κι ένα δαιδαλώδες παράκεντρο εξουσίας με σκοτεινούς σκοπούς.

Ομως η Ελλάδα είναι ένα κράτος δικαίου. Αν τις πολιτικές αποφάσεις τις λαμβάνουν η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός, τις αποφάσεις περί αθωότητας ή ενοχής ενός πολίτη δεν τις λαμβάνουν λαϊκά δικαστήρια ούτε ινστιτούτα δημοσκοπήσεων, αλλά η τακτική δικαιοσύνη. Κι αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει δώσει σαφείς ενδείξεις ότι η εμπιστοσύνη του προς τον ανιψιό του έχει κλονιστεί, ο τελευταίος εξακολουθεί να διαθέτει το τεκμήριο αθωότητας. Είναι αλήθεια ότι ο Δημητριάδης θα μπορούσε να λύσει πολλές απορίες αν αποφάσιζε να μιλήσει, και να εξηγήσει. Αυτά που είπε όμως στη χθεσινή συνεδρίαση της Επιτροπής Θεσμών και Διαφάνειας ήταν κυρίως αρνήσεις, και οι αρνήσεις συνιστούν άμυνα. Για τα υπόλοιπα κωλύεται.

Κάποια πράγματα θα μπορούσε επίσης να αρχίσουν να ξεδιαλύνονται αν είχε εκδικαστεί η αγωγή που, καλώς ή κακώς, έκανε ο Δημητριάδης εναντίον δημοσιογράφων και μέσων ενημέρωσης που κατηγορεί ότι τον δυσφήμησαν. Ομως η δίκη έλαβε αναβολή για τον Ιανουάριο του 2024 ύστερα από αίτημα των εναγομένων.

Ολα δείχνουν λοιπόν ότι τουλάχιστον μέχρι τις εκλογές το κλίμα θα γίνεται όλο και πιο τοξικό, οι κατηγορίες που εκτοξεύονται θα είναι όλο και πιο βαριές, η καχυποψία και η δυσπιστία των πολιτών απέναντι σε όλες τις εξουσίες (της υποτιθέμενης τετάρτης περιλαμβανομένης) θα μεγαλώνουν. Μένει να φανεί πόσο το «ελληνικό Γουοτεργκέιτ» θα επηρεάσει και την ψήφο τους.