Η όψιμη κεντρολατρεία του «αριστερού» ΣΥΡΙΖΑ και η μοναξιά του ΠΑΣΟΚ

Όταν μπερδεύεται το κουβάρι των συσχετισμών ανάμεσα σε πολιτικές δυνάμεις, που δεν συγκεντρώνουν αυτοδυναμία σε ψήφους, για σχηματισμό μονοκομματικής κυβέρνησης, τότε-εάν μιλάμε για κοινωνίες με αποκρυσταλλωμένη δημοκρατική συνείδηση-ο σχηματισμός δικομματικής γιατί όχι και τρικομματικής κυβέρνησης, όπως στην Ομοσπονδιακή Γερμανία, ακριβώς τότε η πολιτική συνύπαρξη και γόνιμη συνεργασία ακόμη και αντίπαλων δυνάμεων, αποτελεί ξεκαθαρισμένη πραγματικότητα.

Όμως όταν τα πολυκομματικά κυβερνητικά σχήματα φαντάζουν σαν ουτοπία, τότε μιλάμε για ασπόνδυλους διακομματικούς σχεδιασμούς μικρής έως ελάχιστης διάρκειας, που οδηγούν μαθηματικά σε ολέθριες ακυβερνησίες.

Παρόλα αυτά, υπάρχει και ο τρίτος ανορθόδοξος δρόμος των οπορτουνιστικών, ευκαιριακών και σαφώς θνησιγενών «λύσεων», που ευτελίζουν τον πολιτικό βίο, όπως ακριβώς το παράδειγμα της συνεργασίας της κυβέρνησης Κωνσταντίνου Μητσοτάκη με τους ηγέτες της μείζονος κομμουνιστικής και αναθεωρητικής αριστεράς, του αείμνηστου Χαρίλαου Φλωράκη και Λεωνίδα Κύρκου. Ας κλείσουμε όμως την παρένθεση αυτή, με την ευχή, το αγρίως ναυαγισμένο παλαιό αυτό κυβερνητικό σχήμα, να μη κληροδοτηθεί ως υπόδειγμα στους σημερινούς επιγόνους εκείνης της απευκταίας πολιτικά περιόδου… Ή απλούστερα, το πάθημα ας γίνει μάθημα για νεότερους επίδοξους συγκυβερνήτες…

Ο μύλος των διεργασιών

Επειδή όμως όλα παίζονται, ακόμη και η συντήρηση σε βραδυφλεγείς βαλκανικού τύπου πολιτικές βόμβες, ας σταθούμε με ιδιαίτερη προσοχή αλλά και με τις δέουσες επιφυλάξεις, στην έκδηλη πλέον προσπάθεια του Αλέξη Τσίπρα ν’ αναπλάσει, με οβιδιακές μεταμορφώσεις, το αδόκιμο και πρακτικώς ναυαγισμένο μόρφωμα της Συριζαϊκής Αριστεράς, σε … ντροπαλό κεντρομόλο κόμμα.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης προσπαθεί να πείσει το Εκλογικό Σώμα, ότι η έως σήμερα κυβερνητική του πολιτική τον δικαιολογεί να κηρύξει τις εκλογές με τη λήξη της προβλεπόμενης από το Σύνταγμα κυβερνητικής τετραετίας. Ο ίδιος συστηματικά αποφεύγει ν’ αποτινάξει τα ασήκωτα βαρίδια μιας εξωτερικής πολιτικής, η οποία παρά τα σύμφωνα αμυντικής συνεργασίας επιλεκτικώς με κράτη της ΕΕ και της ανατολικής Μεσογείου, αλλά και την εξ αποστάσεως απαλή υποστήριξη από τις ΗΠΑ, θα τον απαλλάξει και αυτόν αλλά και την πατρίδα του από τον αγιάτρευτο βραχνά του αμετανόητου και ατιμώρητου από τις μεγάλες δυνάμεις «μπαμπούλα» της μείζονος περιοχής της ΝΑ Ευρώπης Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.

Μοναδικός στόχος της καταγέλαστης αυτής απόπειρας-ο Θεός ας βάλει το χέρι του-η προσκόλληση του ΣΥΡΙΖΑ στη ΝΔ, σε περίπτωση που το κόμμα του Κυριάκου Μητσοτάκη, ελλείψει αυτοδυναμίας, δεν προσελκύσει για συνεργασία και αυτοδυναμία το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, λόγω της έως σήμερα απόρριψης αυτής της συνεργασίας από τον Νίκο Ανδρουλάκη.

Προσωπικά προβλέπω, ότι θα έχουμε κάποιο μετριασμό της Ανδρουλακικής ακαμψίας, εάν και όταν ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ αντιληφθεί τυχόν προετοιμαζόμενο νέο «ματωμένο γάμο» Δεξιάς-Αριστεράς της περιόδου της κυβέρνησης Κων. Μητσοτάκη.

Άλλωστε, οι ακροβατικοί αυτοί πειραματισμοί για ματωμένους πολιτικούς γάμους αποδεικνύονται ιδιαιτέρως προσφιλείς στους ευρύτερους κύκλους της ΝΔ (Π.χ. η ανοιχτή αγαπητική σχέση του Κώστα Καραμανλή με τον Αλέξη Τσίπρα). Εκτός βέβαια από το νεοδημοκρατικό λόμπι του Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος παίζει με ευστροφία, το γεωμετρικό θεώρημα «εντός-εκτός και επί τα αυτά».

Η μοναξιά του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ

Εάν το καλοσκεφτούμε, ο Αλέξης Τσίπρας, στις απόπειρές του να θεμελιώσει κεντρώο προφίλ, δεν εδίστασε ν’ αποδεχτεί ως προηγούμενος πρωθυπουργός, τις πιέσεις του αμερικανικού Πενταγώνου και του ΝΑΤΟ, για τη δημιουργία τριών ακόμη σημαντικών αμερικανικών στρατιωτικών βάσεων, από τις οποίες η βάση της Αλεξανδρούπολης καθιστά το σημείο αυτό της ακριτικής ΒΑ Ελλάδας το ισχυρότερο μετά τη Σούδα των Χανίων, πολεμικό ορμητήριο της Δύσης σε πολύ μικρή απόσταση από τη Ρωσία. Έτσι, ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ, σε προεκλογική περίοδο, μοστράρει ως ο επικρατέστερος επίδοξος κυβερνητικός εταίρος του φιλονατοϊκού Κυριάκου Μητσοτάκη, οσοδήποτε και αν ο αρχηγός της ΝΔ εξαπολύει προεκλογικoούς μύδρους κατά του Αλέξη Τσίπρα…

Σε όλο αυτό το ταραγμένο προεκλογικό τοπίο, η θέση του Νίκου Ανδρουλάκη αποδεικνύεται ιδιαιτέρως αδύναμη και μάλιστα με την επίμονη άρνησή του για οποιαδήποτε προεκλογική ή μετεκλογική σύμπραξη τόσο με τον ΣΥΡΙΖΑ, όσο και με τη ΝΔ.

Το σοβαρότερο πρόβλημα όχι μόνον για τον Νίκο Ανδρουλάκη, αλλά και για ολόκληρο το ΠΑΣΟΚ, είναι ο αποκλεισμός του προέδρου του ΠΑΣΟΚ από τη δυνατότητα εκπροσώπησης του κόμματός του, μέσα στο ελληνικό κοινοβούλιο, ελλείψει της βουλευτικής του ιδιότητας.

Εάν ανατρέξουμε στα αρχικά αίτια αυτής της μοναχικής πολιτικής πορείας του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, φυσικά και του προέδρου του κόμματος Νίκου Ανδρουλάκη, αξίζει να επισημάνουμε:

• Την τελική αναμέτρηση του Ανδρουλάκη στον δεύτερο γύρο των εκλογών για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, με επικρατέστερο την εποχή εκείνη, για αυτό το αξίωμα, τον Ανδρέα Λοβέρδο.
• Η εκλογική ανάδειξη του Ανδρουλάκη στο αξίωμα αυτό είχε ένα μεγάλο πλην, δηλαδή τον αποκλεισμό του από την άσκηση των προεδρικών του καθηκόντων εντός της Βουλής, διότι εστερείτο και στερείται την ιδιότητα του εκλεγμένου για το ελληνικό κοινοβούλιο βουλευτή.  Άρα, πώς νοείται αρχηγός κόμματος και μάλιστα με τη σημαντική πολιτική διαδρομή του ΠΑΣΟΚ, χωρίς να έχει το δικαίωμα να εμφανίζεται και να αγορεύει στις  αίθουσες συνεδριάσεων του ελληνικού κοινοβουλίου; Με άλλα λόγια, ο αποκλεισμός του Νίκου Ανδρουλάκη, από το Κοινοβούλιο και η άσκηση εντός του Κοινοβουλίου αυτών των καθηκόντων του δι’ αντιπροσώπου ισοδυναμεί, από πλευράς ηγετικού κύρους, με μειωτική υποβάθμιση του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ.

Αυτός ο αυτοϋποβιβασμός του Ν. Ανδρουλάκη θα μπορούσε να αποφευχθεί, εάν ο ίδιος ο σημερινός αρχηγός του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ έμπαινε δυναμικά στον ελληνικό πολιτικό στίβο μετά τις επικείμενες βουλευτικές εκλογές, στις οποίες θα εξασφάλιζε την πανηγυρική του εκλογή σε βουλευτή με τελείως ανοιχτές τις πόρτες για διεκδίκηση και υψηλότερων αξιωμάτων. Ευχής έργο, σε μια παρόμοια εξέλιξη των πραγμάτων, θα ήταν ο Νίκος Ανδρουλάκης να παραιτηθεί των ευρωκοινοβουλευτικών του καθηκόντων διότι ως πιθανός πρωθυπουργός στις επικείμενες εκλογές δεν θα ηδύνατο δυσίν κυρίοις δουλεύειν. Και μάλιστα σ’ ένα Ευρωκοινοβούλιο που κυριολεκτικά θαλασσοδέρνεται από την άμετρη αμερικανονατοϊκή διείσδυση…