Είναι αδύνατον να κατανοήσει κανείς το μήνυμα μιάς πτυχής των εορτασμών του Πολυτεχνείου. Χωρίς αμφιβολία είναι μια γιορτή μνήμης που διατρανώνει την πίστη των σύγχρονων Ελλήνων στις αξίες της Δημοκρατίας. Από γενιά σε γενιά περνάει άσβεστη η επιθυμία η χώρα να συνεχίσει στο μέλλον πάνω σε μια πορεία σεβασμού των ατομικών δικαιωμάτων, πίστης στον διάλογο και στις ειρηνικές αντιπαραθέσεις ανάμεσα σε διαφωνούντες πολίτες και στην αλλαγή κυβερνήσεων μέσα από ελεύθερες εκλογές. Κάποιες βέβαια από τις πιο τελευταίες επιλογές των πολιτών, με την ψήφο που έδωσαν και εξακολουθούν να δίνουν, στα πολιτικά και θεσμικά αντιδημοκρατικά άκρα, δεν φαίνεται να επιβεβαιώνουν ένα τέτοιο μήνυμα. Οταν το κομμουνιστικό κόμμα λ.χ. καταδικάζει την οικονομία της αγοράς και το πλαίσιο ενός πολιτεύματος που δεν ανέχεται περιορισμούς στην ελευθερία δεν μπορεί αντικειμενικά να θεωρηθεί σαν υποστηρικτής της δυτικού τύπου φιλελεύθερης δημοκρατίας. Εξίσου και το αποτρόπαιο δημιούργημα της σχεδόν νεοναζί Δεξιάς, με μετωπικές ομάδες μάχης και με έκδηλη περιφρόνηση κάθε αρχής σεβασμού ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, δεν μπορεί να μοιάζει με παράταξη του δημοκρατικού τόξου που υποστηρίζει τα διδάγματα του Πολυτεχνείου.

Πέραν όμως αυτών των ανορθογραφιών υπάρχει και κάτι στην παράδοση των εορτασμών του Πολυτεχνείου που φαντάζει παράταιρο κι εντελώς ξεπερασμένο. Και αυτό βέβαια δεν είναι τίποτε άλλο από την καθιερωμένη πορεία προς την αμερικανική πρεσβεία. Αν αυτό οφείλεται στην υποτιθέμενη στήριξη της τότε ηγεσίας των ΗΠΑ προς τη δικτατορία η ιστορία είναι μόνο η μισή. Διότι οι μεγάλες δυτικές δυνάμεις της εποχής είχαν δείξει με πολλούς τρόπους τη δυσαρέσκειά τους προς το καθεστώς των συνταγματαρχών, τους οποίους όμως δεν μπορούσαν ανοιχτά να αποδοκιμάσουν. Κι αυτό διότι ήσαν μέλη του ΝΑΤΟ που η Δύση δεν ήθελε να κλυδωνίσει. Από την άλλη μεριά, όμως, εκείνοι που επιθυμούσαν να δημιουργήσουν ρωγμή στη δυτική συμμαχία φλέρταραν με τους συνταγματάρχες (!), πραγματοποιώντας επισκέψεις και εξακοντίζοντας κολακείες. Κανείς όμως δεν σκέφθηκε να οργανώσει πορεία στην πρεσβεία τους.

Σήμερα όμως τα δεδομένα είναι τελείως διαφορετικά. Σε μια περίοδο που η χώρα ανακάμπτει οικονομικά και που οι ηγεσίες της, συντηρητικές και αριστερόστροφες, έχουν αποκαταστήσει εξαιρετικές σχέσεις με τις ΗΠΑ τι νόημα έχει ακριβώς μιά πορεία στην αμερικανική πρεσβεία; Τώρα μάλιστα που αποζητά η Ελλάδα τη στήριξή της για να αποφευχθεί, με τη βοήθεια του Κογκρέσου, ο εξοπλισμός της Τουρκίας με τα πιο σύγχρονα πολεμικά αεροπλάνα; Κι όταν μάλιστα τα περισσότερα πρώην μέλη του Συμφώνου της Βαρσοβίας ανταγωνίζονται για την εύνοια της Ουάσιγκτον. Και σε μια περίοδο που εξαιτίας του πολέμου στην Ουκρανία η στάση της Αμερικής, για τα ζητήματα κυρίως της ενέργειας, μπορεί να παίξει ζωτικό ρόλο στη μελλοντική πορεία μιας χώρας…

Μου θυμίζουν αυτά την περίοδο, αρκετά πρόσφατη, που ο τότε πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας απευθύνθηκε ειρωνικά στον τότε πρόεδρο των ΗΠΑ, λέγοντας: «Ο φίλος μας ο κ. Μπους!». Την επόμενη εβδομάδα η Ουάσιγκτον είχε αναγνωρίσει τα Σκόπια σαν Μακεδονία! Οι ειρωνείες και οι αντιφάσεις δεν βγαίνουν ποτέ σε καλό στις διεθνείς σχέσεις. Να μαθαίνουμε λοιπόν από τα λάθη μας και να συνειδητοποιούμε κάθε φορά τις νέες πραγματικότητες. Μπορεί οι άλλοι να μην οργανώνουν πορείες. Εχουν όμως πολλούς άλλους τρόπους αντίδρασης. Αν το θελήσουν.

Headlines