Τι είδους άνθρωπος ήταν ο Άντονι Μπουρντέν; Kατεστραμμένος, γεμάτος αγάπη

Στα δεκαπέντε περίπου χρόνια της τηλεοπτικής του παρουσίας, ο Μπουρντέν πήγε τους Αμερικανούς σε μέρη που ήταν απίθανο να πάνε και τους σύστησε σε ανθρώπους που ήταν απίθανο να γνωρίσουν. Στα καλύτερά του, απογύμνωσε τα φίλτρα που μια διασημότητα επιβάλλει στον κόσμο -καλό και κακό, νικητής και θύμα- και βρήκε τον πυρήνα της επικοινωνίας, μια ουσιαστική ανθρωπιά που μοιραζόμαστε όλοι.

Σε μια εποχή που τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης εκτοξεύουν βομβαρδιστικές φωνές σίγουρες για τη δικαιοσύνη τους, ο Μπουρντέν προσέφερε μια ασάφεια που ήταν κατά κάποιο τρόπο καθησυχαστική: Είναι δυνατόν, όπως πρότειναν οι εκπομπές του, να δούμε με ειλικρίνεια την ποικιλομορφία, την πολυπλοκότητα και την περιστασιακή διαφθορά του κόσμου και να γίνουμε καλύτεροι γι’ αυτό.

• Διαβάστε επίσης: Η Άζια Αρτζέντο απαντά με ένα T-Shirt μετά τη βιογραφία του Άντονι Μπουρντέν

Ο αυτοκαταστροφικός outsider που έγινε αποδεκτός

Οι Αμερικανοί τείνουν να κρατούν μια θέση στην κουλτούρα για ένα συγκεκριμένο είδος ανθρώπου (και είναι σχεδόν πάντα άντρας) που κάνει το δικό του δρόμο: ο αυτοκαταστροφικός αγωνιστής που πετυχαίνει έξω από τις γραμμές οποιουδήποτε αναγνωρισμένου βιβλίου κανόνων ή καθιερωμένης σύμβασης. Ακόμα καλύτερα αν έχει ξεπεράσει κάμποσες αντιξοότητες.

Ο Μπουρντέν είναι ταυτόχρονα μια οικεία και απίθανη προσθήκη σε αυτή την κατηγορία. Πρώην χρήστης ηρωίνης και κρακ και διάσημος σεφ που δεν ήταν ιδιαίτερα ξακουστός ως μάγειρας, μπήκε στη λαϊκή φαντασία ως συγγραφέας το 2000 με το Kitchen Confidential, ένα γκονζο-δημοσιογραφικό ταξίδι 20 περίπου χρόνων εργασίας σε κουζίνες.

Ξεχώρισε ως πάντα έτοιμος για μια προκλητική ατάκα, προβάλλοντας μια «αμήχανη» συμπεριφορά που έκλεινε το μάτι στο κοινό όταν ήταν καλεσμένος κάποιου κουτσομπόλη δημοσιογράφου ή ενός υπερβολικά «πρωινού» παρουσιαστή talk-show: Όλοι ξέρουμε ότι αυτοί οι άνθρωποι λένε μ@λακίες.

Κι όμως, συνέχισε να παράγει σοβαρές και ερευνητικές τηλεοπτικές εκπομπές, ταξιδεύοντας το κοινό παντού, από τη Δυτική Βιρτζίνια μέχρι τη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, βρίσκοντας μια μοναδική φωνή και μια μορφή έκφρασης που κατάφερνε να σπάσει τον αδιάκοπο θόρυβο της κουλτούρας μας.

Η λατρεία των αυτοκτονικών

Οι Αμερικανοί έχουν επίσης μια νοσηρή γοητεία με τους διάσημους ανθρώπους που πεθαίνουν από αυτοκτονία. Ίσως ένας τέτοιος θάνατος να εκφράζει την αίσθηση ότι υπάρχει ένα πνευματικό κενό στο επίκεντρο του καπιταλιστικού αμερικανικού ονείρου: Μπορείς να τα έχεις όλα και παρόλα αυτά να είσαι δυστυχισμένος. Από τότε που ο Μπουρντέν πέθανε σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου στην Αλσατία της Γαλλίας, το 2018, υπάρχει κάτι σαν διελκυστίνδα για το πώς θα τον θυμόμαστε. Να επικεντρωθούμε στο πλούσιο έργο του που μας έδειξε τις αρετές της απεριόριστης περιέργειας και της ανθρώπινης ανθεκτικότητας; Ή να παραμείνουμε εμμονικοί με το μυστήριο του γιατί το ίδιο πρόσωπο που μας έδειξε όλα αυτά τα πράγματα είπε τελικά όχι στην ίδια του τη ζωή; Πώς συμβιβάζουμε το ατελείωτο ταξίδι στο οποίο μας οδήγησε ο Άντονι Μπουρντέν με τον θλιβερό προορισμό στον οποίο κατέληξε;

Στο βιβλίο Down and Out in Paradise: The Life of Anthony Bourdain, που κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο, ο συγγραφέας, Charles Leerhsen, επιλέγει να δει τον Μπουρντέν κυρίως μέσα από τον φακό της αυτοκτονίας του. Καθ’ όλη τη διάρκεια του βιβλίου, διάφορες πτυχές της ζωής και της προσωπικότητας του προβάλλονται ως προάγγελοι του τέλους του: η οργή του ενάντια στη μεσοαστική ανατροφή του στο Νιου Τζέρσεϊ- μια μητέρα που ασκούσε έλεγχο και ένας πατέρας του οποίου η ζωή κατέληξε σε αποτυχία- μια εθιστική προσωπικότητα και αυτό το αυτοκαταστροφικό σκοτάδι- μια λαχτάρα να αγαπηθεί και μια δυσφορία με εκείνους που τον αγαπούσαν.

Η ιστορία καταλήγει σε ένα φαινομενικά αναπόφευκτο τέλος, το οποίο διακόπτεται από μηνύματα κειμένου που ανταλλάσσουν ο Μπουρντέν και η Άζια Αρτζέντο, η Ιταλίδα ηθοποιός που ο Leerhsen πιστεύει ότι ράγισε την εμμονική καρδιά του Μπουρντέν. Αφού την είδε σε φωτογραφίες παπαράτσι με άλλον άνδρα την παρακάλεσε να αναγνωρίσει τον πόνο και τη ζήλια του. «Δεν μπορώ να πιστέψω ότι έχεις τόσο λίγη στοργή ή σεβασμό για μένα ώστε να μην δείχνεις ενσυναίσθηση γι’ αυτό» έγραψε. Μια μέρα αργότερα, ήταν νεκρός.

Όταν έχασε την παρθενιά του στην ηρωίνη

Πρώην συντάκτης στο Sports Illustrated, ο Leerhsen έχει την ικανότητα του συγγραφέα περιοδικών να μας βάζει μέσα στη ζωή ενός διάσημου προσώπου: «Σκιώδεις φιγούρες σε πόρτες πολυκατοικιών; Τέλεια! Έτσι ήθελε ο Τόνι, το 1981, να χάσει την παρθενιά του στην ηρωίνη». Κάνει επίσης την ενδιαφέρουσα επιλογή να επικεντρωθεί στα πρώτα χρόνια του Μπουρντέν, πριν τον γνωρίσουμε. Αυτό αποτελεί μια σκληρή αντίθεση με άλλα πρόσφατα βιβλία και ντοκιμαντέρ του Μπουρντέν που στηρίζονται σε μεγάλο βαθμό στην περήφανη εταιρεία παραγωγής και στους διάσημους συνεργάτες των μεταγενέστερων χρόνων του – τους οποίους ο Leerhsen αποκαλεί απορριπτικά «Bourdain Inc.».

Ο Μπουρντέν θα μπορούσε, όπως μας υπενθυμίζει ο Leerhsen, να είναι ανασφαλής και να συμπεριφέρεται σαν κόπανος. Αλλά ήταν επίσης ένας σοβαρός λάτρης του φαγητού, της μουσικής, του κινηματογράφου και της συγγραφής, ο οποίος αναζητούσε επί δεκαετίες έναν τρόπο να ανταποκριθεί στο αμερικανικό αρσενικό αρχέτυπο του 20ού αιώνα που θαύμαζε: έναν ριψοκίνδυνο και χαρισματικό άνδρα όπως ο Χάντερ Σ. Τόμσον ή ο Μάρλον Μπράντο. Όπως και οι ήρωές του, προσπάθησε να υπερβεί τα δεινά που περιγράφει λεπτομερώς ο Leerhsen και να πετύχει με τους δικούς του όρους μέσα στο εξυγιανμένο και διψασμένο για κέρδος τοπίο της αμερικανικής κουλτούρας. Και μετά από μια μέτρια καριέρα ως σεφ και μια μοναδική επιτυχία ως συγγραφέας απομνημονευμάτων, ο Μπουρντέν, αξιοσημείωτα, βρήκε τη διέξοδο του σε ένα απίθανο μέσο του 21ου αιώνα: ως παρουσιαστής ταξιδιωτικής τηλεόρασης.

Ελαττώματα και νευρώσεις

Ο Leerhsen καταλαβαίνει πώς τα ελαττώματα και οι νευρώσεις του Μπουρντέν τον βοήθησαν να σφυρηλατήσει ένα δεσμό με το κοινό του. «Ήταν ανακουφιστικό» γράφει «για τους τηλεθεατές να συνειδητοποιούν ότι ο πιο cool τύπος στον κόσμο δεν είχε στην πραγματικότητα τη ζωή στα χέρια του». Αλλά ο Leerhsen είναι λιγότερο επιτυχημένος στο να κάνει το επόμενο βήμα: να μεταφέρει πώς -ή γιατί- αυτός ο τύπος, κατεστραμμένος από πολλές απόψεις, κάποιος που δεν είχε ταξιδέψει πολύ πριν φιλοξενήσει μια τηλεοπτική σειρά, κατέληξε να μας δείξει τόσα πολλά. Ο Μπουρντέν έφερε τα μάτια και την καρδιά του ενθουσιασμού όπου κι αν πήγαινε, και διατηρούσε ένα βαθύ πηγάδι ενσυναίσθησης για τους ανθρώπους που, όπως κι εκείνος, δυσκολεύονταν να συμβιβάσουν αυτά που αγαπούσαν στον κόσμο με αυτά που δεν αγαπούσαν.

Ο Leerhsen μας λέει πώς ο Μπουρντέν ζήτησε από τα στελέχη της τηλεόρασης που είχαν εμμονή με την αγορά να τον αφήσουν ουσιαστικά να κάνει ό,τι ήθελε στην κάμερα. «Αυτό αποδείχτηκε μια επιτυχημένη φόρμουλα και άφησε στον Τόνι την έντονη εντύπωση ότι, όπως είπε περισσότερες από μία φορές, «το να μη δίνεις δεκάρα είναι ένα πραγματικά φανταστικό επιχειρηματικό μοντέλο για την τηλεόραση»».

Σίγουρα, στα πρώτα χρόνια της τηλεοπτικής του παρουσίας, ένα μεγάλο μέρος της γοητείας ήταν να βλέπεις αυτόν τον ψηλό, γεροδεμένο Αμερικανό να βρίζει, να τρώει μια καρδιά κόμπρας που χτυπούσε ακόμα και να πίνει υπερβολικά. Αλλά καθώς οι εκπομπές του προχωρούσαν, ο Μπουρντέν σίγουρα έδινε δεκάρα. Είχε το χάρισμα να πηγαίνει σε μέρη που βρίσκονταν κατά μήκος γεωπολιτικών διαχωριστικών γραμμών. Μας εξέθεσε στις αναδυόμενες υπερβολές της κινεζικής κατανάλωσης χρόνια πριν αναλάβει την εξουσία ο Σι Τζινπίνγκ, μας πήγε σε μια Λιβύη που βρισκόταν μεταξύ της πτώσης του Μουαμάρ Καντάφι και της καθόδου σε έναν δεύτερο εμφύλιο πόλεμο, μας κάλεσε σε δείπνο με τον Ρώσο αντιπολιτευόμενο Μπόρις Νεμτσόφ περίπου ένα χρόνο πριν δολοφονηθεί, και μας έδειξε χώρες του παγκόσμιου Νότου που παλεύουν να βρουν ταυτότητα παρά την ανεξέλεγκτη ανισότητα και τις ανεξέλεγκτες κυβερνήσεις που παραμένουν κληρονομιά της ευρωπαϊκής αποικιοκρατίας και του αμερικανικού τυχοδιωκτισμού.

Τι σημαίνει να είσαι Αμερικανός;

Με αυτόν τον τρόπο, ο Μπουρντέν φαινόταν συχνά να παλεύει με το τι σημαίνει να είσαι Αμερικανός, το οποίο του έδωσε τόσες ευκαιρίες, ενώ ταυτόχρονα τον γέμιζε με τόση ανησυχία. Στο Λάος, για παράδειγμα, τρώει με έναν άνδρα που έχει χάσει τα άκρα του από πυρομαχικά που άφησε πίσω του ο όχι και τόσο μυστικός πόλεμος της Αμερικής. Ο Μπουρντέν ρωτάται αν φοβάται να δει τις συνέπειες αυτού που έκανε η κυβέρνησή του. «Φοβάμαι; Όχι» απαντά. «Κάθε Αμερικανός πρέπει να δει τα αποτελέσματα του πολέμου … Νομίζω ότι είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω, να βλέπω τον κόσμο με ανοιχτά μάτια». Εκείνη τη στιγμή, όπως και σε τόσες άλλες εκπομπές του Μπουρντέν, η ιστορία αυτού του ατόμου αποκτά την ίδια σημασία με τις ιστορίες ανθρώπων που συνήθως εμφανίζονται στην τηλεόραση – πολιτικών προσώπων, για παράδειγμα, ή διάσημων σεφ. Αυτό ήταν το πιο ανατρεπτικό χαρακτηριστικό του. Στην κάμερα, ήταν απλώς περίεργος και πρόθυμος να ακούσει. Και μπορούσαμε να δούμε -σε πραγματικό χρόνο- πώς το ταξίδι τον άλλαζε.

Ο Leehrsen χαρίζει ένα μάτι κλειδαρότρυπας για το τέλος του Μπουρντέν. Γράφει ότι ο Τόνι πέρασε τις τελευταίες ώρες της ζωής του γκουγκλάροντας εκατοντάδες φορές το όνομα της Άζια Αρτζέντο, πιθανώς κοιτάζοντας ξανά και ξανά τις ίδιες φωτογραφίες παπαράτσι. Πόσο λυπηρό είναι ότι ο Μπουρντέν, ο οποίος πρόσφερε την υπόσχεση της απόδρασης από τους κοσμικούς εθισμούς των social media της εποχής μας, πέρασε τις τελευταίες μέρες του πυροδοτώντας τον εαυτό του κοιτάζοντας τις οθόνες. Μετά από μια ζωή εξερεύνησης, το τελευταίο του ταξίδι ήταν σε μια διαδικτυακή λαγότρυπα για το δικό του αποτυχημένο ειδύλλιο.

View this post on Instagram

A post shared by asiaargento (@asiaargento)

*Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο theatlantic.com