Με διαλυμένο ΕΣΥ δεν μπορεί να υπάρξει επόμενη μέρα

Το νομοσχέδιο για το ΕΣΥ είναι σε πάρα πολλά σημεία όχι απλά προβληματικό, αλλά χρήζει ουσιαστικών αλλαγών και δικαίως υπάρχουν τόσες πολλές αντιδράσεις. Μην τα βλέπουμε όλα με κομματικά γυαλιά. Είναι σε λάθος κατεύθυνση, απ’ όποια σκοπιά και να το δει κανείς. Και ειδικά το ΕΣΥ δεν έπρεπε να βάλλεται και να συζητάμε αυτό, αλλά στο επίκεντρο της συζήτησης έπρεπε να είναι πως θα ενισχυθεί αυτός ο σημαντικός θεσμός που ξεκίνησε επί της πρώτης θητείας ως Πρωθυπουργού του Ανδρέα Παπανδρέου, στήθηκε επί Παρασκευά Αυγερινού και προχώρησε και αναπτύχθηκε στο μέγιστο βαθμό επί Γιώργου Γεννηματά.

Δεν είναι λίγες οι φορές που συζητάμε για την ανάγκη να υπάρξει νέο κοινωνικό συμβόλαιο. Το ερώτημα είναι με ποιους και εάν όλοι συμφωνούμε σε κάποιους βασικούς αξιακούς κώδικες που επανήλθαν στο διεθνές προσκήνιο από την περίοδο της έναρξης της πανδημίας λόγω covid-19.

Οι έννοιες της αλληλεγγύης, της προσφοράς, της συλλογικότητας, της κοινωνικής και ατομικής ευθύνης βρέθηκαν στο επίκεντρο εν μέσω της πανδημίας και αποτελούν βασικά συστατικά αυτού του νέου κοινωνικού συμβολαίου που θα το έχουμε μπροστά μας για τα επόμενα χρόνια και θα μας συντροφεύει.

Συμφωνούμε όλοι τις προαναφερθείσες έννοιες; Πόσο αλληλέγγυοι είμαστε με τον συνάνθρωπό μας; Πόσο προσφέρουμε στον διπλανό μας. Υπάρχει συλλογικότητα σε σειρά δράσεων και κινήσεων και σε ποιο βαθμό; Ποια τα όρια της ατομικής και ποια της κοινωνικής ευθύνης; Η ευθύνη της Πολιτείας που είναι στο σημερινό περιβάλλον;

Γιατί είναι θετικό όντως να υπάρξει ένα κοινωνικό συμβόλαιο μεταξύ Πολιτείας και πολιτών, κοινωνικών ομάδων, αλλά πρέπει, έστω άτυπα, να συμφωνήσουμε σε ορισμένες κεντρικές αρχές και ορισμένους κρίσιμους άξονες.

Στο πλαίσιο αυτό οφείλουμε να φέρουμε στο επίκεντρο της συζήτησης ζητήματα που είχαν ξεχαστεί, όπως π.χ. την ενίσχυση των δημόσιων πολιτικών με στήριξη του ΕΣΥ και ορισμένων βασικών κρίσιμων υποδομών του Κράτους. H ενίσχυση του ΕΣΥ, παρά τις εξαγγελίες, τις δηλώσεις, τα χειροκροτήματα παλαιότερα στα μπαλκόνια, δεν έγινε αν και ήταν επιβεβλημένη.

Η ενίσχυση του ΕΣΥ που είναι συνθήκη επιβίωσης της ίδιας της κοινωνίας, θα διαφοροποιούσε το νέο κοινωνικό συμβόλαιο διότι θα λάμβανε υπόψη του τις ανάγκες των πολιτών.

Για να υπάρξει όμως κοινωνικό συμβόλαιο σοβαρό πρέπει και το Κράτος, η Πολιτεία να είναι συνεπής σε αυτά που υπόσχεται και κυρίως να κάνει πράξεις για να αντιμετωπίζει προβλήματα, όπως είναι η άμεση και ουσιαστική ενίσχυση του ΕΣΥ χωρίς δεύτερη συζήτηση.

Και δυστυχώς το νομοσχέδιο που έχει ξεσηκώσει –και δικαίως- θύελλα αντιδράσεων δεν λύνει το πρόβλημα, αντίθετα υποβαθμίζει το ΕΣΥ. Είναι ώρα ευθύνης για όλους να αλλάξει η κατάσταση. Το οφείλουμε στο ιατρικό και παραϊατρικό προσωπικό αλλά και σε όλους του εργαζομένους του ΕΣΥ για τις θυσίες τους εν μέσω της πανδημίας. Ας μη το λησμονούμε!