Αναποφάσιστος

Είχα την εντύπωση πως οι στοιχηματικές εταιρείες, με το που θα τελείωνε το Μουντιάλ, θα έπεφταν στα μαύρα πανιά, διότι άμα έχει προηγηθεί ένα τέτοιας εμβέλειας στοιχηματικό γεγονός, τι στοίχημα να οργανώσεις στη συνέχεια, και για ποιο πράγμα. Ασε που δεν θα υπάρχει και ενδιαφέρον δηλαδή από το κοινό.

Ομως, έχω ιδέα και είναι (λέμε τώρα) σοβαρή: να ανοίξουν «τεφτέρι» με θέμα «πότε θα γίνουν οι εκλογές»! Στα τέλη Ιανουαρίου; Στις αρχές Φεβρουαρίου; Τον Μάρτιο; Πριν ή μετά το Πάσχα; Ή τέλη Μαΐου, κανονικά, και σύμφωνα με τα όσα μας είχε προϊδεάσει προ μηνών ο πρόεδρος Κυριάκος – στη λογική ότι είμαι θεσμικός, και ολοκληρώνω την 4ετή θητεία μου;

Πρόκειται όπως είναι εμφανές για την ερώτηση του ενός εκατομμυρίου, την οποία όμως, εξ όσων πληροφορούμαι εδώ κι εκεί, περιδιαβάζοντας  την αφιλόξενη όπως έχει καταντήσει πλέον από τα έργα του μετρό, γνωστή πλατεία (Κολωνακίου), δεν θα την κέρδιζε ακόμη και εκείνος που (θεωρητικά τουλάχιστον) έχει την απάντηση: ο πρόεδρος Κυριάκος!

Παρότι είναι αυτός που εν τέλει θα λάβει τη σχετική απόφαση για τον χρόνο διενέργειας των εκλογών, όλα συγκλίνουν στην άποψη ότι ακόμη και σήμερα παραμένει αναποφάσιστος. Κάνει βέβαια ό,τι κάνει, τα οποία εντάσσονται σε μια στρατηγική καμπάνιας προεκλογικού χαρακτήρα, ωστόσο την απόφαση, την τελική απόφαση, δεν την έχει λάβει ακόμη, διότι «κάτι» περιμένει. Κι αυτό που περιμένει, είναι το τι θα δείξει το 20ήμερο, ως την ψήφιση του προϋπολογισμού. Θα κυλήσει ομαλά; Ή θα έχουμε τίποτα εκπλήξεις από το γνωστό θέμα (που απασχολεί εμάς τους εντός των τειχών, αλλά όχι την κοινωνία) – για τις υποκλοπές/παρακολουθήσεις, μιλάω.

Αιφνιδιασμός

Και φυσικά είναι και τι θα δείξουν οι δημοσκοπήσεις. Οχι μόνο αυτές που θα δημοσιοποιηθούν εκεί κοντά στις γιορτές, αλλά και αυτές που καθημερινά σχεδόν γίνονται για λογαριασμό του Μεγάρου Μαξίμου, και τρόπον τινά αποτελούν και τον «οδηγό» για τα περισσότερα από όσα γίνονται.

Πάντως, από όσα λίγα σοβαρά κυκλοφορούν (γιατί κυκλοφορεί και πολύ… «παπάτζα», πρέπει να παραδεχτώ), ο πρόεδρος Κυριάκος κάνει σχεδιασμό ο οποίος παραπέμπει σε αιφνιδιαστικές εκλογές. Ας πούμε, υπουργοί έχουν ενημερωθεί, να μην εξαγγέλλουν τίποτε, το οποίο δεν χωράει χρονικά στο ημερολόγιο της Βουλής προς ψήφιση. Τους έχει ζητηθεί επίσης, να αποφεύγουν εξαγγελίες οι οποίες με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα μπορούσαν να δεσμεύσουν την κυβέρνηση, και να την εμφανίσουν αργότερα ότι δεν υλοποιεί τις εξαγγελίες της.

Υπουργός, μου ανέφερε επίσης, ότι «έχει την αίσθηση» πως η ψήφιση του προϋπολογισμού στις 20 Δεκεμβρίου, «μπορεί να είναι και η ημερομηνία εξαγγελίας των εκλογών» – για το τέλος Ιανουαρίου. Δεν μου εξήγησε ακριβώς πώς έχει αποκομίσει αυτή την «αίσθηση», αλλά το αφήνω και αυτό εδώ να υπάρχει. Αλλωστε στις εκλογές, παίζει μεγάλο ρόλο ο αιφνιδιασμός εκ μέρους εκείνου που έχει το προνόμιο ως εκ της θέσεώς του, να τις αποφασίζει.

Και δεν θα πρωτοτυπήσω, αν αναφέρω το κλασικό «κοντός ψαλμός, αλληλούια», όμως αυτό είναι…

Κομφούζιο

Εξαιρετική βρίσκω την ιδέα που επεξεργάζονται οι «σοφοί» της πόλης για την απαγόρευση των φορτοεκφορτώσεων εμπορευμάτων στα καταστήματα του κέντρου των Αθηνών – είναι ένα ακόμη βήμα για τον εκσυγχρονισμό της, θεωρώ. Σε όλες τις πόλεις του κόσμου, τις σύγχρονες, τις μεγάλες, οι φορτοεκφορτώσεις γίνονται ή νωρίς το πρωί, πριν ξεκινήσει η κίνηση των αυτοκινήτων ή αργά το βράδυ, που η κίνηση είναι περιορισμένη. Εδώ, ακριβώς το αντίθετο, συμβαίνει. Ολες τις ώρες της ημέρας, με έμφαση τις ώρες της αιχμής! Το αποτέλεσμα το γνωρίζετε όλοι – κι εγώ μαζί σας.

Αλλά το όποιο μέτρο, θα είναι ημίμετρο, αν δεν συνοδευτεί με ένα ακόμη: την ένταξη στο ίδιο ωράριο της αποκομιδής των σκουπιδιών. Διότι δεν φτάνει μόνο το κυκλοφοριακό κομφούζιο που προκαλούν τα φορτηγά που μεταφέρουν εμπορεύματα, υπάρχουν και τα απορριμματοφόρα, τα οποία έρχονται να συμπληρώσουν το χάος. Νομίζω ότι ο δήμαρχος της «μικρής μας πόλης», πρέπει να ασχοληθεί σοβαρά με την αναπροσαρμογή του ωραρίου αποκομιδής των απορριμμάτων, ειδικά για το κέντρο της Αθήνας.

Δικαιοσύνη

Αντε πάλι από την αρχή, για το τι ακριβώς γίνεται με τη Δικαιοσύνη και τους δικαστές μας. Που δικάζουν, καταδικάζουν, αλλά οι ποινές που επιβάλλουν κατά έναν περίεργο τρόπο είτε μειώνονται μέχρις… εξαφανίσεως που λέει ο λόγος, είτε δεν εφαρμόζονται καθόλου. Προσέξτε, νέα εξοργιστική ιστορία που έφερε στο φως της δημοσιότητας, η σύλληψη μιας γυναίκας στον Αλιμο, η οποία λήστευε, και μάλιστα με βάναυσο τρόπο, όπως καταγγέλθηκε, γυναίκες!

Μετά τη σύλληψη της κυρίας λοιπόν, αποκαλύφθηκε ότι σε βάρος της εκκρεμούσε καταδικαστική απόφαση με ποινή κάθειρξης 11 ετών και έξι μηνών!!!

Είχε καταδικαστεί από τη Δικαιοσύνη για ληστείες κατά συρροή, καθώς και για επικίνδυνες σωματικές βλάβες επίσης κατά συρροή.

Το ερώτημα λοιπόν είναι πώς κυκλοφορούσε ελεύθερη, και ουσιαστικά της επιτράπηκε να επαναλάβει τη δράση της. Κάποιος είναι υπεύθυνος γι’ αυτό. Εξού και η δραστήρια πρόεδρος του Αρείου Πάγου, η κυρία Γεωργίου, φαντάζομαι θα διατάξει καμιά εσωτερική έρευνα για την περίπτωση της «λησταρχίνας του Αλίμου». Ποια ήταν η απόφαση, γιατί δεν εφαρμόστηκε, ποιος ή τι μεσολάβησε, τι επικαλέστηκαν οι δικηγόροι της, όλα.

Το γνωρίζει, το αντιλαμβάνεται και εκείνη, ότι η ανακύκλωση της εγκληματικότητας δεν μπορεί να γίνεται με την ανοχή (τη συναίνεση, δεν θέλω να το σκεφτώ καν) της Δικαιοσύνης…

Σοσιαλδημοκρατία

Ολο και λιγοστεύουν οι εκδόσεις πολιτικών βιβλίων, και περισσότερο ακόμη, οι εκδόσεις πολιτικών βιβλίων που συνεισφέρουν στην αναζήτηση επί ζητημάτων της σύγχρονης πολιτικής. Για παράδειγμα, η εκλογή του Νίκου Ανδρουλάκη στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, και η επαναφορά από αυτόν στην πολιτική επικαιρότητα, της σοσιαλδημοκρατίας ως εναλλακτικής πρότασης εξουσίας, προκάλεσε (και εξακολουθεί να προκαλεί) συζητήσεις για το αν όντως η σοσιαλδημοκρατία είναι σε θέση να απαντήσει ουσιαστικά και ρεαλιστικά σήμερα στα προβλήματά της κοινωνίας, όπως έχουν αυτά διαμορφωθεί έπειτα από τη 10ετή οικονομική κρίση.

Συμβολή στον διάλογο που εξ αντικειμένου έχει ξεκινήσει, θεωρώ το βιβλίο «Η σοσιαλδημοκρατία στο προσκήνιο, ξανά;», το οποίο μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πόλις, και αποτελεί τη συλλογική δουλειά, ενός γιατρού, μιας ιστορικού, δύο καθηγητών και ενός δικηγόρου. Πρόκειται για τον γιατρό Στέφανο Παραστατίδη, την ιστορικό Εφη Γαζή, τους καθηγητές Ξενοφώντα Κοντιάδη και Γιάννη Μπαλαμπανίδη και τον δικηγόρο Γιάννη Ιωαννίδη, τον γιο του φίλου μου του Φοίβου.

Οι πέντε μελετητές αναλύουν τα δεδομένα της περιόδου που διανύουμε και θέτουν το πολιτικό πρόβλημα της εποχής, και πιο συγκεκριμένα αν η επανεμφανισθείσα εσχάτως στην Ελλάδα ανανεωμένη σοσιαλδημοκρατία, μπορεί να αποτελέσει και δύναμη διακυβέρνησης.

Τροφή για σκέψη είναι το βιβλίο, σε μια εποχή που η πολιτική στριμώχνεται να βρει τον χώρο της στη δημόσια συζήτηση.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΝΕΑ