Η άγνωστη και παράξενη φιλία του Σαλβαντόρ Νταλί και του Γουόλτ Ντίσνεϊ

Ο ένας ήταν σκιτσογράφος, animator και κινηματογραφιστής, υπεύθυνος για τη χορογραφία της φαντασίας αμέτρητων παιδιών που μεγάλωναν με τους αγαπημένους του χαρακτήρες- ο άλλος ήταν ένας εκκεντρικός σουρεαλιστής, υπεύθυνος για μερικές από τις πιο στοιχειωμένες και παραισθησιογόνες εικόνες που αποτυπώθηκαν ποτέ στο συλλογικό υποσυνείδητο.

Ο ένας είχε αδυναμία στα ανθρωπόμορφα ποντίκια και τις πάπιες που τραυλίζουν- ο άλλος στα ρολόγια που λιώνουν και στα αδηφάγα μυρμήγκια. Ο ένας έλεγε «αν μπορείς να το ονειρευτείς, μπορείς να το κάνεις» και ο άλλος «δεν παίρνω ναρκωτικά. Εγώ είμαι τα ναρκωτικά».

• Διαβάστε επίσης: Γουόλτ Ντίσνεϊ – Το σκοτεινό πρόσωπο του «πατέρα» των κινουμένων σχεδίων

Photo: Flickr

Ο Γουόλτ Ντίσνεϊ και ο Σαλβαντόρ Νταλί, υπήρξαν δύο άγρια δημιουργικοί οραματιστές με εντελώς διαφορετικά οράματα – ο ένας απευθυνόταν στις πρώτες φανταστικές περιπέτειες του μυαλού και ο άλλος στην ψυχεδέλεια.

Ο Ντίσνεϊ γεννήθηκε το 1901 στο Σικάγο, ενώ ο Νταλί τρία χρόνια αργότερα στην Καταλονία. Και οι δύο άρχισαν να ζωγραφίζουν σε νεαρή ηλικία- ο Νταλί πραγματοποίησε την πρώτη του δημόσια έκθεση με σχέδια με κάρβουνο στα 14 του χρόνια, ενώ ο Ντίσνεϊ δημιουργούσε γελοιογραφίες για έντυπες διαφημίσεις.

Με την πάροδο του χρόνου, η παιδική τους φαντασία εξελίχθηκε σε καντάρια έμπνευσης και τα «χερουβικά» τους πρόσωπα έμελλε να φιλοξενήσουν μερικά πολύ εντυπωσιακά μουστάκια.

Οι δύο καλλιτέχνες ήρθαν σε επαφή μεταξύ τους μετά τη συνεργασία τους σε μια μικρού μήκους ταινία κινουμένων σχεδίων με τίτλο «Destino», η οποία ξεκίνησε το 1945, αν και δεν κυκλοφόρησε μέχρι το 2003.

Η εξάλεπτη μικρού μήκους ταινία ακολουθεί τον Chronos, τον θεό με το σχήμα φιδιού που προσωποποιεί τον χρόνο, στην άτυχη καταδίωξη μιας θνητής γυναίκας. Η παραληρηματική βόλτα δεν περιλαμβάνει κανέναν διάλογο μόνο ένα κατάλληλα απόκοσμο soundtrack από τον Μεξικανό τραγουδοποιό Armando Dominguez. Το ελάχιστα γνωστό ερωτικό παιδί των καλλιτεχνών είναι μισό «φαντασία» μισό «η επιμονή της μνήμης», καθώς εφιαλτικές εικόνες φτιαγμένες από κινούμενα σχέδια, ζωντανούς χορευτές και ειδικά εφέ εισέρχονται και εξέρχονται από το κάδρο.

Ο Νταλί περιέγραψε την πλοκή του έργου: «Μια μαγική απεικόνιση του προβλήματος της ζωής στον λαβύρινθο του χρόνου». Ο Γουόλτ Ντίσνεϊ, εύλογα, προτίμησε μια διαφορετική σύνοψη: «Μια απλή ιστορία για ένα νεαρό κορίτσι που αναζητά την αληθινή αγάπη».

Μετά την αρχική τους συνεργασία, οι δύο τους ενώθηκαν με έναν αμοιβαίο θαυμασμό και μια ισχυρή φιλία.

Το 2016 πραγματοποιήθηκε η ονειρική έκθεση «Disney και Dalí» στο Σαν Φρανσίσκο και στην Φλόριντα, με επιμέλεια του σκηνοθέτη Τεντ Νικολάου, που περιλάμβανε πρωτότυπους πίνακες, σκίτσα ιστοριών, εννοιολογικά έργα τέχνης, αλληλογραφία, αρχειακά φιλμ, φωτογραφίες και ήχο από τους απίθανους δημιουργικούς συντρόφους, φωτίζοντας έτσι ένα από τα πιο καινοτόμα bromances όλων των εποχών.

«Είτε προτιμάτε νοσταλγικές, γεμάτες ζωάκια ιστορίες με αξιόπιστα αίσιο τέλος είτε αβανταδόρικες αποδόσεις γιγάντιων αυνανιζόμενων σταγόνων, θα βρείτε κάτι να εμπνεύσετε τον εσωτερικό σας φαντασιόπληκτο (ή λανθάνοντα σουρεαλιστή) σε αυτή τη σπάνια και γόνιμη σχέση» είχε πει ο Τεντ Νικολάου.

Δείτε το βίντεο