Η αγνοούμενη θαλάσσια αγελάδα που θα μπορούσε να είχε σώσει τα δάση των φυκιών

Η θαλάσσια αγελάδα του Στέλλερ, ένας εξαφανισμένος συγγενής του Τρίχεχου, μπορούσε να φτάσει τους πέντε τόνους και να έχει μήκος 7,5 μέτρα, ενώ περιπλανιόταν στα παράκτια ύδατα του βόρειου Ειρηνικού Ωκεανού. Πήρε το όνομά της από τον ίδιο τον Georg Wilhelm Steller, έναν Γερμανό ζωολόγο που παρατήρησε το ζώο μεταξύ Ασίας και Βόρειας Αμερικής το 1741 και το περιέγραψε ως κάτι σαν λαίμαργο λάτρη των φυκιών.

«Τα ζώα αυτά είναι πολύ αδηφάγα και τρώνε ακατάπαυστα, και επειδή είναι τόσο άπληστα, κρατούν το κεφάλι τους πάντα κάτω από το νερό, αδιαφορώντας για τη ζωή και την ασφάλεια» έγραψε ο Στέλλερ στο βιβλίο του «Για τα ζώα της θάλασσας».

Πεινούσαν πολύ

Μόλις μερικές δεκαετίες μετά την αρχική συνάντηση του Στέλλερ, η ομώνυμη θαλάσσια αγελάδα εξαφανίστηκε. Ο ρόλος του ανθρώπου σε αυτή την εξαφάνιση είναι υπό συζήτηση. Η επικρατούσα άποψη είναι ότι το κυνήγι αποδεκάτισε τον πληθυσμό, αλλά πιο πρόσφατες έρευνες υποστηρίζουν ότι η παρακμή του είδους άρχισε πολύ πριν από την άφιξη του πρώτου ανθρώπου στην περιοχή της Βερίγγειας Θάλασσας. Η επική τους όρεξη, ωστόσο, είναι αδιαμφισβήτητη, και μπορεί να ήταν κάτι καλό για τον πλανήτη.

• Διαβάστε επίσης: H υπερθέρμανση του πλανήτη οδηγεί θαλάσσια οικοσυστήματα σε «αόρατη μετανάστευση»

Μια εργασία που δημοσιεύθηκε τον περασμένο μήνα στο περιοδικό Frontiers in Ecology and Evolution υποστηρίζει ότι η όρεξη της θαλάσσιας αγελάδας Steller έπαιξε σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση των παράκτιων οικοσυστημάτων στα βόρεια νερά του Ειρηνικού, ιδίως των δασών από φύκια που έχουν καταστραφεί τα τελευταία χρόνια από παράγοντες που συνδέονται με την κλιματική αλλαγή. Η δημοσίευση υποστηρίζει ότι η θαλάσσια αγελάδα θα είχε κάνει τα δάση φυκιών πιο ανθεκτικά σε αυτές τις αλλαγές και ότι οι συντηρητές μπορεί να ήταν σε θέση να χρησιμοποιήσουν αυτή τη γνώση για την καλύτερη προστασία αυτών των οικοσυστημάτων στο μέλλον.

Δείτε το βίντεο

Τα γιγαντιαία φύκια 

«Ο κόσμος στον οποίο ζούμε αυτή τη στιγμή είναι στην πραγματικότητα ένας πολύ νέος κόσμος, επειδή οι αλλαγές που έχουμε προκαλέσει δεν είναι πολύ δοκιμασμένες» δήλωσε ο Peter Roopnarine, ερευνητής στην Ακαδημία Επιστημών της Καλιφόρνιας και συν-συγγραφέας της εργασίας. «Καθώς σκεφτόμαστε όλο και περισσότερο για τη διατήρηση και την αναγέννηση, πρέπει να λαμβάνουμε υπόψη την ιστορία».

Τα δάση φυκιών, τα οποία στον βόρειο Ειρηνικό αποτελούνται κυρίως από γιγαντιαία φύκια και «φύκια ταύρου», είναι μερικά από τα πιο βιοποικίλα μέρη στον ωκεανό. Τα φύκια μπορούν να υψωθούν εκατοντάδες μέτρα πάνω από τον πυθμένα του ωκεανού, παρέχοντας προστασία και θρεπτικά συστατικά για τις θαλάσσιες ενυδρίδες, τα σαλιγκάρια, τα πετρόψαρα, τις ανεμώνες, τα χέλια, τα καβούρια, τις μέδουσες και την υπόλοιπη θαλάσσια ζωή. Τα δάση φυκιών μπορούν επίσης να αποθηκεύσουν τον ατμοσφαιρικό άνθρακα.

Κατά την τελευταία δεκαετία, η πλειονότητα των δασών από φύκια στα ανοικτά των ακτών της Βόρειας Καλιφόρνιας καταστράφηκε. Γύρω στο 2014 μια θερμή κηλίδα αύξησε τις θερμοκρασίες στην επιφάνεια της θάλασσας, προκαλώντας καταστροφή στα δάση φυκιών. Περίπου την ίδια εποχή, τα θερμότερα νερά μπορεί να επιτάχυναν την ασθένεια της εξάντλησης των αστεροειδών. Οι θαλάσσιοι αστερίες είναι οι κύριοι θηρευτές των αχινών που τρώνε φύκια. Ο μαζικός αφανισμός επέτρεψε στον πληθυσμό των αχινών να εκραγεί και το 2021, δορυφορικές εικόνες έδειξαν ότι το 95% των δασών των φυκιών της Καλιφόρνιας είχε καταστραφεί και αντικατασταθεί από «χαλιά» αρρωστημένων αχινών.

Πολλές λεπτομέρειες αυτής της ιστορίας είναι ακόμη άγνωστες, αλλά υπάρχει ομοφωνία ότι η επαναφορά των δασών των φυκιών στην πρότερη υγεία τους θα είναι δύσκολη.

Η βόσκηση θα αραίωνε τον θόλο του δάσους των φυκιών 

Ο Scott Sampson, παλαιοντολόγος, διευθυντής της Ακαδημίας Επιστημών της Καλιφόρνιας και συν-συγγραφέας της δημοσίευσης, αναρωτήθηκε αν θα μπορούσε να μάθει κανείς κάτι για την παρακμή των δασών των φυκιών, ή τρόπους αντιστροφής της, εξετάζοντας τη θαλάσσια αγελάδα Steller.

«Κοιτάζετε αυτά τα ζώα που ζουν πάνω και κάτω από την ακτή – πρέπει να είχαν τεράστιο αντίκτυπο» σχολίασε.

Μια άλλη συν-συγγραφέας της δημοσίευσης, η Roxanne Banker, οικολόγος στην Ακαδημία Επιστημών της Καλιφόρνιας, πρόσθεσε ότι τα οικοσυστήματα «αποτελούνται από είδη που αλληλοεπηρεάζονται και αλληλεπιδρούν με μη γραμμικούς τρόπους».

Η ίδια συνέχισε: «Μερικές φορές η προσθήκη ενός κομματιού θα αλλάξει τον τρόπο λειτουργίας ενός άλλου κομματιού».

Μαζί, οι συν-συγγραφείς δημιούργησαν ένα απλοποιημένο μαθηματικό μοντέλο του οικοσυστήματος του δάσους των φυκιών, προσομοιώνοντας μια εναλλακτική πραγματικότητα όπου η θαλάσσια αγελάδα Steller δεν εξαφανίστηκε και ζούσε σε συνθήκες παρόμοιες με την υφιστάμενη κατάσταση.

Το μοντέλο έδειξε ότι η βόσκηση της θαλάσσιας αγελάδας θα αραίωνε το θόλο του δάσους των φυκιών. Το φως του ήλιου θα έφτανε βαθύτερα στο νερό και θα σχηματιζόταν ένας πιο ισχυρός υπόροφος φυκιών που θα χρησίμευε ως εναλλακτική επιλογή διατροφής για τους αχινούς. Το μοντέλο έδειξε ότι σε περίπτωση αύξησης της θερμοκρασίας των υδάτων και της ασθένειας της εξάντλησης των θαλάσσιων αστερίων, αυτό το οικοσύστημα που βόσκει η θαλάσσια αγελάδα θα επανέλθει ταχύτερα από το υπάρχον οικοσύστημα.

Ίσως αυτή η ανθεκτικότητα θα μπορούσε να ενημερώσει τους συντηρητές για το τι θα μπορούσε να λειτουργήσει. «Αυτό που υποστηρίζουμε εδώ είναι ένας προσεκτικός τρόπος συνεργασίας με τη φύση για να επαναφέρουμε την υγεία αυτών των τόπων» δήλωσε ο Scott Sampson.

Υπάρχουν και οι αντιρρήσεις 

Η Laura Rogers-Bennett, θαλάσσια βιολόγος στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στο Ντέιβις, η οποία δεν συμμετείχε στην έρευνα, δήλωσε ότι, αν και υπάρχει αξία στη δημιουργία τέτοιου είδους απλουστευμένων μοντέλων, οι άνθρωποι θα πρέπει να είναι προσεκτικοί στην εξαγωγή ισχυρών συμπερασμάτων από αυτά. Τα οικοσυστήματα είναι τόσο πολύπλοκα και ευαίσθητα, που ακόμη και μια μικρή αλλαγή θα μπορούσε να αναστατώσει τα πράγματα.

Πρόσθεσε ότι τα σύγχρονα δάση φυκιών έχουν συχνά ποικίλα υπόβαθρα φυκιών και ότι ο διασυνδεδεμένος ιστός ζωντανών και νεκρών, δυναμικών και αδρανών, μεγάλων και μικρών, είναι δύσκολο να μοντελοποιηθεί. «Σκεπτόμενοι πώς έμοιαζε ο βιότοπος τότε, θα έλεγα ότι δεν ξέρουμε καν πώς μοιάζει ο βιότοπος τώρα» είπε.

Οι συγγραφείς της δημοσίευσης αναγνώρισαν αυτά τα μειονεκτήματα, αλλά ο Dr Roopnarine δήλωσε «θα είμαστε πάντα περιορισμένοι όσον αφορά τη γνώση όλων αυτών των ειδών στο σύστημα. Ειλικρινά, μας τελειώνει ο χρόνος για να κατανοήσουμε πραγματικά αυτά τα συστήματα».

*Με στοιχεία από nytimes.com