Λάκης Κομνηνός: Ο γόης του Ελληνικού κινηματογράφου βρίσκεται στη Μάνη και…

Ο Λάκης Κομνηνός έχει γράψει τη δική του ιστορία στον Ελληνικό κινηματογράφο και φυσικά υπήρξε ένας από τους ζεν πρεμιέ της εποχής.

H τελευταία του κινηματογραφική συνεργασία ήταν στο «Ουζερί Τσιτσάνης», ενώ τηλεοπτικά τον είδαμε το 2007 στη σειρά Ζωή Ξανά.

• Διαβάστε επίσης: Λάκης Κομνηνός : Με τη Ναθαναήλ δεν ταιριάζαμε αλλά έπρεπε να βγει το μεροκάματο

Εκτός από τη μεγάλη του αγάπη στην υποκριτική, ο ηθοποιός καταπιάνεται συχνά τόσο με το κυνήγι όσο και με το… μάζεμα των ελιών.

Ο εκλεκτός ηθοποιός αυτό το διάστημα σύμφωνα με την εφημερίδα Secret, βρίσκεται στη Μάνη. «Μαζεύω ελιές, θα τα ξαναπούμε σε έναν περίπου μήνα».

Ο Λάκης Κομνηνός βρίσκεται όλο τον χρόνο μεταξύ Αθήνας – Μάνης. Μάλιστα, στα πέριξ του Μυστρά δεν ασχολείται μόνο με ελιές, αφού την ίδια στιγμή αγαπάει το κυνήγι.

Έχει συνδέσει όλη του τη ζωή με το κυνήγι, υπογραμμίζοντας πως «είναι ένα πάθος που προσφέρει μοναδικές απολαύσεις, αλλά εμπεριέχει και κινδύνους».

«Το δικό μου μπόλιασμα προήλθε από τον πατέρα μου» εξηγεί, προσθέτοντας: «Τα πρώτα μου κυνήγια έγιναν με σφεντόνα και λίγο αργότερα με… αυτοσχέδιο όπλο».

Ο Απόστολος Πάστος, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, γεννήθηκε στις 4 Ιουνίου 1944 στην Ερεσό της Λέσβου. Σπούδασε για δύο χρόνια στη δραματική σχολή του Πέλου Κατσέλη και αποφοίτησε από τη δραματική σχολή του Κωστή Μιχαηλίδη το 1965. Συνέχισε τις σπουδές του στις ΗΠΑ και επί τρία χρόνια παρακολούθησε μαθήματα κινηματογράφου και θεάτρου στην Ακαδημία Τεχνών του Ιλινόις.

Το ντεμπούτο του στο θέατρο το έκανε σε ηλικία 20 ετών, το 1964, στο πλάι της Άννας Συνοδινού, στην «Αντιγόνη» του Σοφοκλή. Την ίδια χρονιά πρωτοεμφανίστηκε στον κινηματογράφο με την ταινία του Γιάννη Δαλιανίδη «Εγωισμός» σ’ ένα μικρό ρόλο με το όνομα Λάκης Πάστος.

Τα επόμενα χρόνια έπαιξε σε πολλές ταινίες κοινωνικές, μιούζικαλ, πολεμικές, πολιτικές και λιγότερο σε κωμωδίες. Ξεχώρισε για τους ρόλους του στις ταινίες «Δάκρυα για την Ηλέκτρα» (1966), «Γοργόνες και μάγκες» (1968), «Μάρθα η γυναίκα του πόνου» (1970), «Οι γενναίοι του Βορρά» (1970), «28 Οκτωβρίου ώρα 5.30» (1971), «Εγώ ρεζίλεψα τον Χίτλερ» (1970), «Η χαραυγή της νίκης» (1971), «Δολοφονήστε το Μακάριο» (1975) και «Το κόκκινο τραίνο» (1982).