Πάνος Παπαδόπουλος: Δεν είναι αυτονοήτο να σου λέει το κοινό συγχαρητήρια

Συναντήσαμε τον Πάνο Παπαδόπουλο, στο θέατρο Σφενδόνη. Εκεί συμμετέχει στο έργο της Λένας Κιτσοπούλου, «Τα Νέα μου είναι Σαρωτικά» μαζί με τον Γιάννη Κότσιφα και την Ιωάννα Μαυρέα. Μια παράσταση, που έχει αγκαλιάσει το κοινό από την πρεμιέρα της. Μιλήσαμε μαζί του για το θέατρο, το σινεμά, τις συνεργασίες του, τα όνειρα του για το μέλλον, για το επάγγελμα του ηθοποιού και την εποχή μετά την καραντίνα. Τις σχέσεις των ανθρώπων, τη μοναξιά, τις αγωνίες του.

Πότε θυμάσαι τον εαυτό σου να θέλει να ασχοληθεί με την υποκριτική;

Θυμάμαι να έχω μια ακραία αδυναμία στα κινούμενα σχέδια του Disney, από πολύ μικρή ηλικία. Να είμαι 3 χρόνων και να κάνω όλους τους ρόλους από την ταινία «Παναγία των Παρισίων». Με γοήτευε όλος αυτός ο συνδυασμός που έχουν τα κινούμενα σχέδια, με όλα τα ακραία συναισθήματα, ακραίο γέλιο, ακραία χαρά, συγκίνηση, λύπη, απογοήτευση αλλά με μια εντιμότητα. Παράλληλα, παρακολουθώντας τα cartoon, πάγωνα το βίντεο και σκίτσαρα τους ήρωες. Μεγαλώνοντας αντιλήφθηκα, ότι αυτό που έβλεπα, το κάνουν ηθοποιοί. Θυμάμαι είχα δει την ταινία «Τα 101 σκυλιά της Δαλματίας» με την Γκλεν Κλόουζ και μου δημιουργήθηκε η ανάγκη να το κάνω και εγώ.

Aργότερα συμμετείχα στην ομάδα του σχολείου με έναν ενθουσιασμό. Θέατρο στα ελληνικά, θέατρο στα αγγλικά. Λειτούργησε μέσα μου θετικά. Εκεί βρήκα μια θέση να κερδίσω την αποδοχή των συμμαθητών μου. Ήμουν ένα παιδί που δεν ήταν το επίκεντρο του ενδιαφέροντος στο σχολείο και είχα μια διαρκή αγωνία να με καταλάβουν, να με δεχτούν. Με τις παραστάσεις το κατάφερα.

Διαβάστε επίσης: Αστέριος Πελτέκης στο in: Τελειώνουν οι αυθεντίες, η συνέργεια και η συνεργασία θα μας πάνε μπροστά

Έδωσες εξετάσεις για το Πανεπιστήμιο ή κατευθείαν σκέφτηκες τη δραματική σχολή;

Ναι, βέβαια έδωσα Πανελλήνιες και πέρασα στη Γερμανική φιλολογία, την οποία και δεν την τελείωσα ποτέ. Ήταν βέβαια σημαντική η υποστηρικτική στάση των γονιών μου, οι οποίοι δεν μου παρουσίασαν ποτέ πρόβλημα ή αντίδραση στην επιθυμία να ασχοληθώ με το θέατρο και αυτό ήταν πολύ ανακουφιστικό για μένα.

Με το που τελείωσα τις πανελλήνιες, έδωσα εξετάσεις στο Εθνικό και πέτυχα, το 2011. Μπαίνοντας στη σχολή σοκαρίστηκα, βλέποντας πώς αλλάζει η ζωή των παιδιών που σπουδάζουν εκεί. 13ωρα, ρεπό που δεν υπήρχαν και εγώ ήμουν μιας νοοτροπίας άλλης. Αναρωτήθηκα, τι συμβαίνει άραγε με τις εμπειρίες της ζωής;

Πρώτη δουλειά τελειώνοντας τη σχολή;

Η πρώτη δουλειά ήταν το 2015, ένα ελληνικό έργο της Ρούλας Γεωργακοπούλου, με τίτλο «Καρφίτσες στα γόνατα», το οποίο σκηνοθετούσε η Σοφία Φιλιππίδου, στο Από Μηχανής Θέατρο. Εκτιμώ ιδιαίτερα τη Σοφία. Μια πολύ ωραία εμπειρία για μένα και πολύ γενναιόδωρο να σου συμβεί μια τέτοια συνεργασία στην αρχή της διαδρομής σου. Δουλέψαμε σε ένα έργο παράλογο και εμένα το παράλογο μου φαίνεται πολύ γοητευτικό, γιατί φέρνει μια υπέρβαση. Και αυτό μου αρέσει, όταν κάτι εκτροχιάζεται από την κανονικότητα. Γίνεται απίστευτα ενδιαφέρον.

Πώς ένιωσες βλέποντας τον εαυτό σου να παίζει θέατρο;

Στο θέατρο νιώθω μεγαλύτερη ασφάλεια από ότι στη ζωή. Νιώθω ότι αναπνέω πιο εύκολα, από ότι να πάω στο περίπτερο και να πάρω ένα πακέτο τσίχλες. Στη σκηνή είμαστε σε μια καλύτερη επαφή από αυτό που θα θέλαμε να είμαστε. Νιώθω ότι οι ηθοποιοί είναι εύθραυστα πλάσματα που στο βάθος δεν αγαπάνε πολύ τον εαυτό τους και για αυτό επιδιώκουν να γίνονται κάποιοι άλλοι. Εγώ προσπαθώ παίζοντας να καταλάβω εγώ ποιος είμαι, σαν μια προσπάθεια από την ίδια τη ζωή να έρθω σε αρμονία με τον ίδιο μου το εαυτό. Εκεί με αποδέχομαι καλύτερα, νιώθω πιο χρήσιμος, πιο δημιουργικός, πιο σίγουρος. Όταν κάνω αυτή τη δουλειά νομίζω ότι με κοιτάω με μεγαλύτερη τρυφερότητα, από ότι με παρατηρώ στη ζωή. Νιώθω σαν να περπατώ καλύτερα μέσα στα παπούτσια μου.

Πώς συνέχισε η διαδρομή σου μετά τη συνεργασία σου με τη Σοφία Φιλιππίδου

Με τα παιδιά από τη σχολή μπήκαμε σε δικά μας καλλιτεχνικά μονοπάτια, οπότε με δυνάμωσαν στο θέμα της αυτοπεποίθησης και με γύμνασαν ερμηνευτικά. Ανεβάσαμε την παράσταση με τίτλο «Ο θείασως παίζει Κάφκα», στο Bios, «Το έξυπνο πουλί» του Ζωρζ Φεντώ, όπου είχα μια υποψηφιότητα για το βραβείο Χόρν. Ήταν η δεύτερη χρονιά που δούλευα και ήταν σοκαριστικό. Η παρέα μας ήταν ο Γιώργος Κατσής, ο Μάνος Βαβαδάκης, η Στέλλα Βογιατζάκη, η Χαρά Μάτα Γιαννάτου και η Κατερίνα Ζησούδη. Εκεί συνειδητοποιήσαμε ότι η γενιά μας έχει μια προσωπική δύναμη, που μάθαμε να την εμπιστευόμαστε. Μετά ακολούθησε η συνεργασία μου με τον Γιάννη Κακλέα στο «Παιχνίδι της Σφαγής», ο «Ρινόκερος, το «Μπέρκιν» και ο «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» με τον Δημήτρη Λιγνάδη, οι «Νεφέλες» και το «1821: Η Επιθεώρηση», του Δημήτρη Καραντζά, «Η Φάρμα των Ζώων» του Άρη Μπινιάρη, ο «Φράνκεσταϊν» της Λένας Κιτσοπούλου και η συνεργασία μου και με τον Γιώργο Παπαγεωργίου στον «Επιθεωρητή» και την παράσταση «Δεσποινίς Μαργαρίτα».

Μίλησε μας για τη συνεργασία σου με τον Γιώργο Παπαγεωργίου στην παράσταση «Μπαίνει η Δεσποινίς Μαργαρίτα», η οποία παρουσιάζεται για δεύτερη χρονιά στο θέατρο του Νέου Κόσμου;

Ο Γιώργος Παπαγεωργίου είναι μοναδικός. Και είναι πολύ σημαντικό, που βάζει πλάτη και στρώνει ένα χαλί για να προχωρήσεις. Μετά τον Επιθεωρητή που συνεργαστήκαμε άψογα ήρθε η «Δεσποινίς Μαργαρίτα». Ένα πολύ σπουδαίο έργο, που περιγράφει πώς θυσιάζει τη δική της ζωή, συναντώντας ανθρώπους που την προσπερνάνε κάθε χρόνο. Δεν καταφέρνει να εισπράξει μια τρυφερότητα, ένα χάδι. Ένας άνθρωπος, που δεν τολμά να εκτεθεί, που δεν θέλει να νιώσει ευάλωτη μπροστά τους μαθητές, της. Ένα κείμενο πολύ διαχρονικό. Ειδικά στην εποχή που βιώνουμε τόση μεγάλη δυσκολία στις σχέσεις μας. Αρνούμενοι να ακούσουμε τον άλλον, προτάσσοντας τον εαυτό μας. Μου φαίνεται λοιπόν, πολύ συγκινητικό που κρύβει τα θέλω της. Η συγκίνηση είναι πιο θορυβώδης, αν την κρύψεις πίσω από ένα χαμόγελο.

Ψάχνοντας διαπίστωσα ότι τον συγκεκριμένο ρόλο, τον έχουν παίξει πολλοί άντρες. Το να υποδυθεί ένας άντρας, το κάνει πιο τερατικό στα μάτια του θεατή.

Σαν να διαστέλλει τη φιγούρα τόσο πολύ, περνώντας ένα υπερρεαλιστικό στοιχείο. Λειτουργεί σαν ένα καλύτερο δοχείο, ώστε να ακούσεις την ιστορία και να μην περιοριστείς στο φύλο.

Η Μαργαρίτα, ένας άνθρωπος που παγιδεύτηκε, υποστηρίζοντας ένα σύστημα που αν το αναιρέσει, ακυρώνεται και η ίδια και το σύστημα που την τραυμάτισε και αυτή εκ των υστέρων το υπηρετεί για να μην ακυρωθεί. Είναι σαν να βαφτίσεις το λάθος, ως επιλογή σου, που δεν τολμάς να το αφήσεις πίσω, γιατί ακυρώνεσαι ο ίδιος.

Πόσο εύκολο είναι για έναν ηθοποιό να παρουσιάζει μονόλογο;

Ήθελα να ζυγίσω, αν μπορώ να σηκώσω κάτι τέτοιο στην πλάτη μου. Στην αρχή μέσα μου, είχα μια απορία. Αν θα δει κάποιος την παράσταση. Κάθε φορά που πάω στο θέατρο εκπλήσσομαι πραγματικά, που το βλέπω γεμάτο. Είναι πολύ συγκινητικό, γιατί τίποτα δεν είναι πια αυτονόητο. Το γεγονός, ότι σε περιμένει κάποιος, να σου πει στο τέλος της παράστασης συγχαρητήρια ή να βάλει τα καλά του ρούχα για να έρθει να σε δει. Με εντυπωσιάζει η απρόσμενη γενναιοδωρία του κοινού, και επειδή σε αυτή τη δουλειά είμαστε ευάλωτοι, κάθε βράδυ νιώθω ότι αναζητάω μια ευγενική ματιά. Σαν μια ερωτική σχέση που προσπαθείς να αναπτύξεις.

Ποιο είδος τέχνης προτιμάς κωμωδίες ή δράματα

Δεν το διαχωρίζω στο  μυαλό μου. Το κωμικό, αν δεν πατήσει σε ένα βαρύ πράγμα για να σταθεί, είναι ένα τίποτα. Θεωρώ η φύση της ανθρώπινης υπόστασης είναι κωμική, όποτε δεν υπάρχει το δίλημμα τι να διαλέξω κωμικό ή τραγικό. Πάντα σκέφτομαι ότι αυτή η δουλειά είναι μια ατελείωτη σκλαβιά, με την έννοια ότι κάθε βράδυ αναγκάζεσαι να φοράς ρούχα που δεν είναι δικά σου να χρησιμοποιείς και να επαναλαμβάνεις λόγια που δεν είναι δικά σου αλλά πρέπει να φαίνονται σαν να γεννιούνται πρώτη φορά. Θέλω να περνώ ωραία και μέσω της κωμωδίας νιώθω ότι προσφέρω κάτι στον άλλον που είναι άμεσα εξαργυρώσιμο. Σαν να λες σε κάποιον σε αγαπώ και να το εισπράττεις αμέσως πίσω, ενώ στο δράμα είναι σαν να κρατάς την ανάσα σου για να ακούσεις ένα αποτέλεσμα στο τέλος. Πάντα βέβαια μου αρέσει από μια κωμική κατάσταση να δημιουργείται μια ρωγμή, αυτοί οι χαρακτήρες που δεν αγαπήθηκαν, ήλπιζαν για μια συνάντηση.

Θεωρείς μοναχικό επάγγελμα του ηθοποιού;

Σίγουρα, κάθε μέρα κάνεις μια δουλειά, η οποία έχει μια θνητότητα. Πέραν ότι καλύπτεται από μια ατμόσφαιρα «μπάσκετ», στην πραγματικότητα έχεις να αντιμετωπίσεις καθημερινά μια συμβολική απώλεια. Και έμενα οι απώλειες, με γδέρνουν. Χτίζεις ένα οικοδόμημα, που γκρεμίζεται. Αυτό είναι τραυματική εμπειρία, να το βιώνει κάποιος. Το μόνο που μένει είναι η ελπίδα ότι υπάρχουν κάποια ζευγάρια ματιών, το οποίο αυτό που τους δίνεις, θα το κουβαλήσουν και θα το φυλάξουν με μια τρυφερότητα σε ένα μπαούλο αναμνήσεων. Σαν μια άτυπη βιβλιοθήκη που χτίζει ο καθένας μας και ίσως κάποια στιγμή, του φανεί χρήσιμη.

Μέσα από τους καλλιτέχνες και εγώ ο ίδιος έχω νιώσει κάποιες στιγμές ζωντανός. Περπατάς στον δρόμο ακούς ένα τραγούδι και λειτουργεί σαν ενδοφλέβεια ένεση, σαν φάρμακο και γίνεσαι καλά. Σε πόσους καλλιτέχνες χρωστάμε και δεν θα τους το έχουμε πει ποτέ. Πολλοί από αυτούς δεν είναι καν στη ζωή και έχουν αφήσει ένα έργο πίσω τους το οποίο λειτουργεί παρηγορητικά σε ένα σωρό ανθρώπους. Μου φαίνεται μαγικό, ότι μπορείς να κάνεις έναν άνθρωπο, χωρίς να τον γνωρίζεις, συνένοχο σε μια κατάσταση δική του.

Πώς προέκυψε η συνεργασία με την Λένα Κιτσοπούλου;

Νιώθω σαν ότι ήλπιζα να το συναντήσω, το συνάντησα. Η Λένα ήταν άνθρωπος που έβλεπα τις παραστάσεις της, με συγκινούσε, ένιωθα ότι μπορώ να αναγιγνώσκω μια απίστευτη ευαισθησία πίσω από την σκληρότητα που φαινομενικά βλέπει στο έργο της. Έτυχε να δει κάποιες παραστάσεις μου, με είχε στο μυαλό της και εκείνη και ήρθε ο Φράνκεσταιν. Ένα μεγαλο δωρο για μένα. Νιώθω ότι την εποχή που βρεθήκαμε ήμουν σαν ένα φύλλο σε ένα ποτάμι και έβαλε το χέρι της και με πήρε προς τα πάνω. Μεγάλη ευγνωμοσύνη.  Η συνεργασία μαζί της είναι τρομερή. Νομίζω ότι είναι από τους πιο ευγενικούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει. Οριακά διστάζει να σε διορθώσει, να σου κάνει παρατηρήση. Επίσης έχει μια αγωνία να γράψει πράγματα για σένα, να είσαι χαρούμενος όταν τα πεις. Με συγκινεί σαν άνθρωπος.
Το έργο που παρουσιάζουμε «Τα νέα μου είναι σαρωτικά στο θέατρο Σφενδόνη λειτουργεί ως ένα ψυχικό τοπίο αυτού που βιώνουμε κοινωνικά. Σαν να το βλέπεις μέσα από μια φαντασία λίγο λοξή. Σαν να μπαίνεις μέσα σε μια κουνελότρυπα και δεν ξέρεις που θα βγεις.Μια πραγματικότητα λίγο διαστρεβλωμένη.
Επιθυμία της Λένας ήταν να μην έχει μια αρτιότητα αλλά μια απελπισία ότι όλα τα πράγματα γίνονται ακόμα χειρότερα, προσπαθώντας να πιαστείς από κάτι.
Επίσης έναν ίδιον της εποχής μας είναι ότι δεν έχει σημασία τι θα πεις, απλά να είσαι μέρος μιας κουβέντας.

Πώς βιώσες την εποχή της καραντίνας;
Δεν τη βίωσα εφιαλτικά, αλλά τα αποτελέσματα στην κοινωνία μας είναι πλέον εμφανή. Βλέπω μια συναισθηματική ατροφία. Ανθρώπους που αποκόπτονται από το συναίσθημα σε τρομακτικό σημείο, μια στοχοπροσήλωση στο εγώ, εντάθηκε ο ναρκισσισμός, σαν να οχυρωνόμαστε όλοι μας για να αντέξουμε τον εαυτό μας. Οι άνθρωποι δεν επιθυμούν να επικοινωνήσουν, αλλά να περνάνε τη ζωή τους ανώδυνα χωρίς να ρισκάρουν.

Η τέχνη λειτουργεί ψυχοθεραπευτικά για σένα;
Όχι, δεν μου αρέσει αυτό καθόλου. Αν λειτουργεί έτσι για μένα, δεν θα λειτουργήσει σωστά για τον θεατή, ο οποίος δεν έρχεται να δει εσένα να κλαις.

Ποια είναι η σχέση σου με τα social media;

Κάκιστη. Δεν μου αρέσει αυτή η αίσθηση της κλειδορότρυπας, αλλά και ούτε η σύγκριση ζωών και καταστάσεων.

Επόμενα καλλιτεχνικά σχέδια;

Έχω μια ιδιαίτερη αγάπη για το σινεμά. Περιμένω να βγει η νέα ταινία του Γιάννη Βεσλεμέ, με τίτλο «Αγαπούσε τα λουλούδια περισσότερο» αλλά και μια δική κωμωδία καταστάσεων, με τίτλο «Η αγάπη το βάζει στα πόδια». Παράλληλα, αυτό το διάστημα κάνουμε προβες για τη νέα παράσταση «Μια νύχτα στην Επίδαυρο», σε σκηνοθεσία Νίκου Καραθάνου που θα ανέβει τον Φεβρουάριο στο Εθνικό Θέατρο. Μια δουλειά που την περιμένω με αγωνία με τον μοναδικό Νίκο Καραθάνο, ο οποίος δημιουργεί κόσμους πολυπρόσωπους, με ένα μεγάλο θίασο ενώνοντας πολλές ενέργειες ανθρώπων.

Η τηλεόραση σε ενδιαφέρει

Είναι ένα ισχυρό μέσο, αλλά απαιτεί πολύ χρόνο από σένα και δεν θα θυσίαζα κάτι του θεάτρου για να ασχοληθώ. Συμμετέχω ως γκεστ στα «Νούμερα» του Φοίβου Δεληβοριά, που θα προβληθούν τα Χριστούγεννα μου και την Πρωτοχρονιά.

Όνειρα για το μέλλον;
Νιώθω τρομερή πληρότητα, έχω συναντήσει υπέροχους ανθρώπους, έχω παίξει ρόλους που δεν το φανταζόμουν. Είμαι ευγνώμων. Θα ήθελα να κάνω μια μουσική παράσταση, σαν μιούζικαλ με πιο ανθρωποκεντρική προσέγγιση, που να μιλά για ανθρώπους με ελπίδες που δεν εκπληρώνονται…

Πληροφορίες παράστασης

Τα νέα είναι σαρωτικά, της Λένας Κιτσοπουλου

Σύλληψη – Σκηνοθεσία: Λένα Κιτσοπούλου

Σκηνικά – Κοστούμια: Μαγδαληνή Αυγερινού

Φωτισμοί: Στέβη Κουτσοθανάση

Βοηθοί σκηνοθέτη: Μαριλένα Μόσχου, Σαβίνα Τσάφα

Φωτογραφίες: Karol Jarek

Ηθοποιοί: Λένα Κιτσοπούλου, Γιάννης Κότσιφας, Ιωάννα Μαυρέα, Πάνος Παπαδόπουλος

Παράταση Παραστάσεων: έως 18 Δεκεμβρίου

Ημέρες και ώρες παραστάσεων:

Πέμπτη – Σάββατο στις 21:00, Κυριακή στις 19:30

Τιμές Εισιτηρίων: 15€ – 12€ Μειωμένο (Φοιτητικό – Ανέργων)

Προπώληση: www.viva.gr/tickets/theater/ta-nea-mou-einai-sarotika/

Τηλέφωνο πληροφοριών – κρατήσεων: 694 5054160