Πεπονόφλουδα

Αντιγράφω από το διαδικτυακό τόπο της «Αυγής» (άρθρο δημοσιευμένο στις 6 Δεκεμβρίου 2022 και ώρα 15:46):

Ένα σαφές μήνυμα προς την κυβέρνηση Μητσοτάκη που «υποθάλπει» funds και επικροτεί την ανισότητα σε βάρος της κοινωνίας έστειλε από την Καστοριά ο Αλέξης Τσίπρας.

«Αν κλέβεις τα σπίτια των ανθρώπων μέσω των τραπεζών και των funds μπορεί να γίνεις και βουλευτής του κυβερνώντος κόμματος. Αν όμως κλέψεις 20 ευρώ βενζίνη μπορεί να βρεθείς με μια σφαίρα στο κεφάλι» είπε ο Αλέξης Τσίπρας καταχειροκροτούμενος.

«Αυτή είναι η Ελλάδα της αδικίας και αυτή η Ελλάδα της αδικίας, της κοινωνικής αναλγησίας και των ανισοτήτων δεν μας αξίζει. Αυτή η Ελλάδα δεν μας αξίζει» συνέχισε.

Αντιγράφω από παλαιότερο άρθρο μου, που είχε δημοσιευτεί στο in.gr στις 16 Απριλίου 2019:

Κατά πρώτον, αυτό που πρέπει να έχουμε κατά νουν είναι ότι ο τρόπος με τον οποίον εκφράζεται κάποιος συναρτάται άμεσα με τον τρόπο με τον οποίο σκέπτεται. Με άλλα λόγια, ο λόγος μας, προφορικός και γραπτός, είναι εξόχως δηλωτικός του χαρακτήρα μας, του ήθους μας, του τρόπου με τον οποίον οργανώνουμε τις σκέψεις μας, αναλύουμε τα δεδομένα, αξιολογούμε τις καταστάσεις και λαμβάνουμε αποφάσεις.

Έχω την άποψη ότι ο Αλέξης Τσίπρας, για παράδειγμα, απέχει παρασάγγας από αξιομνημόνευτα στελέχη της Αριστεράς όπως ο Ηλίας Ηλιού, ο Λεωνίδας Κύρκος ή ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης όχι μόνο στο επίπεδο της εκφοράς του λόγου, αλλά και σε εκείνο της πνευματικής και ηθικής συγκρότησης.

[…]

Τέλος, ο πρωθυπουργός μας φροντίζει με τους λόγους του —αλλά και τις πράξεις του πολλές φορές— να αποδεικνύει ότι είναι «ένας από τους πολλούς», «ένας από εμάς», όπως είχε πει υπερηφάνως και ο ίδιος για τον Νάσο Ηλιόπουλο, υποψήφιο του κόμματός του για το Δήμο Αθηναίων.

Κύριε πρωθυπουργέ, με κάθε σεβασμό, σφάλλετε: πρωθυπουργός της χώρας δεν πρέπει να είναι «ένας από τους πολλούς», «ένας από εμάς», αλλά «ένας καλύτερος από εμάς», που θα αποτελεί πρότυπο και πηγή έμπνευσης.

Αντιγράφω από παλαιότερο άρθρο μου, που είχε δημοσιευτεί στο in.gr στις 25 Ιανουαρίου 2021:

Το 1981, κατά την αποχώρησή του από την ενεργό πολιτική, ο Ηλιού δήλωσε τα εξής:

«Είμαι πικραμένος. Όχι τόσο από τους αντιπάλους μου, που έκαναν στο κάτω-κάτω τη δουλειά τους, αλλά από τους ομόφρονές μου. Δεν άφησαν πεπονόφλουδα που τους πετούσε η ντόπια ή η ξένη αντίδραση που να μην την πατήσουν… Αν ήθελε κάποιος να γράψει για τις αστοχίες της ηγεσίας του αριστερού κινήματος στην Ελλάδα, δεν θα χρειαζόταν τόμους χειρογράφων με σοβαρές αναλύσεις. Θα του αρκούσαν μερικά χειρόγραφα για να γράψει ένα μικρό χιουμοριστικό βιβλίο με τίτλο Ο δρόμος με τις πεπονόφλουδες. Δυστυχώς, οι γκάφες των ομοφρόνων μου κατέστρεψαν ένα πανίσχυρο προοδευτικό κίνημα και μας πήγαν πολλές δεκαετίες πίσω».

Στην αποχαιρετιστήρια ομιλία του από το βήμα της Βουλής, στις 29 Ιουνίου 1981, ο σπουδαίος αυτός ρήτορας, ο ευρυμαθής, μετριοπαθής και πολιτικά οξυδερκής άνθρωπος, είπε τα εξής:

«Στα 30 χρόνια που εθήτευσα σ’ αυτό το βήμα προσπάθησα πάντα να είμαι αντικειμενικός, ευπρεπής και ήπιος και να υπηρετώ τα γενικότερα συμφέροντα και όχι τα στενά κομματικά».

Αντιγράφω από το ηλεκτρονικό Λεξικό της Κοινής Νεοελληνικής (greek-language.gr):

πεπονόφλουδα η [peponófluδa] Ο27α : 1. φλούδα από πεπόνι: Πάτησε πάνω σε μια ~ και γλίστρησε. 2. (μτφ.) για καθετί που μπορεί να παρασύρει τον άνθρωπο σε λάθος, σφάλμα κτλ.: Πρόσεχε, γιατί το πρόβλημα, ενώ φαίνεται εύκολο, έχει πεπονόφλουδες. ΦΡ πατάω την ~, παρασύρομαι από κτ. και κάνω λάθος, σφάλμα κτλ.: Ήταν αρκετά έξυπνος, ώστε να μην πατήσει την ~.