Φορτίο βαρύ στο βενζινάδικο

Μας αρέσουν οι φωνές τους. Ζηλεύουμε που δεν μπορούμε να κοιμηθούμε όποτε θέλουμε κάτω από τα αστέρια. Πριν είκοσι χρόνια είδαμε την Ερατώ να ερωτεύεται παράνομα και άκρως τηλεοπτικά τον Απόστολο Γκλέτσο και νομίζουμε πως ξέρουμε τις παραδόσεις των ελλήνων Ρομά σαν την παλάμη του χεριού μας.

Στην πραγματικότητα, είναι πανεύκολο να τους θαυμάζουμε χωρίς να τους ακουμπάμε. Δεν θα δώσουμε το χέρι μας, δεν θα κοιτάξουμε δεύτερη φορά προς το μέρος τους. Και όταν μια παρέα παιδιών που ζητούν ψιλά περάσει δίπλα από το τραπέζι που καθόμαστε, θα προστατεύσουμε ενστικτωδώς το κινητό μας –με ή χωρίς αιτία, απλώς και μόνο από ένστικτο.

Πόσοι από εμάς έχουν περάσει αλήθεια τα όρια ενός καταυλισμού; Πόσοι γνωρίζουν την υπεράνθρωπη προσπάθεια που γίνεται στα γειτονικά δημόσια σχολεία ώστε τα παιδιά των τσιγγάνων όχι μόνο να εμφανίζονται στο σχολείο, αλλά να το τελειώνουν; Πόσοι κατάλαβαν την σημασία που είχε η εμφάνιση του Σωτήρη Τσιόδρα ανάμεσά τους, στα πιο δύσκολα της πανδημίας, για να τους εξηγήσει την σημασία της μάσκας και του εμβολίου;

Όταν το αυτοκίνητο τρέχει με εκατό στην Αττική Οδό, στο ραδιόφωνο δυναμώνει το «Βενζινάδικο». Το δικό μας, το καθαρό, το «Βενζινάδικο» της Πρωτοψάλτη, της Νικολακοπούλου και του Μπρέγκοβιτς. Όταν κουνιόμαστε στους ρυθμούς του, οι τσιγγάνοι είναι πολύ ωραίοι τύποι. Θα μπορούσαμε μέχρι και να τους κάνουμε παρέα. Τα εικοσάευρα, άλλωστε, δεν τα καίνε διαμαρτυρόμενοι οι μαγικοί τσιγγάνοι του Κουστουρίτσα. Αυτό το κάνουν οι γύφτοι.

Τι σημαίνει βενζινάδικο για τους τσιγγάνους; Σημαίνει παλιοσίδερα, ακριβή βενζίνη και, για ένα άτυχο παιδί που πίστεψε πως ο τρόπος που έμαθε να τα βγάζει πέρα θα του «βγαίνει» για πάντα, μια σφαίρα στο κεφάλι.

Ένας Θεός πάνω απ’ τ’ άδικο. Ή και όχι.