Αντίο Αλέξανδρε. Να μας θυμάσαι και να χαμογελάς…

«Αγαπητοί φίλοι και συνάδελφοι,

Ήρθε η ώρα μου, όπως λένε στη Μεγαλόνησο και στο τέλος της άλλης εβδομάδας θα αναχωρήσω για τη Γενεύη.

Πριν, όμως, θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για την εξαιρετική συνεργασία που είχαμε, υπό δύσκολες συνθήκες σε ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο περιβάλλον.

Θα χαρώ πολύ να σας δω την προσεχή Τρίτη 6 Δεκεμβρίου, στις 14.00 στο ισόγειο του κτιρίου του ΥΠΕΞ, Ακαδημίας 1 για να γιορτάσετε το ξεφόρτωμα από εμένα».
Η πρόσκληση για την καθιερωμένη αποχαιρετιστήρια «μάζωξη» στο ΥΠΕΞ ήρθε από τον πρέσβη, Αλέξανδρο Παπαϊωάννου, στις 30 Νοεμβρίου. Και ήμασταν όλοι εκεί.
Τόσο οι συνάδελφοι του, που κατανοούσαν πλήρως το πλατύ χαμόγελο ανακούφισης που είχε ζωγραφισμένο στα χείλη, αλλά και εμείς οι δημοσιογράφοι που αναλάβαμε επί δύο χρόνια και κάτι μήνες να του κάνουμε τη ζωή, πραγματικά, πολύ δύσκολη.
Και ο ίδιος είχε δίκιο – όπως αποδείχθηκε την Παρασκευή – να δηλώνει απόλυτα χαρούμενος γιατί έφτασε επιτέλους η ώρα της αναχώρησης του.
Γιατί θα σταματήσει να χτυπάει το τηλέφωνο του 24 ώρες το 24ωρο. Γιατί θα σταματήσει να τσακώνεται όταν απαντούσε «δεν ξέρω». Ή «δεν μπορώ να σας πω» και εγώ τουλάχιστον φρόντιζα να του ξεφορτώνω όλο το άγχος της δουλειάς σε άπταιστα «γαλλικά». Και ξέρω ότι δεν ήμουνα η μόνη.
Για του διαπιστευμένους στο Υπουργείο Εξωτερικών, ο εκάστοτε εκπρόσωπος μπορεί να γίνει  συνεργάτης και συμπαραστάτης μας ή απόλυτος εχθρός μας. Και ο Αλέξανδρος ήταν για δύο χρόνια πάντα εκεί. ΚΑι ποτέ σαν εχθρός.
Προστατεύοντας μας αρκετές φορές και από «κακοτοπιές» και fake news. Ψάχνοντας ακόμα και πράγματα που δεν είχε υποχρέωση, για εμάς.
Και εγώ τουλάχιστον πάντα είχα παράπονο και ποτέ δεν του το αναγνώρισα. Και δεν θα το έκανα αν κάποιοι δεν έψαχναν ντε και καλά το «δράκο» στον επίλογο της ιστορίας. ΄
Και δεν προσπαθούσαν να συνδέσουν την ανακοίνωση της αναχώρησης του για τη Γενεύη με την απάντηση στους NYT και την άδεια εξαγωγής λογισμικού που έδωσε η αρμόδια υπηρεσία του ΥΠΕΞ.
Άλλωστε όσοι έχουμε περάσει την πόρτα αυτού του υπουργείου ξέρουμε πως ακόμα και για να μας δοθεί μία επίσημη απάντηση στο τηλέφωνο περνάει από εξονυχιστικό έλεγχο. Πολύ περισσότερο για να υπάρξει γραπτά.
Ο Παπαϊωάννου και ο κάθε εκπρόσωπος επομένως δεν αποφασίζουν, εκτελούν εντολές.
Και όταν δεν έχουν εντολές απλά καυγαδίζουν μαζί μας, γιατί δεν λένε τίποτα. Τον περισσότερο καιρό δηλαδή.
Όπως αναφέρει η ανακοίνωση του ΥΠΕΞ «Με απόφαση του Υπουργού Εξωτερικών, Νίκου Δένδια, από σήμερα Παρασκευή, 9 Δεκεμβρίου, ο Γεώργιος Αρναούτης, Σύμβουλος Πρεσβείας Α΄, αναλαμβάνει καθήκοντα Εκπροσώπου του Υπουργείου Εξωτερικών.
O Υπουργός Εξωτερικών, ευχαρίστησε θερμά τον απερχόμενο Εκπρόσωπο, Αλέξανδρο Παπαϊωάννου, για τις υπηρεσίες του και την προσφορά του από τη θέση αυτή. Παράλληλα, του ευχήθηκε κάθε επιτυχία στη σταδιοδρομία του και, ειδικότερα, στα νέα του καθήκοντα ως Μονίμου Αντιπροσώπου της Ελλάδας στους Διεθνείς Οργανισμούς στη Γενεύη».
Πόστο μάλλον προνομιακό θα έλεγα. Για έναν «αποκεφαλισθέντα».
Επίσης για όσους γνωρίζουν είναι σαφές πως αν είχε «καρατομηθεί» ο εκπρόσωπος γιατί κάτι του ξέφυγε απλά δεν θα είχε πόστο, αφού το Ανώτατο Υπηρεσιακό Συμβούλιο έχει αποφασίσει την μετακίνηση του από τον Ιούλιου του 2022.
Ακολούθησε το Προεδρικό Διάταγμα σύμφωνα με το οποίο ο Αλέξανδρος Παπαϊωάννου ορίστηκε Μόνιμος Αντιπρόσωπος στους Διεθνείς Οργανισμούς στη Γενεύη στις 4.8.22 που δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως στις 11.8.22.
Η εντολή τοποθέτησης του εκδόθηκε στις 7.9.22 με ανάληψη υπηρεσίας, η οποία ορίστηκε για το δεύτερο δεκαήμερο Δεκεμβρίου και θα  λάβει χώρα στις 12.12.22 προκειμένου να επιδόσει τα διαπιστευτήρια πριν το τέλος του χρόνου, συγκεκριμένα στις 20.12.22.
Εγώ αποχαιρέτισα το φίλο μου χθες το βράδυ, κάνοντας πλάκα στη σύζυγο του, ότι τώρα θα βαρεθεί να τον βλέπει. Και κανείς μας δεν φανταζόταν πως κάποιος σήμερα θα έψαχνε το «δράκο» σε ένα κακής ποιότητας παραμύθι.

Το αυτοκίνητο είναι έτοιμο, φορτωμένο και ο Αλέξανδρος με την Ιζαμπέλα φεύγουν για Γενεύη το Σάββατο. Σήμερα ήθελε να αποχαιρετίσει την οικογένεια του.
Το ότι συνέβη θα του θυμίζει γιατί είναι δικαιολογημένα τόσο χαρούμενος που φεύγει…
Αλέξανδρε, φίλε μου, σου εύχομαι απλά να μας θυμάσαι στις δύσκολες στιγμές και να αναστενάζεις με ανακούφιση αφού θα θυμάσαι από τι γλίτωσες…